Κόμικ δημοσιευμένο στη "Γαλέρα" εν μέσω των γεγονότων
΄»Βρισκόμαστε στην πιό απόμακρη και ακραία περιοχή του ανθρώπινου μυαλού, σε έναν σκοτεινό, υποσυνείδητο υπόκοσμο. Σε μια ακτινοβολούσα άβυσσο όπου οι άνθρωποι συναντούν τον εαυτό τους. Στην Κόλαση, Νήτλευ. Είμαστε στην Κόλαση.»
Το απόσπασμα είναι από το «From Hell», του Άλαν Μούρ, και είναι η ακριβέστερη περιγραφή της Κόλασης που έχω δεί μέχρι τώρα. Και του Παραδείσου, come to think of it. Η Κόλαση είναι το σημείο στο οποίο φέραμε τον εαυτό μας. Ο Παράδεισος, το ίδιο.
Τρία χρόνια σήμερα από τη μέρα που η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού τίναξε το καπάκι μιας κοινωνίας-χύτρας που έβραζε. Όταν αυτή η κοινωνία είναι η Ελληνική, όταν οι άνθρωποι αναγκαστούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους, «είμαστε στην Κόλαση». Η εξέγερση, η βία, η αμηχανία των συστημικών διανοούμενων («τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης», το πιό χαρακτηριστικό άρθρο/προστατευτική κουβέρτα), η αναδίπλωση, η μνήμη, η επαίτειος, η σιωπή μερικών σήμερα που ισούται με αποσιώπηση, τα ηχητικώς παραποιημένα βίντεο του mega, έξτρα θόρυβος που ισούται με αποσιώπηση, τα πάντα όλα, είναι άνθρωποι που αντικρύζουν τον εαυτό τους.
Ξεκίνησα από χθες μια τυπολατρική κατα πολλούς μονοπρόσωπη σταυροφορία για να λέμε σωστά το όνομα του αγοριού. Όπλο μου το συγκινητικό γράμμα του συμμαθητή του: «Αλέξανδρο τον φωνάζαμε, ή Γκρέγκορυ. Κανείς δεν τον έλεγε Αλέξη». Στάθηκα ιδιαίτερα αυστηρώς (οι κακές γλώσσες θα λέγανε «σφιχτοκώλης») σε όσους ποστάρανε μετα μανίας υπερεπεναστατικές πύρκαυλες κραυγές, πάντα με αηδία και σηκωμένο δάχτυλο προς την κοινωνία που «ξέχασε» «συμβιβάστηκε» «συνεχίζει σα να μη συνέβει τίποτα» «ο Αλέξης που σήμερα θα τανε αυτό, εκείνο, το άλλο», «ο Αλέξης», «ο Αλέξης», ουρλιάζουν στη διαπασων ότι είναι ο δικός τους άνθρωπος, το δικό τους τοτέμ, η δική τους σημαία. Και ούτε το όνομά του δε μπορούν να πούν σωστά.
«Δεν τον είπε και Κώστα», μου τα έχωσε σαρκαστικά ένας φίλος.
Μπορεί να είμαι υπερβολικός. Αλλά θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο: βρισκόμαστε στην Κόλαση.
Όταν στο όνομα ενός νεκρού έφηβου η κοινωνία καλείται να αναγνωρίσει το πρόσωπό της, πόσο καθαρκτική μπορεί να είναι η εμπειρία όταν ούτε καν αυτό το απλό, το όνομα, δεν μπορούμε να το δούμε, να το πούμε, όπως είναι;