Back to the Future

Πήρε μόλις δύο μέρες στο «κίνημα των αγανακτισμένων να διανύσει τη χρονική απόσταση από το 2011 μέχρι το 2004. Η πρώτη στάση έγινε στο 2007. Θυμάστε το 2007; και τότε καταστροφή της χώρας (από πυρκαγιές), αυθόρμητο κάλεσμα απ’ τα «σόσιαλ μήντια», μούντζες προς τη βουλή, κι αμηχανία για το τι ακριβώς ήταν το ζητούμενο. Το πρακτέο; ένα δίμηνο μετά, ξαναβγήκε με τα τσαρούχια ο Καραμανλής. Χθές, το κίνημα είχε κάνει morph προς το «σηκωσέ το το γαμημένο» του 2004. Χαρούμενος κόσμος, παντού τύποι με τη σημαία μπέρτα, λαικοπόπ από ηχεία και τσίκνα από σουβλάκια. Θρίαμβος. Όπου νάναι η ανθρωποτητα θα μας κοιτάει έκθαμβη για την καλύτερη διοργάνωση πανάκριβης Ολυμπιάδας έβερ. Μπορεί να πιάσουμε και τη 17 Νοέμβρη (το πανάκριβο σύστημα καμερών που δε δουλεύουν δώρο). Ο Καραμανλής έχει ήδη βγεί με τα τσαρούχια. Ah, these were the days…

Μου πήρε κι εμένα κάπου δύο μέρες να καταλήξω σε μια κάπως στέρεη άποψη για αυτό που γίνεται. Στο κάτω κάτω μια κινητοποίηση που νιώθουν άνετα να την επικροτούν ακόμα και ο Skai και ο Πρετεντέρης, σε βάζει σε βάσιμες υποψίες για την αποτελεσματικότητά της. Και διαβάζω με ενδιαφέρον κείμενα όπως αυτό και αυτό από το «radical desire» που είναι τροφή για σκεψη όσο κι αν πάσχουν από τη συνήθη τάση της αριστεράς να βρίσκει λόγους για διαφωνία αντί για τρόπους για συμμετοχή.

Αλλά για σήμερα, για τώρα, θα προτιμήσω να μείνω στο θετικό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι κανείς δε νιώθει ότι ζεί στην ίδια χώρα με τον άλλο. Μηδενική αίσθηση κοινότητας, ανύπαρκτη αίσθηση του συνανοίκειν-divided we fall.

Αν το κίνημα διατηρήσει τη δυναμική του και χρειαστεί να φτάσει στο «δια ταύτα»,θα φανούν τα όρια του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Οι αντίρροπες ιδεολογίες για το ποιό σύστημα θα επικρατήσει στο τιμόνι της χώρας θα ξανασυγκρουστούν. Αλλά και μόνο η φυσική όσμωση μεταξύ των συμπολιτών που θα έχει προηγηθεί, υπάρχει πιθανότητα να κάνει αυτή την αναπόδραστη πραγματικότητα πιό ομαλή, πιό αισιόδοξη και πιό κατασταλαγμένη. Οι πολίτες συζητούν στο δημόσιο χώρο τους κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

Για σήμερα, για τώρα, είναι μαζί.

Για σήμερα, για τώρα, είναι ευχαριστημένοι.

υ.γ. στο κάτω κάτω, ο skai ενδέχεται να σήκωσε παντιέρα διότι ο διευθύνων Παναγόπουλος κατηγορείται για κακουργηματικές πράξεις για τα πεπραγμένα του στην ΕΡΤ. Και ο Πρετεντέρης απλά να πείσει αυτούς που (όπως αυτός) δεν έχουν περασει ούτε 30 χιλιόμετρα μακριά απ’ τις διαδηλώσεις, ότι ο κόσμος έκραζε μόνο τους συνδικαλιστές, και ουδόλως φώναζε (στο ένα απ΄τα δύο συνθήματα) εξ ίσου δυνατά «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι».

Απλά Μαθηματικά

Ο  Ελάχιστος Κοινός Παρονομαστής…

…και ο Μέγιστος Κοινός Διαιρέτης

«Βάστα τοίχο, θα σμπρώξω γερά!»

Σας άρεσαν τα νέα μέτρα; Σαφώς και σας άρεσαν. Πιθανόν θέλετε κι άλλα, γι αυτό κάθεστε ήσυχα να σας τα φερμάρουν, με αποτέλεσμα οι εξεγερμένοι Ισπανοί να φωνάζουν στους δρόμους το σύνθημα «σσσσσ…ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες».

Συνεχίστε έτσι, ώστε να παιχτεί το σήριαλ του Μνημονίου μέχρι τη φυσική του κατάληξη. Η οποία αν νομίζετε ότι είναι άλλη από τάνκς στους δρόμους μέχρι να πουληθεί κοψοχρονιά στα κοράκια ό,τι δεν είναι βιδωμένο στο πάτωμα, τότε ζείτε στον πλανήτη χρυσόψαρο-τον χαρούμενο αυτό πλανήτη όπου κάθε φορά που το IMF κάνει αυτό που ….εμ…πάντα και παντού κάνει το IMF, είμαστε πάντα έκπληκτοι στην εξέλιξη ενός σεναρίου που δεν αλλάζει ούτε μία ατάκα.

Στον πλανήτη όπου υπάρχουν ακόμα αφελείς; βαλτοί; που επιχειρηματολογούν ότι η απουσία του Στρος-Καν απ’ το τιμόνι του ΔΝΤ είναι «αρνητική για τους έλληνες», γιατί αυτός ήταν πιό «φιλικός προς την Ελλάδα»-(γουστάρετε φιλία; τη νιώθετε; όταν φτάσει στο 50% η ανεργία και στο 90% ο ΦΠΑ για πολυτέλειες όπως γάλα και ψωμί, θα είναι ακόμα πιό στενή η φιλία). Στον πλανήτη όπου ο σοσιαληστής της σουίτας των 3000 ευρώ τη βραδιά μπορεί να σου υπαγορεύει «κόψιμο λίπους και απολύσεις». Όπου ο υπέρμαχος του «λιγότερου και λιγότερο σπάταλου κράτους» των 400.ο00 ευρώ μισθού το χρόνο μπορεί να σου λέει με το sugar daddy ύφος του απ΄τη Βουλή Σου που Του Ανήκει «να τον ακούτε το γιατρό και να το παίρνετε το φάρμακό σας χωρίς γκρίνιες».

Ανοίξτε το στόμα λοιπόν και καταπιείτε, αφού δεν το ανοίγετε για να φωνάξετε.

υ.γ. Πραγματικά δεν θα κουραστώ ποτέ να επισυνάπτω αυτό το λίνκ.

Απλά τώρα θα προσθέτω με μανία και αυτό.

«The Moment»

Ούτε με σφουγγαρίστρα δε μαζεύονται τα μέλια που στάζουν οι συνήθεις για την Αδέκαστη Αμερικάνικη Δικαιοσύνη που «δε χαρίζεται στους ισχυρούς». Εκτός αν ξεκινάνε «πολέμους επιλογής» φυσικά, βασισμένους σε ψέμματα και πιτσιλισμένους με αίματα. Γενικά για επεμβάσεις και εκατόμβες το δίκαιο γίνεται ολίγον λάστιχο,  αλλά όταν μπεί σέξ στην εξίσωση, you are dead man walking.

Ανεξάρτητα ωστόσο από τις συνθήκες που περιβάλλουν τη σύλληψη του Στρος-Καν, ανεξάρτητα από θεωρίες συνωμοσίας ή ακόμα και από δικαιϊκές προτιμήσεις, σε κάθε τέτοια υπόθεση αποδίδεται Πραγματική Δικαιοσύνη με έναν ανεξίτηλο και αναμφισβήτητο τρόπο:

«the moment».

Τη στιγμή δηλαδή που κάποιος που έχει συνηθίσει να έχει τον κόσμο στα πόδια του και έχει πιστέψει ότι γι Αυτόν ειδικά υπάρχει total ασυλία για τα πάντα, καταγράφεται on camera η έκπληκτη Πτώση του απ’ την Βασιλεία των Ουρανών.

Είχαμε τη χαρά να τη ζήσουμε αρκετές φορές αυτή τη Στιγμή, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Τον Αχόρταγο, κάθιδρο να ψελίζει μισόλογα με τον τσαμπουκά σπασμένο και τη σούφρα σφιχτή.

Την έζησε αυτή τη Στιγμή ο Θέμος. Την έζησε ο Άκης. Ίσως την έζησε για κάποια δευτερόλεπτα ο Βουλγαράκης. Την πλήρωσε σχεδόν με τη  ζωή του ο Ζαχόπουλος. Τώρα κλήρωσε στον Στρος-Καν.

Ό,τι κι αν ακολουθήσει, όποια κι αν είναι η δικαστική εξέλιξη, Εκεί και Τότε, η Δικαιοσύνη αποδόθηκε.

Τα υπόλοιπα είναι διαδικαστικά.

Η Ζωή είναι πολύτιμη, δε φτάνει για όλους

Η Ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Γι αυτό ουδείς ποτέ διανοήθηκε να το σχετικοποιήσει, να το βάλει σε ζύγι, ή/και να το εκμεταλευτεί για να προωθήσει σκοπούς και ιδεολογίες. Κυρίως κανένας απ’ αυτούς που πιό στεντόρεια φωνάζουν τα «ως εδώ» τους προς υπεράσπισήν της.

‘Έτσι, ο Περιούσιος που έφριξε για τον άδικο θάνατο του οικογενειάρχη, ουδέποτε θα έβγαινε για πογκρόμ με λοστούς και σουγιάδες, σίγουρα όχι πριν επιβεβαιώσει ότι οι δράστες ήταν αυτοί που του φταίνε για όλα, οι μιαροί αλλοδαποί.

Έτσι, η αστυνομία που σε σχετικά γρήγορο χρόνο συνέλαβε τους δολοφόνους δύο αστυνομικών, ουδέποτε θα κωλυσιεργούσε να βρεί τους δολοφόνους τριών ανθρώπων σε μια πολιτικά φορτισμένη πορεία. Σίγουρα δεν θα έκανε ένα χρόνο (και σίγουρα όχι πάνω στην επαίτειο) να παρουσιάσει κάποιους ύποπτους, και σίγουρα όχι με πρόχειρες και καταγέλαστες διαδικασίες.

Έτσι, οι αναληταράδες που αρέσκονται να περιχύνουν με λάσπη 150.000 διαδηλωτές σα συνένοχους του θανάτου των τριών τραπεζικών, σίγουρα θα έχουν σπάσει την απεργία τους και θα μεταδίδουν 24/7 την είδηση του διαδηλωτή που τα ΜΑΤ έριξαν σε κώμα. Θα αναφέρουν κάθε φορά το όνομά του, και δεν θα σταματήσουν να γράφουν γι αυτό μέχρι να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Έτσι, οι ακόμα πιο ίδιοι αναληταράδες που τόσα ποτάμια δάκρυα έχυσαν για τους καημένους τους αμάχους της Λιβύης που έπρεπε να προστατευθούν βομβηδόν και τι-μαλάκες-αυτοί-της-αριστεράς-που-έχουν-μιξοαντιρρήσεις, στάνταρ έχουν γράψει εξ ίσου δακρύβρεχτους ποταμούς για 60 απ’ αυτούς τους άμαχους που πέθαναν μεσοπέλαγα ανοήθητοι, και αν αληθεύουν οι πληροφορίες, κάτω απ΄τα απαθή μάτια των «προστατών».

Επίσης, σίγουρα θα έχουν χαλάσει τον κόσμο για να στείλουμε ανθρωπιστικές μπόμπες και στη Συρία, δεν είναι ανθρωπιστές δύο ταχυτήτων τα αγόρια μας, τι κακοπιστία είναι αυτή;

Zωή. Το πολυτιμότερο αγαθό. Οχι αγάπη μου, δεν θα το αφήσουμε να χαραμίζεται στους ‘Αλλους…

Κεράκια και Κοράκια

‘Επεσε στα χέρια μου (μη ρωτήσετε πως, ούτως ή άλλως δίπλα στη ΓΑΔΑ μένω)  «Οδηγίες Σύνταξης Επετειακών Κειμένων για τη Marfin«. Το κείμενο έχει ως εξής:

«-Όλοι στις πορείες θα είναι υποχρεωτικά αριστεροί. Ουκ έσονταί σοι έτερα κόμματα πλήν παλαβής αριστεράς. Η Ν.Δ. μπορεί να καταψηφισε το Μνημόνιο, οι συνδυκαλιστικοί φορείς μπορεί να συμμετείχαν επισήμως στην πορεία, αλλά (προαιρετικοί οδηγία αυτό) όλοι οι συνδικαλιστες είναι κουμούνια, εκτός από όταν δεν είναι και είναι κρατικοδίαιτοι κηφήνες διορισμένοι από τον δικομματισμό (αναμείνετε επόμενη οδηγία).
-Θα περιγράφετε με ακρίβεια σπορτκάστερ πού ήταν και η παραμικρή σημαία του παραμικρού μπλόκ στο ακριβές δευτερόλεπτο που έπεσαν οι συγκεκριμένες μολότοφ. Βάλτε στο κάδρο όσους αριστερούς μπορείτε και αναρωτηθείτε «τι κανανε εκείνοι την ώρα’. Προς  θεού μην αναρωτηθείτε τι έκανε η αστυνομία εκείνη την ώρα. Ή οποιαδήποτε ώρα.
-Μην ξεχνάτε να αναφέρετε παντα τα ονόματα των νεκρών. Τους δίνει υπόσταση. Προσπαθείστε, και ας μην είναι η τα actual facts το δυνατό σας στοιχείο. Στο κάτω κάτω μόνο γι αυτή τη φορά θα το κάνετε, δεν είμαστε απάνθρωποι να απαιτούμε να αναφέρετε και τα δυσπρόφερτα ονόματα τυχόν διαμελισμένων 15χρονων Αφγανών.
-Επανάληψη επειδή είναι σημαντικό: Μην. Αναφέρετε.Την.Αστυνομία. Δεν υπάρχει ρε παιδί μου, πως το λένε; Για τα Δεκεμριανά το starting point θα είναι συριζαίοι που πληρώνανε αλβανούς να τα σπάνε για να κάνουν «νύχτες του Αλέξη» (ποιού Αλέξη; και γιατί είναι νύχτες του; ποιός νοιάζεται;). Για τις πορείες 150.000 ατόμων πάλι θα τα ρίχνουμε σε μεσόκοπους μουστακαλήδες εκπαιδευτικούς. Αυτοί οφείλαν να εντοπίσουν και να απομονώσουν αυτούς που ένα χρονο η αστυνομία (η οποία υπενθυμίζουμε δεν ήταν καν εκείνη την ώρα στον τόπο του εγκλήματος κυρ-πόλιτσμαν) δεν εχει καταφέρει να εντοπίσει ένα χρόνο τώρα.
Και μην ξεχνάτε: οι μπάχαλοι ξεπηδάνε ΠΑΝΤΑ από μπλόκ με κόκκινες σημαίες, (δεν εχει σημασία πως ξεπηδάνε, π.χ. αν τους διωξανε με τις κλωτσιες απο κεί). ΠΟΤΕ, επαναλμβάνω ΠΟΤΕ δεν ξεμυτίζουν απο κλούβες ΜΑΤ, απο διμοιρίες με τις οποίες χαριεντίζονταν μέχρι πριν και μετά από μισή ώρα.
Νοw go forth and multiply »

Ναι, οκ, θα καταλάβατε από τον αγγλισμό στο τέλος ότο το κείμενο τό γραψα μόνος μου. Ωστόσο δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάπου εκεί έξω το πραγματικό, απλά ότι οι γείτονες με τα μπλέ είναι καχύποπτοι όταν ψάχνω τα σκουπίδια τους κι έτσι τα περνάνε ένα έξτρα χεράκι απ΄το shreder.

Τα πρώτα δείγματα έχουν σκάσει ήδη, με αγαπημένο Μανδραβέλη, αλλά και Αφροδίτη Αλ Σαλέχ (Θοδωράκη δεν είδα, σόρυ αλλά δε ρισκάρω εμφράγματα).

Γράφει η Αφροδίτη «τους ξεχάσαμε», σιγοντάρει κι ο Πάσχος για τη λήθη και την κατάντια της κοινωνίας μας.

Κορίτσι και αγόρι,  μιλήστε για πάρτη σας. Αν είσαστε γαίδούρια μην εικάζετε το ίδιο και για τους αναγνώστες συλλήβδην.

Αν γράφεις Πάσχο με επιμονή τα ονόματα μπας και τα θυμηθείς (στοιχηματίζω το δεξί μου χέρι ότι τα γκουκλάρες πριν τα γράψεις) αυτό δε σε κάνει πιό ευαίσθητο, ανθρωπιστή και πάσχων. Σε κάνει απλώς πιό υποψήφιο για «βραβείο κορακάκης’ λόγω σπέκουλας με θανάτους και επιλεκτικό ανθρωπισμό (όταν σε κάποιον ιδίων μυαλών στο τουίτερ ζήτησα να θυμηθεί on the spot τα ονόματα του διαμελισμένου αφγανόπουλου ή έστω του νεκρού αστυνομικού, η απάντησή του ήταν «δε φρόντισαν να τους θυμάμαι»!).

Γράφεις, Πάσχο:«Δολοφονίες γίνονται παντού στον κόσμο. Σε κάθε γωνιά ελλοχεύει το κακό. Οι κοινωνίες όμως κρίνονται την επόμενη μέρα του φονικού· από τον αποτροπιασμό τους και τον αναστοχασμό τους· από το αν θα πουν «Ως Εδώ» ή θα αφήσουν το κακό να σβήσει στη λήθη και να αναπαραχθεί.»

Την επόμενη της δολοφονίας αυθόρμητο κάλεσμα μάζεψε έξω απ΄την καμένη τράπεζα διάφορο κόσμο που πήγε να αποτίσει ένα σιωπηλό και μουδιασμένο φόρο τιμής. Είδα πολλούς από τις κόκκινες σημαίες που συκοφαντείς ότι γούσταραν αίμα.

Δε θυμάμαι Πάσχο μου να σε είδα πουθενα εκεί γύρω.