Φινάλε για τη «Συντακτών»

Σας ορκίζομαι, ήθελα να μην ξαναγράψω λέξη για το θέμα, αλλά είναι κι αυτό το συνχρονίσιτυ που λεν’ και στο χωριό μου, που δε σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις.

Το Σαββατιάτικο φύλο της Εφημερίδα των Συντακτών που κυκλοφόρησε στις (remember, remember) 5 Νοεμβρίου, ήταν επετειακό για τα 4 χρόνια της εφημερίδας.

Σε ένα άρθρο που απλώνεται σε δύο ολόκληρες σελίδες, ο διευθυντής Νικόλας Βουλέλης προσπαθεί να πείσει ότι η εφημερίδα δεν είναι αυτό που της χρεώνουν όλοι, δηλαδή ένα κυβερνητικό φερέφωνο, αλλά ότι «για το σοσιαλισμό παλεύει», συνομιλώντας με «την κοινωνία των πολιτών και τα ποικιλόμορφα κινήματα» που αποτελούν τη «σύγχρονη πληθυντική αριστερά».

Η υπόλοιπη ύλη της εφημερίδας είναι αφιερωμένη στο να τον διαψεύδει. Ένα μικρό δείγμα «συνομιλίας με τα κινήματα» θα βρει κανείς στις «σελίδες Τέχνης» και στην αγιογραφία της Ματούλας Κουστένη για τη γενναιοδωρία του Ιδρύματος Νιάρχος.

Στο μέσο ακριβώς του φύλου, εκεί ακριβώς που χάσκει νωπή μια τρύπα όπου θα έπρεπε να υπάρχει το λογοκριμένο «Καρέ-Καρέ», υπάρχει ένα 24σέλιδο αφιέρωμα στη γαματοσύνη της Εφημερίδας των Συντακτών αυτά τα τέσσερα χρόνια. Από τις 24 αυτές σελίδες, υο αφιέρωμα αυτό στην εφημερίδα που σύμφωνα με το άρθρο-πιλάφι του διευθυντή «συγκρούεται με τα συμφέροντα» και «δεν είναι κυβερνητικό παραμάγαζο» έχει 10 (αριθμός: δέκα) ΟΛΟΣΕΛΙΔΕΣ καταχωρήσεις, oι περισσότερες κρατικής και τραπεζικής διαφήμισης. Γιατί έτσι είναι, άμα μαστιγώνεις ανελέητα την εξουσία, αυτή σε τιμωρεί με διαφήμιση του ΟΠΑΠ, της ΕΥΔΑΠ, της Πειραιώς, της Eurobank,της Protergia. του Stoiximan, της «Ελληνικά Πετρέλαια», συν ενα advertorial της «ΜΕΓΑ» που πουθενά δε διευκρινίζει ότι πρόκειται για τέτοιο.

Διάσπαρτα στο αφιέρωμα, διευθυντής και συντάκτες ορίζουν με σαφήνεια αυτούς που θεωρούν αντιπάλους τους στον ανηφορικό τους καθημερινό αγώνα της ενημέρωσης: «το διαπλεκόμενο κατεστημένο των ΜΜΕ» και «τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

That’s right: η εφημερίδα που «μόνους εργοδότες έχει τους αναγνώστες της», αντιμετωπίζει ακριβώς αυτούς τους αναγνώστες (διότι το ίντερνετ είναι οι χρήστες του και μόνο) σαν κάτι όχι μόνο «έξω» αλλά και εχθρικό. Σαν τον γηραιότερο γυμνασιάρχη, επισημαίνουν «τους κινδύνους της ενημέρωσης απ τα ίντερνετς», δηλαδή την αδιασταύρωτη πληροφορία, τη «δημοσιογραφία των κλίκ» και την αδιαφάνεια του ωκεανού των sites, πλέκοντας το εγκώμιο του «έγκυρου χαρτιού», που μόλις μία παράγραφο πριν έχουν χαρτογραφήσει ως ένα βασίλειο μαφιόζων, εργολάβων και διαπλεκόμενων.

Το γήρας του μυαλού δεν είναι ο βασικός λόγος που οι κεφαλές της εφημερίδας απεχθάνονται το ίντερνετ. Η καρδιά του ζητήματος, αυτό που διακαώς τους απασχολεί,  είναι ο έλεγχος της Πληροφορίας. Όσο κι αν σκίζονται για το αντίθετο, δεν επιθυμούν κανένα διάλογο, με καμία κοινωνία. Προερχόμενοι απ’ την Πλειστόκαινο του Τύπου και έχοντας μάθει όλα τα βρώμικα κόλπα διαμόρφωσης της είδησης, πιστεύουν ότι ακόμα και τώρα, τον καιρό των wikileaks και της αυτόματης διασταύρωσης από τους χρήστες του ίντερνετ, μπορούν να καναλιζάρουν την πληροφορία κατά το πως βολεύει τις εκάστοτε πραγματικές στοχεύσεις τους.

Η σειρά που δημοσίευα στο Σαββατιάτικο φύλο, με τίτλο «Εφημερίδα: Οδηγίες Χρήσεως» είχε κεντρικό θέμα τη χαρτογράφηση ακριβώς αυτών των βρώμικων κόλπων.(Ο έμπειρος αναγνώστης θα διαπίστωσε ότι χρησιμοποίησα ακριβώς ένα τέτοιο στον τίτλο του άρθρου). Kόλπα που μια εφημερίδα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών»υποτίθεται γεννήθηκε για να τα σκοτώσει για πάντα, όχι για να τα αναπαράγει. Όσο περνούσε όμως ο καιρος, τόσο οι κεφαλές της εφημερίδας αναγνώριζαν όλο και συχνότερα τον εαυτό τους στα σκίτσα. Αλλά όσο το υλικό δημοσιευόταν «στο μαντρί» θεωρούσαν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι υπό τον έλεγχο τους (αν τα πράγματα ξέφευγαν, θα μπορούσαν να με λογοκρίνουν όπως τον Πέτρο Ζερβό ή τον Τάσο Παυλόπουλο). Αλλά αυτό που δε μου συγχώρησαν ποτέ ήταν το «πέρασμα στην άλλη πλευρά». Όχι σε ανταγωνιστική εφημερίδα, αλλά στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εχθρό: τους κριτικά σκεπτόμενους αναγνώστες, καθώς διατύπωνα τις αντιρρήσεις μου στα social med…σόρυ, στα «λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης»

Οι εφημερίδες δεν πεθαίνουν ούτε απ’ το ίντερνετ ούτε απ’ τους ανταγωνιστές τους. Οι εφημερίδες πεθαίνουν επειδή διαρρήξανε τη σχέση τους με τον αναγνώστη, χάριν άλλων συμφερόντων και παραγγελιοδόχων. Ο αναγνώστης τους είναι μια απαραίτητη ακόμα ενόχληση, που θα ‘πρεπε να κάθεται φρόνιμος και να τρώει το Λόγο του Κυρίου όπως αυτός πακετάρεται με τεχνογνωσία δεκαετιών και με αντάλλαγμα ένα CD του αγαπημένου του τραγουδιστή. . Κι επειδή ο αναγνώστης δεν έχει κανένα λόγο να πληρώνει για να τον θεωρούνε μαλάκα, έχουν μείνει με αυτό που τους δείχνουν οι έρευνες αναγνωσιμότητας τους: Ηλικιωμένους, και τελειωμένα κομματόσκυλα.

Η υπόλοιπη κοινωνία είναι αλλού. Οι όχι λίγοι ακόμα ρομαντικοί δημοσιογράφοι, καλούνται να ξαναπάρουν στα χέρια τους ,υπέρ της, τα Μέσα: στήλη-στήλη, φύλο-φύλο, Συγκρότημα-Συγκρότημα.

«Εσύ και το χαρτί σου» όπως μου είπε και ο Δάσκαλός μου την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να δημοσιεύω ημερήσιες γελοιογραφίες.

η Εφημερίδα των Συντακτών κι εγώ

Όπως ίσως θα έχετε μάθει (από τα social κι από επιστολές, γιατί η Εφημερίδα δε θεώρησε απαραίτητο να ενημερώσει τους αναγνώστες της) από τις 18/10/16, το κόμικ στρίπ «Εφημερίδα: Oδηγίες Χρήσεως» που ήταν η εβδομαδιαία συνεισφορά μου στο κόμικς ένθετο «Καρέ-Καρέ» έχει σταματήσει να δημοσιεύεται, κατόπιν της μονομερούς λύσης της συνεργασίας μου με τη «Συντακτών» με πρωτοβουλία της Εφημερίδας.

Ως πρόσχημα χρησιμοποιήθηκε η έναρξη μηνιαίας συνεργασίας μου με το περιοδικό Report, που δίνεται ως έξτρα προσφορά με την εφημερίδα «Παραπολιτικά» ένα Σάββατο κάθε μήνα. Αυτό θεωρήθηκε ασυμβίβαστο βάσει ενός «εθιμικού δικαίου» που απαγορεύει να δουλεύεις ταυτόχρονα σε δύο ευθέως ανταγωνιστικά έντυπα (π.χ. δύο ημερήσιες ή δύο κυριακάτικες). Ως εθιμικό δεν είναι γραμμένο σε κανένα καταστατικό, και ο καθένας το ερμηνεύει κατά πώς τον βολεύει, ειδικά σε μια εφημερίδα που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο μόνος που δεν έχει παράλληλη δεύτερη απασχόληση να είναι ο φίκος του ισογείου-και δεν έχει καν φίκο το ισόγειο.

Έτσι, η παράλληλη συνεργασία του συναδέλφου Πέτρου Ζερβού σε έτερη Σαββατιάτικη εφημερίδα δεν θεωρείται από τη «Συντακτών» ασυμβίβαστη, «επειδή είναι οικονομικό φύλλο (η «Αγορά») κι όχι πολιτικό» ενώ η κυρίως απασχόληση του Τάσου Αναστασίου στην εφημερίδα «Αυγή» (κυκλοφορεί κανονικά και τα Σάββατα) επίσης δε συνιστά ασυμβίβαστο, δεδομένου ότι ουδέποτε του ζήτησαν να διαλέξει μεταξύ των δύο εφημερίδων (δίνει μία φορά το μήνα συνεργασία στη «Συντακτών», όσο ακριβώς κι εγώ στο «Report»)

Τεκμαίρεται λοιπόν, ότι το «Ασυμβίβαστο» είναι ένα πανάρχαιο έθιμο που μόλις έφτιαξαν, και έχει εφαρμογή μόνο σε όσους αρχίζουν από «Δερβ» και τελειώνουν σε «νιώτης».

Δεδομένου ότι και η ΕΣΗΕΑ, δια του προέδρου της, ενημέρωσε την εκπρόσωπο των εργαζομένων της εφημερίδας ότι δεν υφίσταται ασυμβίβαστο στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεώρησα το θέμα λήξαν.

Πλην όμως η Εφημερίδα θεώρησε ότι «παρ΄όλα αυτά» έπρεπε να διαλέξω, παρ’ όλο που δεν ανήκω μισθολογικά στο δυναμικό της εφημερίδας, και εμφανίζοντας εαυτήν και θιγμένη που «δεν τους ενημέρωσα», ξεχνώντας βέβαια ότι ομοίως αυτοί ουδέποτε με ενημέρωσαν για την «πάγια και σταθερή αρχή τους κανένας συνεργάτης να μη συνεργάζεται με ανταγωνιστικά έντυπα», απόφαση που ενδεχομένως (αλλά πολύ αμφιβάλω) να πάρθηκε σε κάποια απ’ τις συνελεύσεις του Συνεταιρισμού, πλην όμως ως μη συνεταιριστής απαγορεύεται να τις παρακολουθώ και συνακολούθως και αυτονόητα δε με δεσμεύουν. Απαντάω λοιπόν στον αρχισυντάκτη ότι «δεν θα διαλέξω», κοινώς δεν θα κρεμάσω αντιεπαγγελματικά καμία από τις δύο συνεργασίες. Άφησα στην εφημερίδα την πρωτοβουλία να κάνει ό,τι νομίζει.

Έτσι, στις 12/10 η Συντακτική Ομάδα αποφασίζει ομόφωνα την αποπομπή μου. Καλοπροαίρετοι εχέφρονες μπαίνουν στη μέση λέγοντας το αυτονόητο ότι δε μπορεί να παρθεί μια τέτοια απόφαση χωρίς έστω μία κατ’ ιδίαν συνάντηση.

Έτσι κλείνεται η συνάντηση της Παρασκευής 14/10 με τους υπεύθυνους του Καρέ Καρέ κι εμένα από τη μία πλευρά, τέσσερις υπεύθυνους τμημάτων από την άλλη, και τον Πρόεδρο του Συνεταιρισμού ως συντονιστή στη μέση.

Εκεί τέθηκαν δύο θέματα ως «αγκάθια» προς επίλυσην, το θέμα του ασυμβίβαστου, και «οι αναρτήσεις σου στο facebook κατά της εφημερίδας». Δεν θα σας κουράσω με τη μακροσκελή συζήτηση που ακολούθησε, θα μείνουμε στο δημιουργικό δια ταύτα, τις προτάσεις που τους έκανα προς επίλυσην των δύο θεμάτων. Για το ασυμβίβαστο, η εφημερίδα να μου κάνει κανονική πρόσληψη, με αυξημένη φυσικά προσφορά σκίτσων στο ημερήσιο φύλλο (ούτως ή άλλως η εβδομαδιαία σταθερή συνεργασία τεκμαίρει «πάγια και διαρκή ανάγκη», που η λύση της ανταμοιβής της με μπλοκάκι έχει πολλάκις καταγγελθεί (και από δημοσιογράφους της ΕφΣυν) ότι συνιστά μία απ’ τις παθολογίες που συνοπτικά αποκαλούμε «γαλέρες του τύπου»). Για το δε «αγκάθι του facebook», μετά τη διαβεβαίωση ότι οι στήλες της εφημερίδας θα ήταν ανοιχτές να φιλοξενήσουν τις εκάστοτε παρεμβάσεις που τους ενόχλησαν, τους πρότεινα ακριβώς αυτό: από δω και πέρα να τις γράφω μέσα στην εφημερίδα. Ανέλαβαν να μεταφέρουν τις προτάσεις μου προς συζήτηση «στα αρμόδια όργανα».

Άνευ ετέρας συζητήσεως μου κοινοποιήθηκε την Τρίτη 18/10 η λύση της συνεργασίας μου με την εφημερίδα.

Εννοείται ότι οι αναγνώστες («οι μοναδικοί εργοδότες μας» κατά το μότο της εφημερίδας) δεν θα ενημερώνονταν ποτέ για το συμβάν, το δε ένθετο «Καρέ Καρέ» που θα έκλεινε την ύλη του δύο μέρες μετά, καλούνταν ξαφνικά να λύσει και το πρόβλημα ενός αιφνίδιου κενού στην τελευταία του σελίδα.

Προς μεγάλη μου ευγνωμοσύνη, οι συνεργάτες αποφάσισαν στο κενό να μπει ένα μαύρο στρίπ με τις υπογραφές όλων των συνεργατών του εντύπου, ο επιμελητής του εντύπου Γιάννης Κουκουλάς έγραψε ένα κείμενο όπου υπερασπιζόταν την ύπαρξη της στήλης που μόλις κόπηκε σε μα εφημερίδα σαν την ΕφΣυν, και ο Tasmar αποφάσισε να σχολιάσει το γεγονός της αποπομπής μου στο στρίπ του. Όλη η υπόλοιπη ύλη (δύο ακόμα μόνιμα στρίπ συν δύο με rotation συνεργατών) είχαν άσχετη με το θέμα ύλη.

Η διεύθυνση λογόκρινε όλο το ένθετο ως απαράδεκτο και ζήτησε «ένα κανονικό καρέ-καρέ». Όταν οι περίπου μια ντουζίνα συνεργάτες του εντύπου επέμειναν στην υπεράσπιση του περιεχομένου που παρέδωσαν, η εφημερίδα, σε μια κίνηση μοναδική στην ιστορία του εγχώριου Τύπου, ΕΚΟΨΕ ολόκληρο το ένθετο, και η Σαββατιάτικη έκδοση κυκλοφόρησε χωρίς αυτό, και χωρίς ΚΑΜΙΑ εξήγηση από πλευράς της εφημερίδας, που κρέμασε ένα ξερό «εκτάκτως» σε μια παραχωμένη ανακοίνωση. Έπρεπε κάποιος να διαβάσει την επιστολή της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων που εξέφραζε την απορία της για το θέμα, και την απάντηση της εφημερίδας σ’ αυτή, για να κάνει ένα ενδεχόμενο νοητικό άλμα για την τύχη του εντύπου που έλειπε.

Ακολούθησε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία ψέματος και προσπάθειας να παρουσιαστεί το μαύρο ως άσπρο μέσω παρεμβάσεων συνεργατών της εφημερίδας στα social media όπου περιέφεραν τη «γραμμή»: στην αρχή η αφήγηση ήταν «η ΕφΣυν δε λογοκρίνει ποτέ, αυτό το ένθετο δεν το είδαμε ποτέ» και «οι συνεργάτες του εντύπου, για τους δικούς τους λόγους, αποφάσισαν να απέχουν». Όταν η «ύλη που δε φτιάχτηκε» άρχισε να εμφανίζεται στο διαδίκτυο το αφήγημα προσαρμόστηκε σε «αυτό δεν ήταν ύλη του καρέ καρέ». Η οργουελική οδός συνεχίστηκε με την «επίσημη» εφημερίδα να μεταφράζει ό,τι διαβάσατε σε «κλήθηκε να επιλέξει και δεν επέλεξε την ‘Εφημερίδα των Συντακτών», διαβεβαιώσεις ότι «καμία κακή παρεξήγηση δεν υπάρχει με τον κ. Δερβενιώτη» και το μόνο πρόβλημα ήταν «το ασυμβίβαστο».(μεταφρασμένο κάπως σουρεαλιστικά ομολογουμένως ότι «απλά δε γουστάρουμε Μαρινάκη ρε φίλε» από συνεταιριστή του εντύπου).

Ύλη που υπήρχε και δεν υπήρχε, παρεξηγήσεις που παίζανε αλλά δεν παίζανε ρόλο στην απόφαση, λογοκρισία που δεν έγινε ποτέ αλλά μισό να σας εξηγήσουμε γιατί έγινε, η εφημερίδα άρχισε να μπλέκεται τόσο πολύ κουβάρι μέσα στα ίδια της τα ψέματα, που στο τέλος πέταξε κάθε φύλο συκής, και με ύφος νταβατζή που σφαλιαρίζει την «καριόλα που του κουνιέται» προχώρησε σε ένα ντροπιαστικό character assasination σετάκι με μια αναγουλιαστική προσπάθεια «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ ανθρώπων που τους δένουν μεταξύ τους, πολύ , ΠΟΛΥ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσαν να φανταστούν άνθρωποι που θεωρούν ως ενσάρκωση του ιδανικού της πολυφωνίας το «ξέρεις πόσο σφαζόμαστε εμείς μεταξύ μας κάθε μέρα;».

Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά φρονώ ότι μια πλήρης τεκμηρίωση ήταν απαραίτητο να μαζευτεί όλη σε ένα μέρος ώστε να ανατρέχει όποιος θέλει να κάνει fact checking στην on going εκστρατεία συκοφάντησης ενός ανθρώπου και ενός ολόκληρου ενθέτου από την εφημερίδα που με μισή καρδιά τους φιλοξενούσε ως τώρα. Αν θέλετε τη σύντομη βερσιόν, ο Αυγουστίνος Ζενάκος την συνοψίζει υποδειγματικά.

Which brigs us to:

Όπως ακριβώς κι ο Zενάκος, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για οποιαδήποτε συνεργασία μου. Αλλά to whom it may concern, θα ήθελα να εξηγήσω το κριτήριό μου.

Ο Αυγουστίνος Ζενάκος, μέσα στα λίγα χρόνια που τον ξέρω, βήμα-βήμα, πράξη-πράξη, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου.

Η ΕφΣυν, στα λίγα χρόνια της λειτουργίας της, βήμα–βήμα, πράξη–πράξη, την έχει χάσει δια παντός.

Πρoστατευμένο: CD photos

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με κωδικό. Για να το δείτε εισάγετε τον κωδικό σας παρακάτω:

Συνθηματικό:

H παρουσία μου στο AthensCon

Όπως ίσως θα ‘χετε ήδη διαβάσει κι αλλού, το Σαββατοκύριακο 14-15 Νοεμβρίου, εγκαινιάζεται ένα νέο comics event στον ελληνικό χώρο, το Athens Con. Δεδομένης και της άπλας χώρου όπου θα λάβει μέρος (στο στάδιο του Tae Kwon Do) έχει ήδη μαζέψει ένα εντυπωσιακό artist’s alley (χώρος όπου κάθε καλλιτέχνης έχει μια αυτοτελή παρουσία και μπορείτε να τον βρείτε και να τον γνωρίσετε, να πάρετε κάποια απ’ τις καινούργιες ή παλιότερες δουλειές του, και φυσικά τις απαραίτητες χειροποίητες ζωγραφιές-αφιερώσεις πάνω σ’ αυτές).

Μια και θα ‘ναι το παρθενικό μου artist’s alley, είπα να το κάνω ν’ αξίζει τον κόπο. Τι μπορείτε λοιπόν να βρείτε στο τραπέζι μου (και τι μπορείτε να προπαραγγείλετε για να σαστε σίγουροι ότι θα το βρείτε;)

A. TA KOMIKΣ:

1.ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ: ΚΡΟΚΟ: ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ

Φρεσκοτυπωμένο απ’ τις εκδόσεις «Τόπος», το πρώτο άλμπουμ με μαζεμένη τη σειρά «Κροκό» και τις περιπέτειες τριών κροκοδείλων και μιας μοναχικής Αθηναίας στην Ελλάδα της Κρίσης. Ειδική τιμή για τις μέρες του Con.

2. UGH: Γέννα Ηφαιστείων.

Ολοκληρωμένο το πρώτο story-arc της σειράς «UGH» απο τις εκδόσεις Jemma. Πάρτε και τα τέσσερα τεύχη σε τιμή-έκπληξη, ή συμπληρώστε τα κενά σας στην περίπτωση που έχετε κάποια μεμονωμένα (πάλι σε τιμή Con).

3. Bleeding Hearts

H συλλογή ιστοριών τρόμου που δημιουργήσαμε από κοινού με την Αλέξια Οθωναίου. Θα είναι στο ακριβώς διπλανό μου τραπέζι, οπότε μπορείτε να πάρετε αφιερώσεις και από τους δυό μας.

Β. ΤA PRINTS.

1. THE UGH WORLD

Σειρά έξι σχεδίων που απεικονίζουν τον κόσμο των UGH σε όλη του την πολύχρωμη ποικιλία.

2. ΤV CARRICATURES

Σειρά τεσσάρων σχεδίων από ισάριθμες τηλεοπτικές σειρές. Αν η αγαπημένη σας σειρά δεν περιλαμβάνεται, δε χάνεται τίποτα να μου την παραγγείλετε ούτως ή άλλως, αν δεν είναι το Game of Thrones μπορεί και να την κάνω και μαλιστα εγγαίρως!

3. Μπλέκ

Όλες οι εκτυπώσεις είναι μεγέθους Α3 και θα υπάρχουν σε περιορισμένο αριθμό κομματιών, οπότε αν κάποια σας ενδιαφέρει, φροντίστε να προπαραγγείλετε για να σας περιμένει έτοιμοπαράδοτη στο Con.

Γ. ΟΙ ΜΠΛΟΥΖΕΣ

Επιλεγμένη σειρά σχεδίων μου από το site της Cartoonbee θα διατίθεται τις μέρες του Con, με ναυαρχίδα το ειδικά φτιαγμένο για το Con «The Force Awakens».  Λόγω μεγάλης ποικιλίας χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, θα υπάρχουν πολύ λίγα κομμάτια από το κάθε σχέδιο.Για να μην πάτε στην πρεμιέρα του Star Wars σαν οποιαδήποτε άλλη καθημερινή, μεριμνήστε με προπαραγγελία και η μπλούζα σας θα σας περιμένει στο con στο χρώμα και σχήμα της επιλογής σας!

Δ. ΟΙ ΚΟΥΠΕΣ.

Επιλεγμένη σειρά σχεδίων μου από το site της Cartoonbee θα διατίθεται τις μέρες του Con, με ναυαρχίδα το πρωτοεμφανιζόμενο στο Con χριστουγεννιάτικο «Christmass Spirit».  Eπίσης λίγα κομμάτια από τα υπόλοιπα σχέδια, επίσης προτείνεται η λύση της προπαραγγελίας.

Ε. ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΙΑΣΙΜΑΤΑ

Ανάλογα το χρόνο και την ουρά, ίσως ξεκλέψω χρόνο κατα διαστήματα για live καρικατούρα του γενναίου που θα τη ζητήσει. Τιμές φιλικές, εχεμύθεια όχι και πολύ εγγυημένη. Επισης υπάρχει η λύση της προπαραγγελίας, με το έξτρα τυράκι ότι σ αυτή την περίπτωση την καρικατούρα σας θα την παραλάβετε έγχρωμη.

Crowdfunding «Meanwhile in Greece»

Tο «Meanwhile in Greece»  φιλοδοξεί να γίνει μια σειρά από σύντομα κόμικς, που να μεταφέρουν όσο είναι αυτό δυνατόν, την «ντόπια ματιά» του πως είναι πραγματικά η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, μακριά από στερεότυπα για τσολιάδες αραχτούς σε αρχαία ή μουστακαλήδες με μπαλωμενο παντελόνι κι απλωμένο χέρι.
Το project είναι καρπός συνεργασίας του The Cartoon Movement με το Yournalism, δύο ολλανδικές οργανώσεις αφιερωμένες στη γελοιογραφία και το ρεπορτάζ αντίστοιχα, που ένωσαν τις δυνάμεις τους πιστεύοντας στη δύναμη και τις δυνατότητες του «κόμικς ρεπορτάζ»
Το πρώτο επεισόδιο, με τίτλο «Vindictory», έχει θέμα τις τελευταίες εκλογές, και τι αυτές σήμαιναν για το ντόπιο πληθυσμό.
Η χρηματοδότησή του γίνεται με τη μέθοδο του crowdfunding. Αν πετύχει το πρώτο, θα ακολουθήσουν επόμενα επεισόδια με θέμα την άνοδο της Χρυσής Αυγής, το προσφυγικό κύμα, και άλλα φαινομενικά γενικότερα, όπως η ζωή στη σύγχρονη Αθήνα.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να συνεισφέρουν με ποσά που ξεκινάνε από 5 ευρώ, και όσο ανεβαίνει η συνεισφορά τους ανταμοίβονται με έξτρα δωράκια όπως ένα γελοιογραφικό πορτρέτο τους, χειροποίητο τυπωμένο, ή για να το κάνουν online avatar.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η καμπάνια είναι στο 70% του στόχου της, αποδεικνύοντας στην πράξη τη «δύναμη των πολλών».

Mπορείτε να συνεισφέρετε για την ολοκλήρωση της καμπάνιας με οποιοδήποτε ποσό από 5 ευρώ και πάνω. Επίσης, βοηθάει να το διαδώσετε σε γνωστούς σας, κυρίως του εξωτερικού. Η σελίδα της καμπάνιας είναι τρίγλωσση, στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα ολλανδικά.

Free Press , οι υπόλοιποι στη φυλακή

Kάπου μεταξύ της 36ης υπεράσπισης του Ανδρέα Πετρουλάκη για αγωγή ενός εκατομμυρίου απο τον Καμένο και της 567ης θρηνωδίας «ποιός φοβάται την Αthens Voice» επειδή κάτι ούγκανα αντί να κάψουν τα συνήθη αμάξια ενα Σαββατόβραδο έκαψαν τα γραφεία της, η καλή εφημερίδα αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την αταλάντευτη προσήλωσή της στις Αρχές του Ευρωπαϊσμού, της Ελευθερίας του Λόγου και της Ανοιχτής, Πλουραλιστικής Κοινωνίας, απειλώντας με με φυλάκα ή 1.000.000

Το λόγο τον παραθέτει η εφημερίδα σε screenshot τηλεφώνου. Για να είμαστε ακριβής, ΔΕΝ τον παραθέτει, γιατί απο το screenshot λείπει βολικά το μόνο κομμάτι που έχει σημασία: ότι αφορμή για το στάτους μου στο Facebook, ήταν ότι η αταλάντευτα προσηλωμένη στα δημοκρατικά ιδεώδη free press, περιέλαβε στη διαδικτυακή της ύλη lifestyle ειδησάριο εγκωμιασμού του νέου, αδυνατισμένου λούκ της Ουρανίας Μιχαλολιάκου.

Αφού λοιπόν συγγράφει (ανώνυμα) τη δική της εκδοχή του τι ακριβώς της προσάπτω,πακετάρει το όλο με εναν πιασάρικο τίτλο («Βάζεις το Σπύρο Δερβενιώτη στη φυλακή;») και εναν όλο υπονοούμενα υπότιτλο «μη μας κάνετε να πάρουμε αυτό το δρόμο». Το σε ποιούς απευθύνεται με αυτό το τελευταίο παραμένει σκόπιμα ασαφές.

Ο πονηρεμένος αναγνώστης ίσως βγάλει άκρη στο υστερόγραφο, όπου περιγράφεται ότι «αλλα έλεγα παλιότερα» όπως και η φιλοτέχνηση της διαδικτυακής μου παροσυσίας ως μέρος της «λαϊκίστικης διχαστικής ρητορικής» που «πρέπει να σταματήσει» γιατί «για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη διχάζει τους Έλληνες».

Ναι, σωστά διαβάσατε. Η εφημερίδα που 11 στα 10 άρθρα της φιλοξενούν τη Μία και Μόνη Άποψη για τον Κόσμο, που ο εκδότης της φωτογραφίζεται να λαγοκοιμάται σε κάθε προσπάθεια της «Κεντροαριστεράς» να αποκτήσει σάρκα και οστά που να υπερβαίνουν τα πίσσα ναι νικοτίνη εκλογικά της ποσοστά, που θα δώσει φιλόξενη στέγη σε κάθε μουρλοκακόμοιρο αρκεί να αποκαλεί τη Ζωή «μουρλή» και την αριστερά «παλαβή», καταδικάζει τη διαχαστική ρητορικη » και τα «πρόσκαιρα κομματικά οφέλη» απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Θα επανέλθουμε σε αυτό, αλλά πρώτα ενα σχόλιο για το «δε σκεφτόταν πάντα έτσι για την εφημερίδα», ενα υπέροχο case study για την αξιοπιστία του ανώνυμου συντάκτη του κειμένου (θα τον αποκαλώ «Σταυρούλα», στην τύχη, χωρίς εμφανή λόγο).

Γράφει λοιπόν, η ‘Εγκριτος:

Υ.Γ. Ο Σπύρος Δερβενιώτης δεν σκεφτόταν πάντα έτσι για την εφημερίδα. Μερικά χρόνια πριν, νέος κομίστας τότε, μας ζήτησε να προβάλουμε τη δουλειά του με εξώφυλλο στην ATHENS VOICE.. Δεχτήκαμε με χαρά, όχι μόνο μια αλλά δύο φορές. Δείτε εδώ τι μας δήλωνε:

Στο τεύχος 180, ο Σπύρος Δερβενιώτης σχεδίασε το εξώφυλλο της AV και δήλωνε: «Mυρτώ. Mανίνα. Mελίτα. Mαργαρίτα. Oι καλύτερες πένες του εντύπου ήταν πάντα γυναίκες και άρχιζαν από «M». Eξαίρεση οι Kυρίτσης – Tσέκερης, αλλά είμαι σίγουρος ότι το κάνουν από αντίδραση».

Πάμε ένα ένα.

Κατ’ αρχήν, το πρώτο μου εξώφυλο στην Athens Voice το έδωσα το 2007. «Νεαρός» ετών 38, και κομίστας ετών 19. Αλλά αυτά είναι τα facts, και τα facts μας ενδιαφέρουν μόνο όταν επηρεάζουν την εμπορική μας αξία όπως παραδέχεται το υπόλοιπο κείμενο. Αλλιώς, τράβα τα απο δω, τράβα τα απο κεί, είναι πιό αποτελεσματικό (και ύπουλο) να περάσεις μια βερσιόν των γεγονότων όπου περίπου «εμείς τον φτιάξαμε» και «τον περιμαζέψαμε όταν ήταν νέος και άγνωστος».

Για την ιστορία, το εξώφυλο το έκανα αρχικά για το περιοδικό «9», με το οποίο είχα συνεργασία. Όταν το περιοδικό αρνήθηκε να το δημοσιεύσει, για να μη μου μείνει αμανάτι, πήρα τον Φώτη Πεχλιβανίδη «το θέλετε;» και το ήθελαν.

Αυτή ήταν η μόνη φορά που πρότεινα εξώφυλο στην Athens Voice. Το επόμενο ήταν παραγγελία από μέρους τους, οπότε το «δεχτήκαμε όχι μία αλλά δύο φορές» είναι οριακά συκοφαντική δυσφήμιση, κάτι που συμφωνα με την καλή εφημερίδα αποτιμάται περίπου 1.000.000 ευρώ ή φυλάκιση.

Είμαι περήφανος και για τα δύο εξώφυλα που περιλαμβάνονται στα αγαπημένα μου έργα. Για να πάμε στην τρίτη και φαρμακερή διαστρέβλωση. Μια και αποδεδειγμένα παρακολουθούν το facebook μου, θα θυμούνται ότι σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει ότι «η Athens Voice δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν ενα ευρύχωρο έντυπο με ποικιλία απόψεων» και πλειάδα αγαπημένων συνεργατών που ορθά αναφέρουν στο σημείωμά τους ότι έχω εγκωμιάσει, γιατί η αποψή  μου για εκείνους δεν έχει αλλάξει.Με μία σημαντική λεπτομέρεια.Πλην της Μανίνας και της Μυρτώς αν δεν απατώμαι, ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ αυτούς δεν αρθρογραφεί πια εκεί σήμερα. Αυτά για το ποιός ενδιάμεσα «άλλαξε απόψεις».

Πρίν απο κανένα χρόνο περίπου, η καλή εφημερίδα προσπάθησε αλλά απέτυχε να αποκτήσει άλλο ενα «εξώφυλο που τους πρότεινα». Το τλεφώνημα ήταν απο συνεργάτιδα του εντύπου (ας την ονομάσω χαιδευτικά «AV team») η οποία μου ζήτησε «εκείνο το υπέροχο σκίτσο με τον κώλο που ξαπλώνει στο Σύνταγμα;» «Ακολουθεί ο διάλογος:

-AVteam, αυτό το σκίτσο έχει δημοσιευθεί ήδη αλλού.

-Στ΄αρχίδια μας.

-Επίσης δεν προκειται να σας ξαναδώσω ποτέ συνεργασία

-Γιατί;

-Γιατί , δεν ξέρω πως να σας το πω, οι δημόσιες τοποθετήσεις σας όλο το διάστημα της κρίσης…

-Ελα μωρε μαλάκα, ξεσυνερίζεσαι κι εσύ τις μαλακίες του Φώτη,

-Δεν είναι μόνο ο Φώτης, ειναι και ο τάδε, ο δείνα, ο παραδείνα….

-Ελα ρε μωρό στείλε μου τωρα το εξώφυλο να κάνουμε τη δουλειά μας.

-ΑV team μην επιμένεις. Δεν το παίρνεις, τέλος. Δε θέλω.

-Καλα Σπύρο μου (μούτρα) Σου εύχομαι να κάνεις τις αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ (κλείσιμο στη μάπα).

Αυτά για το ποιός παρακαλάει για εξώφυλα και ποιός «του κάνει τη χάρη» να τα δημοσιεύει.

Αυτή ήταν η ελαφρά βερσιόν της κουτοπονηριάς των υπευθύνων της free press.

Το έξυπνο πουλί όμως από τη μύτη πιάνεται: Tην ίδια μέρα που η εφημερίδα με φιλοδώρησε με αυτό το άρθρο, ανέβασε και αυτό το άρθρο, όπου περιλμβάνεται η φράση «Και μια και μιλάμε για το ποιοι κάνουν lifestyle τον ολοκληρωτισμό, τον αυταρχισμό, τη βία και τις καθόλου κρυμμένες απειλές εναντίον όσων διαφωνούν, δεν έχει παρά να δει κανείς ποιοι είναι αυτοί που δημιούργησαν και συντηρούν ένα ανύπαρκτο θέμα. Οι ίδιοι που ενορχηστρώνουν για μια ακόμη φορά τη στοχοποίηση της A.V. δίνοντας το σήμα στις ομάδες κρούσης να επέμβουν. Τα φερέφωνα της κάθε κομματική εξουσίας που συκοφαντούν ασύστολα σίγουροι ότι η δικιά μας δημοκρατική ευαισθησία δεν θα τους στείλει στον εισαγγελέα.»

Αν η εφημερίδα είχε ανεβάσει μόνο αυτό το άρθρο, θα μπορούσε να μείνει στο ψηλό της άλογο να μας χεζει από το ύψος του ΔιαΦΩΤΗσμού της.

Όταν στα καπάκια προσωποποιεί σε ένα, μοναδικό άτομο με ονοματεπώνυμο όλα τα παραπάνω, με τον τίτλο «Η AV, οι φασίστες και οι άλλοι φασίστες», ποιός αλήθεια θα κάνει παρέα στο διπλανό κελί απ’ το δικό μου;

Και όπως έδειξε ο φακός στο Ακροπόλ, αποδεδειγμένα ροχαλίζει, γαμώτο.

Εσύ.

Όπως σου έχουν πεί αρκετοί πρίν από μένα, την Κυριακή επιλέγεις να δεχτείς ή όχι μια πρόταση που δεν υπάρχει πιά στο τραπέζι. Κάνουν λάθος όμως όσοι εννοούν το «Preliminary Dept Sustainability Analysis». Η πρόταση που δεν υπάρχει πλέον στο τραπεζι ειναι η «Ευρώπη των Λαών».Η Ένωση της Δημοκρατίας, της Ευημερίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αυτή η Νεφελοκοκκυγία των Ναιυρωπαίων, έχει πεθάνει πρό πολλού.

Το πρώτο θανάσιμο πλήγμα ήρθε όταν διάφορα έθνη που τη συναπαρτίζουν διεξήγαγαν δημοψηφίσματα για το μέλλον της, και όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν το «πρέπων», το γκρίζο διευθυντήριό της απλά έκανε ότι δε συνέβει το δημοψήφισμα, και δεσμευόταν να το επαναλάβει μέχρι να αποφασίσουν οι πολίτες «το σωστό».

Το δεύτερο θανάσιμο πλήγμα ήρθε όταν η προς τα έξω υποστήριξη της «ελεύθερης διακίνησης πολιτών» έγινε Frontex, Δουβλίνα, Φράχτες, νάρκες, στρατόπεδα συγκέντρωσης και υγροί τάφοι.

Μετά ήρθε η Κρίση. Μια κρίση που ξεκίνησε από την καρδιά του Deregulated Capitalism, και διέδωσε στη Γηραιά Ήπειρο μια Νέα Πανούκλα: την κοσμοθεωρία ότι οι Τράπεζες αξίζουν κάθε προσπάθεια για σώσιμο ενώ τα κράτη όχι,ότι η «Ελεύθερη Αγορά» δικαιούται να «παίρνει ρίσκα» αλλά όταν τρώει τα μούτρα της να πληρώνεις εσύ τα σπασμένα, και μετά αλώβητη να σου ξαναπουλάει το φάρμακο για την αρρώστια που η ίδια είναι.

Αυτό είναι το βρώμικο μυστικό, αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο πίσω απ’ το πεντάμηνο θέατρο της διαπραγμάτευσης: ένας-ένας, απρόσεκτοι ή απλά ξεδιάντροποι «παίκτες» το έχουν παραδεχθεί σε διάφορα στάδια: Δεν. Υπάρχει. Χώρος. Για την. Βρωμοδημοκρατία. Σας. Εχουμε δουλειές να κάνουμε, και όπως κάθε μπίζνεσμαν, θέλουμε να ρίξουμε το «κόστος μονάδας». Δίχτυ ασφαλείας, Κράτος Πρόνοιας, Συλλογικές Συμβάσεις και Αξιοπρεπείς Μισθοί; This is so last century, είναι κενά λόγια για να τα απαγγέλουν στη Βουλή των Εφήβων στο ποίημα «τι είναι η Ευρώπη μας;»

Φοβισμένοι Μενουμευρωπαίοι Χιλιαστές μαζεύονται στο Ξορκισμένο Σύνταγμα ψάλοντας τη Μάντρα «Φοβόμαστε. Μέσα στο Μαντρί τουλάχιστο υπάρχει η σιγουριά του γνώριμου». Μόνο που «το γνώριμο» είχε την ευκαιρία να δοκιμαστεί επί πέντε ολόκληρα χρόνια. Η συνταγή του ήταν τόσο πετυχημένη, που οι πολίτες χόρευαν στους δρόμους όταν ξήλωσαν ατιμωτικά τους υπεύθυνους μετά απο μια πενταετία που έτρωγαν ξύλο και χημικά όταν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν για τις διαλυμένες ζωές τους.

Και τώρα «η Ήπειρος της Ελευθερίας και  της Δημοκρατίας» σου λέει ότι δεν ψήφισες «σωστά», και μπορείς να τρώς κονσέρβες σκύλου μέχρι να ξηλώσεις την ίδια σου την εκλεγμένη κυβέρνηση, και να παλινοστήσεις τα ίδια ανδρείκελα που «μας φτάσανε μεν ως εδώ» αλλά είναι τα «οικεία πρόσωπα» που ανενδοίαστα προμοτάρουν οι «Θεσμοί» επειδή  θα φροντίσουν χωρίς πολλές κόνξες να παραμείνεις «εκεί».

Αν όλο αυτό σου βγάζει νόημα, αν σου φαίνεται λογικό, αν ακόμα περισσότερο, σου φαίνεται σωστό και δίκαιο και ο Τρόπος να ζείς τη Ζωή σου, by all means: φήφισε «Ναί» και δέξου αδιαμαρτύρητα την (κατα ομολογία τους) ακόμα σκληρότερη και τιμωρητική «Σιδηρά Παρθένο» που σου ετοιμάζουν για μετά. Αλλά να χαρείς, μη μου ζαλίζεις τον έρωτα ότι το κάνεις για το «Ευρωπαϊκό Μέλλον», την «Προοπτική» και την «Ελπίδα»-δεν έχεις, δε δικαιούσαι  και δεν θα πάρεις τίποτα από αυτά.

Και προπαντώς μην τολμήσεις να πείς ότι το κάνεις «για τα παιδιά σου». Όταν το 2008 «τα παιδιά σου» βγήκαν στους δρόμους Προπομποί και Προμηθείς, οι ίδιες καβαντζωμένες μούρες που σου πουλάνε τώρα «Ευρωπη της Ευθύνης», συνέγραφαν τότε ιερεμιάδες για τους «αλήτες που διακόπτουν θεατρικές παραστάσεις».

Δεν έχω κάτι άλλο να σου πώ, είμαι μόνο ένας άνθρωπος με ένα μπλόγκ, ένα σινιάλο πισω από το Τείχος των καναλιών, των free press, επιφανών τραγουδοποιών και αθλητών που καβαντζώθηκαν στις Ολυμπιάδες, και του Δημάρχου «όλων» των Αθηναίων, που ξεδιάντροπα παίρνει τη Μία θέση όταν η Πόλις έχει σχιστεί στα δύο.

Βρίσε όσο θέλεις τους «ερασιτέχνες, άσχετους, επικίνδυνους» αν αυτό  θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα για το γεγονός ότι έχεις εγκολπώσει τόσο την προπαγάνδα, που δε διανοείσαι να αποδώσεις ΚΑΜΙΑ ευθύνη στην «άλλη πλευρά του τραπεζιού». Ο,τι όμως και να έχεις να καταλογίσεις στην κυβέρνηση, ένα πράγμα δε μπορείς να αρνηθείς: Ότι, αντίθετα με τα δικά σου πουλέν, αυτοί έδωσαν σε ΕΣΕΝΑ το δικαίωμα να αποφασίσεις για το μέλλον σου.

Σού έδωσαν επιλογή όταν οι άλλοι σου γαυγίζουν τελεσίγραφα.

Την Κυριακή, σκέψου τουλάχιστο αυτό.

Γιατί ό,τι κι αν ψηφίσεις, την Κυριακή, χάρη σ’ αυτούς, μιλας Εσύ.

Ο Εθελοντισμός Απελευθερώνει (μια εθελοντική συνεισφορά στο επικοινωνιακό του TEDx)

Aυτό είναι το screenshot/εφιάλτης του επικοινωνιολόγου. Μeaning, ότι ενας πελάτης που θεωρεί ότι ο ίδιος «τό ‘χει», αναλαμβάνει να γράψει το υπεργαμάτο τσαχπινογαργαλιαρικο κείμενο, χώνωντας και τα απαραίτητα «κλεισίματα ματιού» (game of thrones reference) που θα σπάσουν τον πάγο για να παίξει μετά το κοινό του σα βιολάκι. Όπως γίνεται πάντα όταν κάποιος μεσήλικας προσπαθεί να μιλήσει «τη γλώσσα των νέων», τα ίντερνετς εξερράγησαν σε διόλου κόσμιους χαρακτηρισμούς.

Θέλοντας μια επίσημη τοποθέτηση για την ουσία του θέματος, έθεσα το ερώτημα «γιατί βαρβάτο εισητήριο αλλά απλήρωτοι εθελοντές;» στα social media της διοργάνωσης. Μου απάντησαν με blog post, οπότε σεβόμενος την αρχή της αναλογικότητας στην απάντηση, απανταω κι εγω μέσα απ’ το blog μου:

Απο το «by the book» damage control του, αντιλαμβάνομαι ότι μια ειδικότητα που δεν αφήνει στο έλεος απλήρωτων εθελοντών το TEDx Athens​ είναι αυτό του υπεύθυνου επικοινωνίας. Μαθαίνουμε λοιπόν απ’ το επαγγελματικότατα φιλοτεχνημένο πόστ (που την κατάλληλη στιγμή θα πατήσει τις προμελετημένες χορδές «φιλάνθρωπου κινηματισμού») ότι το ΤΕDx εχει τόσο βαρβάτη είσοδο, γιατι «το TEDx έχει έξοδα.» Για να να έρθουμε στο θέμα που μας ενδιαφέρει, ένα απ’ αυτά που αναφέρουν ως τέτοιο, είναι η «παραγωγή έντυπου υλικού (αφίσες κτλ)». Ωπα, κατσε! Αυτό (το έντυπο υλικό) («print, ντέ») δεν είναι αυτό που ζητάγανε «εθελοντές με μεράκι»  με ανταμοιβή «περνάμε καλά στα ξενύχτια μας και θα σας ανεβασω και στις facebook pics μου»; Με πιό κριτήριο αποφασίζεται ότι «αυτή η υπηρεσία πρέπει να πληρωθεί, ενώ για εκείνη θα απευθύνουμε τσαχπίνικο κάλεσμα ελπίζοντας ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετές ψωνάρες πρόθυμες να χαλάσουν την ίδια τους την πιάτσα δίνοντας δωρεάν δουλειά σε μια ακριβοπληρωμένη high profile διοργάνωση που χρεώνει an arm and a leg για το προνόμιο να «τρίψεις αγκώνες» με την κρίμ ντε λα κρέμ του «εντερπρενούρσιπ τζετ σετ»; Ποιό άλλο κριτήριο εκτός του προφανούς, ότι αν πείς στο μάστορα στο εκτυπωτηριο «θα πληρωθείς με instagram selfies και swag points» θα σου βάλει «χίλια δυό όμορφα πράγματα» εκεί που δε λάμπει ο ήλιος; Ας μας απαντήσει κάποιος πειστικά σ’ αυτό , και υπόσχομαι να το κάνω «idea worth to spread».

Eφημερίδα: Οδηγίες Χρήσεως

Δε θέλω να σχολιάσω σε βάθος την αφορμή για την οποία γράφεται αυτό το post. Αλλωστε θα αποτελέσει τις προσεχείς εβδομάδες τη θεματολογία του στριπ που φέρει τον τίτλο αυτού του post. Long story short και χωρίς πολλά spoilers, μια ανάρτησή μου στο facebook που αφορούσε πρακτικές της διεύθυνσης της Εφημερίδας των Συντακτών, ενόχλησε (αναμενόμενο) την αυτή διεύθυνση, η οποία «μου μετέφερε» ότι δεν είναι σωστά πράγματα αυτά να κράζουμε στα σόσιαλ μήντια, αλλά αν έχω ή θέλω να πώ κάτι, να στείλω ενα κείμενο στην εφημερίδα και αυτό να δημοσιευτεί.

Όπως προείπαμε έχω ήδη μια στήλη η οποία ασχολείται ακριβώς με τέτοια θέματα, αλλά επειδή το setup to punchline αναγκαστικά συμπυκνώνει τα ζητήματα, θα ήθελα να επεκταθώ εδώ στο τι σημαίνει αυτό το αίτημα της διεύθυνσης το σωτήριο έτος 2015.

Οι ελληνικές (και όχι μόνο) εφημερίδες έχουν ενα βαρύ και συνοφρυωμένο παρελθόν. Την εποχή που «ανεβοκατεβάζαν κυβερνήσεις» αποτελούσαν τον καλύτερο καθρέφτη της πολιτικής σκηνής της οποίας αποτελούσαν άλλωστε άλλο ένα σκέλος: κάργα ανδροκρατούμενες, τέρμα ιεραρχικές, αφόρητα γεροντοκρατούμενες και σφαλιστά εσωστρεφείς και περίκλειστες.

Πολύ νερό έχει κυλήσει έκτοτε στο αυλάκι, κυρίως απ’ το ’74 και μετά, και κυρίως χάρη στην «Ελευθεροτυπία» και την κληρονομιά της. Όπως κάθε κλειστό σύστημα, όταν εξωγενείς παράγοντες άλλαξαν δραματικά το οικοσύστημα γύρω τους,  οι εφημερίδες έπρεπε να αλλάξουν ή να πεθάνουν.

Επέλεξαν και τα δύο. Με την επέλαση της τηλεόρασης, επέλεξαν να μιμηθούν τη ρηχότητα και την αμεσότητά της, κρατώντας τα χειρότερα στοιχεία και απο τα δύο μέσα. Με την έλευση του ίντερνετ χάσανε τελείως τη μπάλα. Με τα χίλια ζόρια πείστηκαν ότι χρειάζονται και site, με τα χίλια πεντακόσια ζόρια κατάλαβαν ότι πρέπει να τα ανανεώνουν 24/7, με τα δύο χιλιάδες ζόρια κάτι πήρε τ΄αυτί τους για τη δύναμη των social media-και τη μίσησαν όπως ο γέρος το ζευγαράκι που φασώνεται στο λεωφορείο.

Προσπάθησαν είναι η αλήθεια. Στήλες με τα «καλύτερα tweets» θεωρούνται πλέον απαραίτητο «αλατοπίπερο» μαζί με τα ζώδια και το σταυρόλεξο, αντικαθιστώντας τις αλήστου μνήμης «στήλες media» μεσα στα media, εκείνες τις αλησμόνητες στήλες όπου τα αφεντικά έβαζαν τους παραγιούς να «στέλνουν μηνύματα» και γραπτά κεφάλια αλόγου ο ένας στον αλλον (αμένσιοτα από πριν να είναι κούλ, γατάκια!) όπως και να πλέκουν το εγκώμιο της γαματοσύνης και επιρροής τους ,ελπίζοντας ότι όλο και κάποιος απρόσεκτος διαφημιστής θα τσιμπήσει στη φωτοτυπημένη αποδελτίωση και θα πείσει τον πελάτη να διαφημιστεί στο σαπάκι τους.

Προσπάθησαν-αλλά το αποτέλεσμα ήταν θλιβερό και αμήχανο σαν το Γέλτσιν σε «εκείνη» την προεκλογική εκστρατεία. Θεωρώντας (ως επι το πλείστον σωστά) ότι οι εφημερίδες γράφονται και διαβάζονται από γέρους, έχουν (πεντε χρόνια μετά την «αραβική άνοιξη») «λεξικό τουητερ: τι είναι retweet, τι είναι hashtag, τι είναι fav»-το 2015.

Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αφορμή αυτού του σημειώματος. Ο διευθυντής μιας εφημερίδας «των συντακτών» (πρώτο οξύμωρο), εφημερίδας που ξόδεξε ένα ούκ ευκαταφρόνητο ποσό για να εκσυγχρονίσει το site της ωστε να είναι συμβατό με τη  mobile μετενσάρκωση της ψηφιακής ζωής,  θεωρεί «πρέπουσα οδό» για μια παρέμβαση που αφορά την εφημερίδα, η παρέμβαση αυτή να μπεί στο θνησιγενές έντυπο φύλο.(δεύτερο οξύμωρο).

Αυτό σημαίνει ένα από δύο κακά πράγματα: ή εικάζει ότι στο δρόμο μέχρι το τυπογραφείο μπορούν να επιστρατευτούν τα παραδοσιακά όπλα που έχουν οι συντονιστές των εντύπων («δημιουργικό» κόψιμο «επειδή δε χωρούσε», επιλεγμένος τίτλος, απάντηση του θιγόμενου με bold και έχοντας εκ των πραγματων «την τελευταία λέξη»)

ή όντως δεν έχει καταλάβει το νέο τοπιο, τις δεκάδες ψηφιακές προεκτάσεις των εντύπων, τον εκδημοκρατισμό του ίντερνετ που επιτρέπει τον άμεση έλεγχο και ενίοτε την αποδόμηση των δημοσιογραφικών παρεμβάσεων, in real time, 24/7.

Ό,τι από τα δύο και να συμβαίνει, δε θα μπορούσε να συμβαίνει σε πιό λάθος έντυπο. Η Τέταρτη Εξουσία έχει σταματήσει ανεπιστρεπτί να είναι μονόδρομος πομπός. Η σχέση με τον αναγνώστη έγινε οριστικά αμφίδρομη. Αυτό ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΙ ΕΚΑΤΟ σε ενα πείραμα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών». Tα «συνεταιριστικά μέσα» είναι υποτίθεται τα «γνήσια τέκνα της ανάγκης» να μην ελέγχεται η ενημέρωση από αθέατα συμφέροντα. Ο τίτλος «Εφημερίδα των Συντακτών» είναι μια υπόσχεση, για ένα γυάλινο σπίτι όπου οι κρίνοντες κρίνονται κι αυτοί και όπου καμία σκιά δε νοείται να υπάρχει στο «πως φτιάχνεται το λουκάνικο».

 

«Μοναδικοί εργοδότες οι αναγνώστες μας» αναφέρει η πρωμετωπίδα στη facebook page της εφημερίδας.

Προς τι λοιπόν η μομφή και η απορία επειδή κάτι γράφτηκε στο ίντερνετ;

Σύμφωνα με το μότο της εφημερίδας, τελικά όντως έστειλα το κείμενο στο διευθυντή :p

The Idiot’s Guide to «the Varoufakis finger»

Σήκωσε ή δε σήκωσε μεσοδάχτυλο ο Βαρουφάκης στους Γερμανούς; Ένας βλοσυρός Γερμανός Πρετεντέρης (ναι, ξέρω, πλεονασμός) έκανε ολόκληρη εκπομπή για να εγκαλέσει τον Έλληνα Υπουργό. Στα καπάκια βγήκαν οι δημιουργοί του επικό βιντεο κλίπ «V for Varoufakis» και παρουσίασαν μια εκτενή αναπαράσταση για το πως ο Βαρουφάκης έχει δίκιο οτι το video ήταν doctored, και ορίστε πως το κάναμε. Ήταν τόσο κρυστάλινη και σφής η εξήγηση, που γέννησε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές αναγνώσεις του ίδιου βίντεο:

–Ελα ντάξει, είναι σαφές τι έγινε: παραποίησαν το βίντεο για πλάκα, κάποιοι γερμανοί μαλάκες το πήραν στα σοβαρά και σήκωσαν θέμα, άλλο που δεν ήθελαν.

-Έλα ντάξει, είναι σαφές τι έγινε: ο Βαρούφ έκανε το κωλοδάχτυλο, οι γερμανοί (στο δίνω) το καναν θέμα εκτός context, και η Γερμανική Ελληνοφρένεια έκανε κατόπιν εορτής μούφα βίντεο για το πως φτιάξαν μούφα βίντεο.

To επεξηγηματικο βίντεο επιστρατεύει επίτηδες «δημιουργική ασάφεια» για να υπογραμίσει το μείζων θέμα, το πόσο εύκολο είναι να μανιπουλάρεις μια είδηση. Λέει όμως και το εξής: «Απ’ την Κυριακή περιμένουμε να μας πάρει κάποιος τηλέφωνο να μας ρωτήσει ποιά είναι τελικά η αλήθεια. Τι πιό απλό, να μας ρωτήσουν και να τους πούμε. Δεν πήρε ποτέ κανείς.

-Ναι, αλλά στο αυθεντικό βίντεο του 2013 το κωλοδάχτυλο φαίνεται κανονικά. Νά το, εδώ:

To βίντεο αυτό ανέβηκε το 2015. Βίντεο με προγενέστερη ημερομηνία δεν έχει ανευρεθεί, αλλωστε στην εκπομπή γίνεται ειδική μνεία για το ότι χρειάστηκαν ειδικά «κονέ» για να βρεθεί το υλικό της Κροατίας.

-Ναι, αλλα τελικά ο Βαρουφάκης το παραδέχτηκε, και ζήτησε και συγνώμη.

Wishful thinking από τύπους που τον προφέρουν «Μπαρουφάκης» και χαχανίζουν μόνοι τους με το αστείο τους. Το τελευταίο tweet του Βαρουφάκη πάντως επέμενε στη δική του εκδοχή.

-Ελα ρε μαλάκα, αφού ο ίδιος ανέβασε στο τουίτερ το «undoctored» video, και το δάχτυλο φαινόταν κανονικά. Γελάει ο κόσμος.

Yπάρχει λόγος που βάζει το «undoctored» σε εισαγωγικά και για το ότι μιλάει για βίντεο που ανέβασαν τα «unscrupulous media».

-Ναι αλλά το παραδέχτηκαν οι ίδιοι οι παραγωγοί της εκπομπής ότι το κάνανε για πλακα. Το γράφει το News 247/o Guardian/το Spiegel.

Τα ξένα ρεπορτάζ αδυνατούν να βγάλουν συμπέρασμα, και επιστρατεύουν διατυπώσεις τύπου «αλήθεια ή ψέμμα; ό,τι και να συμβαίνει, το μόνο σίγουρο είναι ότι…» και σολάρουν μετά. Τα ελληνικά κάνουνε ενα one-up και όπως πάντα βγάζουν ρεπορτάζ απ’ τον κωλο τους.

-Nαι, αλλά οι επικεφαλείς του Φεστιβάλ όπου μίλησε τότε ο Βαρουφάκης φυλάνε σταυρό ότι το βίντεο είναι αληθινό.

Again δημιουργική ασάφεια: λένε μάλιστα ότι δεν υπάρχει ένα, αλλά δύο «κωλοδάχτυλα».Το δεύτερο αναφερόμενο στην Αργεντινή που επίσης «sticked the finger». Αν καποιος δεί ωστόσο το επίμαχο σημείο, ο Βαρουφάκης δε σηκώνει κανένα δάχτυλο. Αυτό που λένε οι διοργανωτές είναι ότι η επίμαχη φράση ειπώθηκε, όχι οτι η επίμαχη κίνηση έγινε.

-Ναι, αλλά η Lifo εγραψ…

ΣΛΑΠ!