Βραβείο «κορακάκης»

Το βραβείο θεσπίστηκε στα σχόλια του post «R.I.P. Ελληνική Μουσική» και όπως είπαμε θα απονέμεται στα ορνεότερα απ΄τα κοράκια που θα εφορμήσουν πρίν κι απ΄το νεκροθάφτη σε επώνυμες αποδημήσασες σάρκες.

Το μεγάλο βραβείο «κορακάκης» για αυτή τη δόση απονέμεται δικαιωματικά στην εφημερίδα «Νέα«, που πρώτα σπεύσανε να δώσουν προσφορά CD Παπάζογλου με τη Σαββατιάτικη έκδοσή τους της Μεγάλης Παρασκευής. Παράγοντες που έδωσαν έξτρα ώθηση στην υποψηφιότητα είναι το ότι το παζάρι έλαβε χώρα Πασχαλιάτικα, συν ο ομοσταυλισμός του «μαγαζιού» με το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο αν μπορούσε, τους Παπάζογλου θα τους κρέμαγε στο παραπλεύρως καταπατηθέν πάρκο του Βενιζέλου.

Τιμητικό βραβείο ωστόσο κερδίζει επάξια και το Lifo site, για την ανάρτηση της «αδημοσίευτης συνέντευξης» του πρόωρα χαμένου Αντρεά «Λεκτικού» Μαρνέζου, συνέντευξη η οποία είχε πάει κουβά λόγω «ρατσιστικών σχόλιων» του μακαρίτη, τα οποία δεν έκαναν τη χάρη να εξαφανιστούν ενδιάμεσα, αλλά στα @@ μας  τώρα να μείνουμε πιστοί στις αρχές και τα κριτήριά μας, αρκεί να δείξουμε ότι είμαστε κι εμείς (και σ’ αυτό) το κόλπο. Σεβασμός στον Άνθρωπο και στον Αναγνώστη πάνω απ’ όλα!

Σας ευχαριστούμε που είσασταν μαζί μας στα εγκαίνεια ενός θεσμού που δεν τρέφουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα μακροημερεύσει.

Καλό Πάσχα

…This boot was made for walking!

Η γελοιογραφία «creation over destruction» που έκανα για το MasterPeace project που έγινε σε συνεργασία με το CartoonMovement, ανακηρύχθηκε τελικά το νικητήριο σκίτσο ανάμεσα στα 14 της τελικής επιλογής (στα οποία περιλαμβάνεται άλλο ένα δικό μου, το «striking peace«).  Για να δείτε τα όλα τα επιλεγμένα σκίτσα πηγαίνετε εδώ , και για να δείτε όλα τα σκίτσα που έγιναν για το project πηγαίνετε εδώ

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω την ακαδημία» κι όλα αυτά, αλλά βασικά όλους εσας  για τις ψήφους και την υποστήριξη!

Τα σκίτσα θα αναπαραχθούν σε μεγάλη κλίμακα και θα εκτεθούν (λεπτομέρειες θα μας ανακοινωθούν προσεχώς) στα εξωτικά Netherlands την 5η Μαίου που γιορτάζουν τη «Μέρα της Απελευθέρωσης», ήγουν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

(Ναί, όπως έχει παρατηρηθεί πολλάκις, πολλοί λαοί γιορτάζουν το τέλος των πολέμων. Εμείς ακόμα γιορτάζουμε την αρχή τους).

R.I.P. Ελληνική μουσική.

Το παρόν post μόνο συμπτωματικά (με την κυριολεκτική ένοια της λέξης) γράφεται την επαύριο του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου. Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να γραφτεί σε οποιαδήποτε στιγμή της τελευταίας δεκαετίας.

Το σύμπτωμα λοιπόν ήταν το πόσοι, πως και πόσο εκδηλώσανε ασυνήθιστη ποσότητα αυθόρμητης αγάπης για έναν τραγουδοποιό που ταυτόχρονα και δεν ήταν στην πρώτη γραμμή του ό,τι αποκαλούμε «επικαιρότητα», και ταυτόχρονα δεν έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. Παράλληλα και ανεξάρτητα απ’ τις δισκογραφικές του καταθέσεις, τα εμβληματικά τραγούδια του Παπάζογλου δε λείψανε στιγμή από το μουσικό background της ζωής όλων των Ελλήνων. Δε σταματήσανε ποτέ να ακούγονται τα παλιά του, δεν έφυγε λεπτό η φωνή του απ’ το προσκήνιο.

Το δυσοίωνο ερώτημα είναι για πόσους άλλους μπορούμε να το πούμε αυτό, και (κυρίως) πόσοι απ΄ αυτούς είναι «τελευταίας εσοδειάς»;

Ας το θέσω με όρους «whodunnit»: ποιός σκότωσε την ελληνική μουσική; Ή, αν ήταν αυτοκτονία, πόσο υποβοηθούμενη ήταν;

(Κατ’ αρχήν, συμφωνούμε όλοι με την παρούσα θέση, έτσι; όποιος διαφωνεί παρακαλώ να τεκμηριώσει αντίλογο).

Ναι, γνωρίζω τη θεωρία: όσοι (και όσο) ζούμε σε μια δεδομένη εποχή, δύσκολο έως αδύνατο να ξεχωρίσουμε ποιά κομμάτια της θα αντέξουν στο χρόνο και θα γίνουν τα σημεία αναφοράς για τις μελλοντικές γεννεές.

Still. Μπορώ πάντα να διακρίνω τις μεταλλάξεις στις πορείες κάποιων καλλιτεχνών που διανύουν αρκετά χρόνια καριέρας.

Συμπτωματικά (;) αρκετοί απ’ αυτούς ήταν εμβληματικές φιγούρες την τελευταία χρονική περίοδο που η ελληνική μουσική ήταν παρούσα δυνατά, μαζικά, και εμφατικά.

Πάμε λοιπόν πίσω στα nineties: Σκόρπια τροχιοδεικτικά σημεία: ο «Μελωδία» τροφοδοτούσε ένα κοινό. Το νεοσύστατο «Δίφωνο» το εκπαίδευε και τεκμηρίωνε την ελληνική σκηνή, παρούσα και παρελθοντική, με αξιοσημείωτα υψηλό επίπεδο. Τα ελληνάδικα (ναι, υπήρχε αυτός ο όρος τότε) ξεφυτρώνανε σαν τα μανιτάρια. Ο Μαχαιρίτσας είχε βάλει στα στόματα όλων το «Δυδιμότοιχο μπλούζ». Η Άλκηστις τα «πιό ωραία λαικά». Η Γαλάνη έβαζε φωτιά στο «Χάραμα¨ξανασυστήνοντας τους παλιούς, φλερτάροντας γόνιμα δισκογραφικά με τους καινούργιους. ο Μητροπάνος μας αναζητούσε στη Σαλονίκη ξημερώματα. Ο Μάλαμας έντυνε την  Κανά στα θρυλικά «μεταξωτά»

Τι κοινό είχαν τα τραγούδια-σταθμοί τότε και πρίν (αλλά όχι μετά;) Μπορούσες να τα τραγουδήσεις. Διορθώνω: ήθελες να τα τραγουδήσεις. (Κάπου εκεί στα ’90ς γονιμοποιήθηκε για πρώτη και τελευταία ίσως φορά το απλό με το λόγιο. Ο κατανοητός στίχος του Μάριου Τόκα με τις λεκτικές ακροβασίας της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιάννη Μπάχ Σπυρόπουλου.) Γεννιόντουσαν τραγούδια-βολές υψηλής ακρίβειας. Το όπλο ήταν οι συνθέτες. Οι σφαίρες οι στιχουργοί.

Κι ύστερα; κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Η ιστορία έχει χιλιοειπωθεί, αλλα η έκταση της ζημιάς καλό είναι να ξαναυπογραμμίζεται συνεχώς: οι δισκογραφικές έγιναν παραρτήματα πολυεθνικών. Με ορους μάρκετιγκ και το μάτι στις πωλήσεις, έκαναν το μοιραίο λάθος να πιστέψουν ότι το τραγούδι είναι υπόθεση του τραγουδιστή, και ο τραγουδιστής υπόθεση του image making και του χτισίματος βήμα βήμα,concept/photo shooting/ press release.

Οι συνθέτες παραγκωνίστηκαν (οι στιχουργοί ούτως ή άλλως ποτέ δε «μεσουράνησαν» όσο τους άξιζε). »Βαριά» ονόματα εξαναγκάστηκαν σε σιωπηλή απόσυρση αντιμέτωποι με αδαείς τεχνοκράτες που πόνταραν στην assembly-line λογική «ένα χασαπικο, ένα ζειμπέκικο κι ένα ψιλορόκ», ζητώντας (και παίρνοντας) από τους actual δημιουργούς το ελάχιστο, θεωρόντας ότι είναι απλώς το απαραίτητο μουσικό μπακγκράουντ για τον τραγουδιστή-κράχτη ο οποίος θα γεννιόταν, ανέπνεε και πέθαινε αποκλειστικά στην πίστα.

Δε μπαίνω καν στα άλλα παράγωγα της λογικής του μεταπράτη: για το πως σκότωσαν το παλιό τους ρεπερτόριο με το θανάσιμο ταγκό των προσφορών που συνόδευσε στο γκρεμό και τις εφημερίδες. Για τις εξωπραγματικές τιμές των υπολοιπων προς πώληση cd’s και για τις μπακάλικες μεταφορές του παλιού υλικού των LP στο νέο μέσο. Όλα αυτά σκοτώσαν τη δισκογραφία. Αλλά για να σκοτωθεί η μουσική, χρειάστηκε κάτι έξτρα: να εξωριστούν οι γεννήτορές της.

Δε γνωρίζω το βαθμό στον οποίο οι προαναφερθέντες εμβληματικοί καλλιτέχνες των ’90ς, άνθρωποι που «ξεγεννήθηκαν» απ’ τις βαριές υπογραφές εμβληματιών συνθετών και στιγουργών θέλησαν, μπορούσαν ή τους απασχόλησε καν σαν ενδεχόμενο να αντιστρέψουν αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία. Δε μπορώ επίσης να γνωρίζω αν στο μίγμα πρέπει να προστεθεί το hangover της επιτυχίας και η χειμερία νάρκη στην οποία πέφτει ο χορτασμένος. Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι το ίδιο: οι άνθρωποι που μας μάθανε να τραγουδάμε, ξεχάσανε να προτείνουν τραγούδια που να επιτελούν αυτό τον απολύτως βασικό, απολύτως ζωοποιό σκοπό. Έλα, γρήγορο κουίζ: πόσα πρόσφατα (ας πούμε πενταετίας) τραγούδια του Μαχαιρίτσα μπορείτε να θυμηθείτε; Πόσα της Αρβανιτάκη; Πόσα της Πρωτοψάλτη (που να μην ήταν διαφημιστικά τζίγκλς τραπεζικών δανείων); Πόσα της Αλεξίου; Heck, πόσα του Μητροπάνου; κι απ’ αυτά πόσα μπορείτε να τραγουδήσετε; Για πόσα μπορείτε να θυμηθείτε τι λενε οι στίχοι, ακόμα κι αν κρεμόταν η ζωή σας απ’ αυτό;

Την ίδια ώρα, στις παρέες, τα πάρτυ αλλά και τις (τέως) χρυσοφόρες πίστες, οι Δημιουργοί πέρνουν σταθερά κι αδιαλείπτως την εκδίκησή τους: το καινούργιο χίτ θα παιχτεί. Ίσως κάποια χείλη να το μουρμουρίσουν παπαγαλία λόγω της συνεχούς επαναλήψεως. Αλλά τη Φωτιά θ’΄ανάψει ένας Ζαμπέτας. Και μετά ένας Άκης Πάνου. Καλδάρας. Χιώτης.Γενίτσαρης.Όλοι αυτοί ακουμπώντας πάνω στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. το Βίρβο. Την Ευτυχία. Τον «τσάντα». Τη Λίνα. Ακόμα (για να επιστρέψουμε στην εισαγωγή) και ο μακαρίτης, μέσω του Ρασούλη δε μας εγκατέλειπε ποτέ.

Κούκοι που φέρνουν την άνοιξη υπάρχουν: ο Αγγελάκας. Ο Παπακωνσταντίνου. Ο Δεληβοριάς. Άνθρωποι/μουσικά σύμπαντα, ολοκληρωμένες μουσικές προτάσεις οι ίδιοι. Όχι τυχαία, εκτός της πολλαπλασιαστικής δύναμης της τηλεοπτικής προβολής. Αδιάφοροι (με την καλή ένοια) για κινήσεις καριέρας (με την κακή ένοια).

Άλλα είναι λίγοι, κι ενώ ξέρουμε που να τους βρούμε δεν είναι αρκετοί για να υφάνουν ένα προστατευτικό δίχτυ κυρίαρχης αισθητικής. Το νήμα με τον Πολύ Κόσμο έχει κοπεί.

Εδώ κανείς δεν τραγουδά.

Post Con Blues

Δύο μέρες μετά λοιπόν (τόσο κάνει να φύγει η παγοκύστη στο κεφάλι απ’ το closing party) αποχαιρετώ επισήμως άλλο ένα comicdom con. Δεν τράβηξα πολλές αστείες φωτογραφίες, γιατί όπως είπαμε, ως επι το πλείστον κωλοβαρούσα with a vebgeance, αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι θα σας στερήσω (ατυχείς πλανημένοι που δεν ήρθατε) από έναν πρόχειρο απολογισμό.

Για την ελληνική παραγωγή τα είπαμε σε προηγούμενο πόστ, το καλό νέο είναι πως απ’ ό,τι ρώτησα και απο πλευράς πωλήσεων πήγανε πολύ καλά. (που σημαίνει ότι σε προσεχές πόστ θα πρέπει κάποια στιγμή ν’ ασχοληθώ με την κατάσταση στα βιβλιοπωλεία, η οποία εν πολλοίς χαντακώνει το μομέντουμ και τη συνέχεια πολλών καλών προσπαθειών).

Όλα τα υπόλοιπα ήταν σε γενικές γραμμές όπως έχουμε μάθει να τα περιμένουμε: η διοργάνωση, οι κομιξοφίλ, τα πηγαδάκια, τα workshops, ήταν τα σύν. Ο κλιματισμός (εγγενές πρόβλημα) ήταν για άλλη μια φορά το πλήν.

Στο συν/πλην μπαλαντζάρει κατά τη γνώμη μου η φετινή προσθήκη, το cosplay. Επιχειρήματα υπέρ και κατά υπάρχουν γι αυτό το διαγωνισμό κουστουμιών βασισμένων σε ήρωες κόμικς, ο οποίος apparently έχει φανατικό κοινό. Το επιχείρημα κατά είναι ότι ενώ είδαμε και πάθαμε να βγάλουμε τα κόμικς απ’ τον κακόφημο βούρκο της spandex extravaganza, ένα τέτοιο πολύχρωμο τσίρκο τα ξανακλείνει στο κελί με τα underage fanboys.On the plus side, ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά σε σημείο να δημιουργήσει το αδιαχώρητο στο Θέατρο και γενικά να κάνει τη διαφορά στην κοσμοσυρροή της δεύτερης μέρας.The jury is still out.

On a personal note, θα ήθελα να ευχαριστήσω (αν διαβάζετε) όσους ήρθατε στο workshop της Κυριακής, και ειδικά την έκπληξη που υποσχέθηκα, η οποία ήταν η εμφάνιση έκπληξη του καλού συναδέλφου (απ’ τον καιρό του «Αδέσμευτου») Αχιλλέα Πεκλάρη,(εσύ ξέρω οτι διαβάζεις :p) ο οποίος στάθηκε η αρχική έμπνευση για το γιό της Μάνας Ρέϊβερ!

Οι ερωτήσεις των παριστάμενων στο τέλος ήταν ενδιαφέρουσες και to the point, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο, πιστέψτε με.

Η σεμνή τελετή έληξε για μια ακομη φορά με την απονομή των comicdom awards, τους νικητές των οποίων μπορείτε να δείτε εδώ.

 

Υ.Γ.1: Η ευτυχής συγκυρία ηταν ότι το τριήμερο συνέπεσε με την απεργία των δημοσιογράφων, με αποτέλεσμα να γλυτώσετε (προς το παρόν) τη γραπτή ενασχόλησή μου με το θέμα, που σας διαβεβαιώ ότι δεν θα ήταν καθόλου κόσμια. Another time.

Υ.Γ. 2: Αν σκάσει στα σχόλια από κάτω ο Ηλίας Κυριαζής και αρχίσει να γκρινιάζει πόσο πολύ θα ήθελε να είναι στο con και πόσο υπέφερε εξόριστος στό βρεταννικό Ka-Pow…γιαουρτώστε τον!

«Κι εσύ τι θα κάνεις φέτος στο Comicdom ρε Spi_der; Θα μας κοιτάς;»

Βασικά ναι, και βασικά ζηλεύω. Η περσινή χρονιά (η πρώτη που πλάνο, εκδότης και τυπογραφείο συνεργάστηκαν ώστε να πρωτοπαρουσιάσω κόμικ ακριβώς πάνω στο con) μου στέρησε την ελευθερία του κωλοβαρείν, αλλά τα signings και το καμάρι του φρεσκοτυπωμένου κακά τα ψέμματα, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας.

Ωστόσο επειδή αργία μήτηρ πάσης κακίας, φυσικά και δεν θα μείνω τελείως άπραγας. Όπως έχετε ήδη ενημερωθεί, την Κυριακή και ώρα ανθρώπινη (δύο η ώρα για την ακρίβεια) there will be my workshop: «Συγκάτοικοι από χαρτί» . Μυστικά του επαγγέλματος, πηγές εμπνεύσεως και γενικά όσα δε χωρέσανε στο τυπωμένο χαρτί των επινοημένων χαρακτήρων μου, με κύρια έμφαση στη Μάνα Ρέιβερ και το Γεράσιμο Μαγκούστα. Αν όλα πάνε καλά, οι παριστάμενοι προς το τέλος θα έχουν και μια έξτρα έκπληξη!

Κατα τ΄άλλα, η πρόσφατη χάρτινη βιβλιογραφία μου (πλήν «Ελληνικών Γραμμάτων», obviously) θα είναι εκεί για να καλύψετε τυχόν κενά σας. Υπενθυμίζω εν τάχει:

Bleeding Hearts (αν έχετε κλείσει τα 18), η horror/noir συλλογή ιστοριών που φτιάξαμε με την Α. Οθωναίου

Διαρκής Ειρήνη, (το καλύτερο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει είναι ότι «είναι πολιτικό χωρίς να είναι προπαγάνδα»), η συλλογή σε άλμπουμ της ομώνυμης σειράς πολιτικής σάτιρας που πρωτοδημοσιεύτηκε στη «Γαλέρα»

 

και, οι ιστορίες των δύο ηρώων στους οποίους όπως είπαμε θα εστιάσει το workshop:

«Καλού Κακού«, το saga της μάχης του Γεράσιμου Μαγκούστα με τον Παράδεισο και την Κόλαση,

και

«Μάνα Ρέιβερ«: ελληνικότατες παθολογιές μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, ρέιβ, τηλεπαράθυρα, και φυσικά γριές, πολλές γριές!

See you there!

Νεροκουβελητήδες

Μια και ένεκα της απεργίας η σαββατιάτικη έκδοση της «Ε» πάει κουβά, την ακολουθεί και το κάτωθι επικαιρικό επεισόδιο του «Εσχατόγερου». Enjoy it here:

Kόμικς: η φρέσκια ελληνόφωνη παραγωγή

Comicdom Con ούμπερ άλες λοιπόν, και με εδραιωμένη ολέον την άτυπη παράδοση να κάνει εκεί ντεμπούτο η πλειονότητα της εγχώριας κόμιξ παραγωγής, τα τυπογραφεία έχουν πάρει φωτιά (διότι γίνεται και όλο πιο παραγωγική η παραγωγή!)

Οι παλιοί θα θυμούνται το «για ελληνικό καλό είναι»-να το ξεχάσετε. Από άποψη ποιότητας, θεματολογίας και εκδοτικών προδιαγραφών, τα περισσότερα χαίρεσαι πια να τα πέρνεις για τη χαρά της ανάγνωσής τους, κι όχι γιατι θες να «παρακολουθείς τη σκηνή» ή είναι κολλητός σου ο σχεδιαστής.

Θα πάρω σα δεδομένο ότι σαν αναγνώστες του μπλόγκ συμμερίζεστε σε κάποιο βαθμό τα γούστα μου, και θα σας σπαμάρω ασύστολα τη λίστα με την οποία οπωσδήποτε θα γεμίσω τις σακούλες με τις οποίες παραδοσιακά φορτωνόμαστε οι επισκέπτες του con.

Και mind you, παραθέτω μόνο τα ελληνόφωνα.

Πάμε λοιπόν:

Παραρλάμα Πέτρου Θανάσης- Βανέλλης Δημήτρης

ΕΤC Ηλίας Ταμπακέας

Σύνδρομο #4 Αλέξια Οθωναίου Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου

Swan Songs: Fleeting feathers Μιχάλης Διαλυνάς

Μια καρδιά για το Λεοντόκαρδο Ηλίας Κυριαζής

Κrak #6 Tasmar

Δεν είναι αυτό που νομίζεις Παναγιώτης Πανταζής Τάσος Ζαφειριάδης Γιώργος Γούσης

Το κουλούρι Tomek

ΖΧ Helm

Ιστορίες απ΄τις αθώες εποχές-Γιώργος Γούσης

Comics and stuff ‘Ελλη Mόκκα

 

…και έπονται κι άλλα όπως ακούω. Κι επειδή οι δημιουργοί κόμικς δεν είναι όντα που απομακρύνονται πολύ συχνά απ’ τη γλάστρα τους, εκμεταλευτείτε τη φυσική τους παρουσία στο con για να τους αποσπάσετε την πολύτιμη αφιέρωση στο φρεσκοαποκτηθέν σας αντίτυπο! Ενημερωθείτε για το ποιός θα είναι πότε πού, εδώ.

Και του χρόνου!