OμερταΠολίτευση: από το Χ.Α.Α. στη Χ.Α. σε 200 γελοιογραφίες.

Δεν ξέρω πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που να είναι σημαντικότερες από αυτές που έρχονται και τις αμέσως επόμενες που έπονται. Υποτίθεται ότι εν μέσω κρίσης και αφού το χιλιοαναλύσαμε το θέμα, γίναμε όλοι κατά τι σοφότεροι. Ελέγχεται. Βοηθάει ωστόσο κι ένα φρεσκάρισμα της μνήμης. Πριν πάτε στην κάλπη λοιπόν, ξεφυλίστε αυτό το χρονολόγιο της Ομερταπολίτευσης-200 γελοιογραφίες απ΄το Χρηματιστήριο ως τo Μνημόνιο 3, απ΄τον Τσουκάτο ως το Μπαλτάκο, απ’ τον Πάγκαλο ως τον Πάγκαλο, ή από το Χ.Α.Α. στη Χ.Α. Θα μείνει onlilne για κατέβασμα μέχρι και τις Ευρωεκλογές. Διαβάστε. Θυμηθείτε. Και πράξτε αναλόγως.

 

Πατήστε το λίνκ για να κατεβάσετε το PDF:

omertapolitefsh

 

Ο Τρόμος της Διπλανής Πόρτας.

 

Aν θεωρητικά οι Ναζί έχουν ενα ποσοστό 10%, η λογική λέει οτι ενας στους δέκα που ξέρεις την ψηφίζουν. Αυτό είναι αρκετά τρομακτικό σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά ο πραγματικός τρόμος είναι όταν επαληθεύετεαι στην πράξη, και σου ξετσουτσουμίζει face to face ο ένας στους δέκα. Και σου μιλάει με όλο το «εγχειρίδιο» σε αποστήθιση. Που ξεκινάει από το «θέλω κάποιον να τους φοβίζει (τους 300), περνάει στο «θελω κάποιον να τους διώξει» (τους μετανάστες) και μετά σολάρει στο Περιούσιο Έθνος που «γι αυτό ασχολούνται όλοι μαζί μας και μας πολεμάνε».

Δεν υπάρχει σωτηρία γι αυτούς, γιατί Ξέρουν. Ξέρουν και για τους σκοτωμούς και όλα, και η μόνη τους επωδός είναι «κι οι άλλοι σκοτώνουν. Με γραβάτες». Και τί να τους πείς εκεί; Φαρμακονήσι στη γλώσσα σου, κορίτσι μου; Η αμήχανη στιγμή. Και ναι,  ήταν και κορίτσι και για extra flavor, πιστεύει ότι οι χρυσαύγουλοι τη Σέβονται τη Γυναίκα, την έχουν πολύ ψηλά.

Δε φοβάμαι το χρυσαυγίτη. Όπως εύστοχα είπε μια φίλη μου σε έναν «αγόρι μου, εχω ζήσει μια καλή ζωή, εχω κάνει ωραία πράγματα, εχω καλογαμηθεί, είμαι χορτασμένη. Δε σε φοβάμαι. Απλά πριν κάνεις καμιά μαλακία σκέψου πόσους απο σας θα καταφέρω να πάρω μαζί μου». Αν κάποιον φοβάμαι είναι ο γραβάτας. Γιατί όχι μόνο στην υπηρεσία του είναι ο χρυσαυγίτης (μικρή ηλίθια  που θα το ανακαλύψεις τελευταία) αλλά γιατί αυτός γιγάντωσε το χρυσαυγίτη, αυτός τον έμπασε απ’ τη μπροστινή πόρτα, και παρ’ όλα αυτα ΚΑΙ αυτόν προσπαθεί να τον χρεώσει σε σένα.

Τό ‘χουμε ξαναγράψει: Η επίσημη Υπεύθυνη Αφήγηση ουρλιάζει βολικά ότι «οι αγανακτισμένοι φέρανε τη χρυσή αυγή», αλλα ποτέ μα ποτέ δεν πιάνει το αφήγημα απ’ την άβολη στιγμή: ποιός έφερε τους αγανακτισμένους. Φοβάμαι αυτόν που έφθειρε και διέφθειρε εν γνώσει του το πολίτευμα και έφτιαξε την Τέλεια Καταιγίδα που έκανε το Αδιανόητο υπολογίσιμο Τρόμο της Διπλανής Πόρτας.

Αυτόν φοβάμαι. Την άλλη, τη Διπλανή Πόρτα, απλά τη λυπάμαι και τη σιχαίνομαι. Και πέστε μου, όταν επανέλθει η Ειρήνη, τι σκατά θα κάνουμε μ΄αυτούς.

Μέγα Πλήθος, Μega Πάθος

8.OOO Aστυνομικοί επιστρατεύτηκαν για τη φετινή πορεία του Πολυτεχνείου, γιατί υπήρχε κίνδυνος να γίνουν έκτροπα.

Όπως να επιχειρήσει να κάνει πάλι το show της η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ειδικά έξω απ΄το Μέγαρο του Λαμπράκη, είχε ενισχυμένη φρουρά, γιατί υπήρχε κίνδυνος να ασκήσει κανένας κριτική σε σκίτσο του Χαντζόπουλου.

Αν δε σας αρέσει να επιστρατεύονται 7.000 περισσότεροι αστυνομικοί απ’ όσους χρειάστηκε η Χούντα στο ορίτζιναλ Πολυτεχνείο, να πάτε στη Βόρεια Κορέα.

Θα μου πείς τότε οι Ντερτιλήδες ξέρανε καλύτερο σημάδι.

Ενω οι σημερινοί, πετυχαίνουν τους δικούς τους, κι αναγκάζεται μετα ο Μάκης να γράφει 18 σελίδες δικαιολόγηση.

Και τότε δεν είχαν και το Χαντζόπουλο, να κάνει γελοιογραφίες για το σώου της Δαμανάκη πάνω στα κάγκελα.

Κι αφού είδαν και απόειδαν ότι με ανθρώπους όλων των ηλικιών με θλιμένα πρόσωπα και σφιγμένη ψυχή δε γινόταν πάρτυ της προκοπής, κάποιος απ΄τη φρουρά έριξε την ιδέα «ρε μαλάκες δεν πάμε ν’ αράξουμε Εξάρχεια;»

Eντ δε ρεστ ιζ Χίστορυ.

Όπου εκεί οι θαμώνες και οι κάτοικοι εξακολουθούσαν να μην είναι συνεργάσιμοι, αλλά ευτυχώς υπήρξαν τουλάχιστο κάποιοι που εμφορούνταν από μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης ως προς τα Δελτία Ειδήσεων των Καναλιών Ημών.

Όπως ένα καφενείο, το οποίο επιχείρησε να κάνει το σώου του προς άγραν ψήφων αλλά συνάντησε την αποφασιστική αντίσταση της Πολιτείας.

Παίζει να έχει μείνει ένα φλυτζάνι ελληνικού άθικτο, αλλά αυτό απλώς διατρανώνει την αντοχή του Εθνικού μας DNA.

Φυσικά και πάλι κάποιοι μίζεροι χωρίς προτάσεις διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονος οτι οι επελαύνοντες αστυνομικοί ήταν περισσότεροι κι απ’ τους κατοίκους.

Αλλά όταν τα σπίτια των κατοίκων θα πάρουν αξία επειδή όλοι θα νομίζουν ότι βρέθηκε κι εκεί χρυσός για επένδυση του Μπόμπολα, να δούμε, θα μιλάει κανείς;

Πάλι καλά να λέτε-στην ιδιωτική tv τους ξυρίζουν και τον κώλο!

Αν κρίνουμε απο το μέχρι τώρα modus operandi της κυβέρνησης όποτε μπουκάρει σε μια κατάληψη «για να την αποδώσει στο λαό», το Ραδιομέγαρο απλά θα αφεθεί να ρημάξει πίσω από τις αλυσίδες του και δεν θα ξανακούσουμε τίποτα ποτέ γι αυτό.  Είναι η πολιτική «φάτε σκατά σκατάδες-γιατί μπορούμε» που είναι απορίας άξιο γιατι δεν έχει συνεπάρει τα hearts and minds του ευρύτερου πληθυσμού.

Κακεντρεχής τύποι θα ισχυριστούν οτι η επέμβαση έγινε τις μέρες που η κυβέρνηση περνάει απο εξετάσεις απέναντι στην Τρόϊκα.  Αλλά αυτό είναι η αθώα εκδοχή. Περισσότερες πιθανότητες έχει (για οποιον ξέρει αυτούς τους τύπους) να διακινήσανε χθες το στόρυ για το «ρεπορτάζ αποτρίχωσης» για να κωλοψηθείτε πόσο καλύτερη είναι η Ιδιωτική TV σε σχέση με τους αναρχοάπλυτους που όλο συναυλίες με έντεχνα μας ρίχνανε στη μάπα.

 

ΥΓ. 1: Φυσικά και το πιστεύουμε οτι υπήρξε συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου πρίν το ντού. Είναι αυτό που λέμε «ταιριάζει με το μέχρι τώρα προφίλ».

ΥΓ.2; Φυσικά πιστεύουμε οτι ο Καψής δεν ήξερε τίποτα. Είναι αυτό που λέμε «ταιριάζει με το μέχρι τώρα προφίλ».

«…αλλά για τη ΜΑΡΦΙΝ δε λέτε κουβέντα»

Μπορείς να βγάλεις τον Φασίστα απ’ τον Εμφυλιο, δε μπορείς να βγάλεις τον Εμφύλιο απ’ το Φασίστα.

Στην αξιολησμόνητη συνέντευξή του στο BBC, ο Άδωνις Γεωργιάδης προσπαθεί να ξεφύγει απ’ το πρέσσιγκ του δημοσιογράφου για τις ακροδεξιές του καταβολές με το επιχείρημα «εγω; εμενα με μισούν αυτοί της χ.α., και απόδειξη το πόσες φορές μου έχουν επιτεθεί».

Δεν πάνε πολλά χρόνια που όλος αυτός ο τοξικός βάλτος με την αποφορά δρωτσίλας γυμναστηρίου και βοθρίλας στρατώνα ήταν ενας ενιαίος βιότοπος ποσοστών «πίσσας και νικοτίνης», με τις άπειρες εμφύλιες αρχηγομανογενείς υποδιαιρέσεις του να δίνουν σήμερα το άλλοθι στον Άδωνι και το Βορίδη να παρθενοράβει το παρελθόν του.

Ιδια μήτρα τους γέννησε όλους, αυτή του Δοσιλογικού Αντικομμουνισμού, και τώρα ο Φρεντυ Κρούγκερ της πιό βαθιάς εμφυλιακής δεξιάς, αυτός ο»bastard son of a thousand maniacs» δοσίλογων, γερμανοτσολιάδων και συνεργατών, ακονίζει τα μεταλικά του νύχια για να στοιχειώσει όνειρα και να πάρει εκδίκηση. Εκδίκηση για όλα τα χρόνια που η «ιστορική νίκη» του ήταν πικρή, γιατί ήταν η νίκη του Άδικου.

Το βλέπεις στη εκφορά του λόγου του Παρακοιμώμενου Φαήλου και του υπόλοιποι εθνικόκαυλου λουμπεναριού που συντρόφευε το Σαμαρά στη Μακρα Εξορία στην Πολιτική Έρημο που τον είχε στείλει το «γαμώ-το-κεφάλι-μου-μαλάκα» στις αρχές της δεκαετίας του 90. Φάτσες που εύκολα τις φαντάζεσαι να πηδάνε κατσίκες για χόμπυ, βγάζουν ενα 24/7 κόμπλεξ προς «τους θολοκουλτουριαραίους» που είναι για το μπετόν-αρμέ μυαλό τους η Αριστερά. Απειλούν. Τσαμπουκαλεύονται. Ρεύονται τις σκέψεις τους και κλάνουν μανιφέστα Περήφανης Μαγκιάς αλλά πάντα έτοιμοι να κάνουν άλλη μια τούμπα μόλις το διατάξει η Τρόικα.

Γιατί μόνο έτσι, μόνο τώρα, που το σύστημα τραπεζοκλεπτών και εφοπ-ληστών χρειάζεται μαντρόσκυλο για να κρατήσει το κοπάδι σε τάξη, «οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι» και θεωρούν οτι θα «παρουν την ιδεολογική ρεβάνς».

Και ό,τι και να κάνουν, θα ξανανικηθούν. Ακόμα και αν επιβληθούν και πάλι με Σιδερένα Ισχύ πάλι θα είναι ηττημένοι. Γιατί είναι σάπιες ψυχές, χωρίς περηφάνια γι αυτό που είναι και χωρίς χαρά γι αυτό που κάνουν. Είναι τόσο περήφανοι για την ιδεολογία τους, που με κάθε ευκαιρία την αρνούνται. Είναι τόσο εμφορούμενοι απο πνεύμα αφοσίωσης και αυταπάρνησης στην Ιδέα, που με την πρώτη στραβή δίνουν ο ενας τον άλλο κι όλοι μαζί δε μαζεύονται ούτε πενήντα για αλληλοενίσχυση των εκπεσόντων συντρόφων τους.

Μόνη πρότασή τους, η Κατεδάφιση. Μοναδικό πλάνο τους, που το υπερασπίζονται με περηφάνια, είναι πόσους περισσότερους θα απολύσουν, πόσα περισσότερα πράγματα θα κλείσουν, πόσα λουκέτα θα βάλουν και πόσες δομές προστασίας θα κατεδαφίσουν. Πόσες Πορσε θα βγάλουν για το νταβά τους στήνοντας το δικό μας κώλο, τσατσάδες σε μπουρδέλο που όμως «έχτιζε παρθενώνες οταν οι άλλοι μαζεύαν βελανίδια’

Κι εσύ ακόμα πιστεύεις οτι «μας σώσανε απ’ τα χειρότερα» «μας κρατήσανε στην Ευρώπη» και «αν έρθει η Αριστερά θα ναι χειρότερα»;

Τότε νιώσε περήφανος-σε νικήσανε αυτοί που ούτε στον εαυτό τους δεν πιστεύουνε-αλλά τους πιστεύεις εσύ, τόσο λάθος του Δαρβίνου.

Αν όχι, κόψε τις μαλακίες, τις απεργοσπασίες, τα «ευτυχως που εχω ακόμα δουλειά εστω και για ψίχουλα», κόψε τα ληγμένα οτι «στις πορείες κατεβαίνουν οι αλήτες», χώσ’τους στον κώλο τις εξισώσεις «αντιμνημονιακοί κι εσείς αντιμνημονιακοί κι οι φασιστες», χόρεψε στον τάφο της «θεωρίας των δύο άκρων».

Σεβάσου τον εαυτό σου. Αλλιώς έγινες Αυτοί και δεν το χεις πάρει καν χαμπάρι.

Ποιός Ήθελε έναν Νεκρό;

 

Μέχρι την αποφράδα μέρα, η Κυρίαρχη Αφήγηση ήταν ότι «η Αριστερά θέλει ένα νεκρό για να επέλθει μετά εκτροπή και να βασιλεύσει κατόπιν επί των ερειπίων. Αυτό θέλει, τέτοια είναι».

Και έρχεται ο νεκρός. Απο τα χέρια των άκρων της παράταξης (συν των παραφυάδων της) που διέδιδε την παραπάνω εξυπνάδα.

Και ξαφνικά ήλθε η Αποκάλυψις:

Γραβατωμένοι Δημοσιογράφοι να γράφουν σαν χρήστες του Indymedia. Ακροδεξιοί πολιτευτές να αποκηρύσσουν τους μεχρι χθες συνοδοιπόρους τους. Η ίδια η χρυσή αυγή να αδειάζει στεγνά τους χρυσαυγίτες υπαλλήλους της. Αποκαλύψεις, τόνοι αποκαλύψεις, ποιά ειναι η χρυσή αυγή, πως λειτουργεί, πως σφάζει, πως εκτελεί παραγγέλματα, διαγράμματα, οργανόγραμμα, ποιος είχε σκοπιά, ποιός θα κάνει αγγαρείες, ποιός θα κάνει το γερμανικό νούμερο, όλα σε μια μέρα ξαφνικά πασίγνωστα, όλα όσα μεχρι την ακριβώς προηγούμενη τα ήξερε όλο το ίντερνετ αλλά δεν πέρναγαν την πόρτα των ΜπομπολοΔολοκρατούμενων «mainistream μέσων που ήταν απασχολημένα να ξεπλένουν «τα καλά παιδιά με τα λίγο κουίρκυ χόμπυ».

Και «το όλον Σύστημα», αυτό το αργοκίνητο ετοιμοθάνατο Κήτος, της Αγίας Μεταρρυθμίσεως Αυτού σφαγιαζόμενοι εις μάτην, πόσο αστραπιαία κινήθηκε: Για πότε κινήθηκαν τα γρανάζια της Δικαιοσύνης με λιπαντικό την Πολιτική Βούληση και αποφάσισαν «να τελειώσουν το ναζιστικό μόρφωμα».

Ποιός ήθελε λοιπόν ένα νεκρο; Όλες οι πληροφορίες ήταν εκεί έξω. Σε δημοσιεύματα, σε βιβλία, σε βίντεο, σε μαρτυρίες, σε κοινή θέα. Ποιός ήθελε ένα νεκρό για να κάνει τη δουλειά του, να πράξει τα αυτονόητα, να ενεργήσει επι των καταγγελιών και να απαντήσει «τα βλέπω» στις όλο και πιό γελοίες παιδικές μπλόφες των νεοναζί;

Αν η κυβέρνηση-φρανκενστάιν χρειάζεται ενα νεκρό για κάθε απόστημα για το οποίο έχουν μαλλιάσει γλώσσες, πένες και κάμερες, πόσους νεκρούς χρειαζόμαστε για να γυρίσει την κατάσταση απο το 17ο αιώνα που την έχει πισωγυρίσει, τουλάχιστο πίσω στο 19ο;

Μονο με κέρμα του Χάροντα παίρνει μπρος το Τζουκ-μπόξ;

Πόσο αίμα χρειάζεστε για να κάνετε λίγη απ’ τη δουλειά σας;

Με τι τσίπα όλο αυτό το χάλι το αυτοαποκαλείτε «υπεύθυνες δυνάμεις» και «ευρωπαϊκή προοπτική»;

EΡΤ-Ογάν

Ναί, είναι ΚΑΙ επικίνδυνοι ΚΑΙ βλάκες. Διότι τελικά αποδεικνύεται ότι ούτε καν τα Θελήματα της Τρόϊκας δεν ήταν το θέμα τους στην φαινομενικά αψυχολόγητη ενέργεια να κλείσουν νύχτα την ΕΡΤ. Σιγά-σιγά σχηματίζεται η εικόνα αγνής, πατροπαράδοτης, Σαμαρικής βλαχομικροπολιτικής. Σιγά σιγά φανερώνεται ότι είδε ο Σαμαράς χαρά στα δημοσκοπικά σκέλια του, και αποφάσισε να ωθήσει τα πράγματα προς εκλογές. Ναι, αυτές που όταν δεν έχει το προβάδισμα «βλάπτουν τη χώρα» διότι «άσκοπα χρήματα» και «ασφυκτικές προθεσμίες». Τόσο απλά, τόσο καγκούρικα, τόσο κουτοπόνηρα, τόσο Σαμαράς.

Τέρμα Ιπποκράτους

You really can’t make this stuff up: Το Πασόκ ψοφάει κι επισήμως, λόγω πλήρους αφραγκίας. Το κερασάκι στην τούρτα, (σύμφωνα με το ρεπορτάζ) ήταν η δικαστική διεκδίκηση χρωστούμενων απο συνεργαζόμενη εταιρεία η οποία συνεργασία είχε όλα τα χαρακτηριστικά του πασόκειου ελίγδην που όλοι αγαπήσαμε. «Κεντροαριστεροί» ποντικοί, πάντα μανούλες στην επιβίωση, ρίχνουν το σενάριο της σωτηρίας δια της χρεωκοπίας (σενάριο το οποίο σκίζαν τα καλσόν τους εντύπως οτι αν έστω και διανοούμασταν να εφαρμοστεί για τη χώρα θα πέφτανε ακρίδες να μας φάνε τα πρωτότοκα). Ταυτόχρονα ξαναβάζουν μπρος το χιλιοζεσταμένο σενάριο του «ενωμένου μεταρρυθμιστικού μετώπου» γιατί ποιός άλλος θα μπορούσε να σώσει τη χώρα από τύπους που επί λύνειν και δένειν τους η χώρα γονάτισε και ξεπουλήθηκε και το κόμμα τους φαλίρησε πρώτα πολιτικά και καπάκι οικονομικά;

Ιστορία Αστικής Ευγένειας και Καθωσπρεπισμού.

Back in the day. (Κάπου στο ημιλερωμενο ΄88 για την ακρίβεια). Δόκιμος σκιτσογράφος σε βραχύβια αθλητική εφημερίδα. Στον προθάλαμο εγκατεστημένη η Γραμματέας, στο γραφείο τέσσερα άτομα: Ο αφεντικός, εγώ, ο Ν.Ν. και ο Π.Μ. (μπορεί να θυμάμαι λάθος κανα μικρό όνομα, οπόταν μην προσπαθείτε να αντιστοιχίσετε αρχικά με ανθρώπους.) Ο Π.Μ. ήταν ενας βαρύθυμος μουσάτος ο οποίος  δεν ένιωθε άνετα με τις συνθήκες γαλέρας που υποχρεωνόταν να δουλέψει-και το έκανε σαφές αυτό. Επισήμαινε τις ελλείψεις και τις αδικίες, διεκδικούσε (πολλές φορές με έντονο τρόπο) τα δέοντα, οχι μόνο για τον εαυτό του, αλλα και για τους υπολοίπους-και για την Γραμματέα. Ο Ν.Ν. αρχισυντάκτης, ήταν ο κλασσικός άχρωμος κουστουμάτος. Το μόνο που διεκδίκησε ήταν το γραφείο της Γραμματέως να μετακομίσει στο γραφείο που μοιραζομασταν οι υπόλοιποι. Μοιράστηκε μαζί μας τον πρακτικό λόγο που καθιστούσε αυτή τη μετακόμιση απαραίτητη: «να βλέπουμε και τα μπούτια της».

Μία μέρα συγκυριακά είμασταν μόνοι στο γραφείο εγώ και η Γραμματέας. Φυσιολογικά το γυρίσαμε στο shop talk. «Δεν τον μπορώ τον Π.Μ. Πολύ αγροίκος, όλο φωνάζει και βρίζει. Ενω ο Ν.Ν., τι κύριος! Τι τζέντλεμαν!»

Τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία αυτές τις μέρες που η συνηθισμένη Συνεννοημένη Πανστρατιά ανέπτυξε απ΄τις έντυπες πολεμίστρες της τις καρμπόν οιμωγές για την Έλλειψη Αστικής Κομψότητος που διακρίνει το λόγο και της πράξεις των Ημιαγράμματων Μούτσων της Συριζαριστεράς. Γιατί το μείζων όταν έχεις απέναντί σου εναν εξουσιομανή ευελιξία σαν το Βενιζέλο ή ενα πρώην μέλος των Επίσημων Πρωινών Καφέδων του Σημίτη και στέλεχος του πρώην Διοικητή Αγίου Όρους σαν τον Πρετεντέρη, είναι να μην ξεχνάς να σηκώνεις το δαχτυλάκι όταν πίνεις το τέϊον στο χoρό των ντεμπυντάντ.

Στην τελική, οι φωνακλάδες είναι που κάνουν το χώρο εργασίας αβίωτο, όχι το αντίστροφο.

Ο κυρ Βενιζέλος το μόνο που θέλει είναι να βλέπει λίγο τα μπουτάκια σου.