Ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας ασχοληθούμε λίγο με την πάρτη μας, που λέει και το παλιό σοφό ρητό. Τι νέα λοιπόν απ΄τον πλανήτη spi_der;
Για αρχή έχουμε ένα καινούργιο μπλόγκ, το οποίο θα υφίσταται ως γρήγορη καρτ-βιζίτ με δείγματα δουλειών, κυρίως για τους ξ(ι)ένοι. Θα ανανεώνεται συχνά, οπότε όταν βαριέστε ακόμα και τις πασιέντζες, μπαίνετε να ρίχνετε κανα βλέφαρο.
Συνεχίζοντας την ξεδιάντροπη αυτοπροβολή, ευκαιρία να ποστάρω δύο απ’ τις πρόσφατες συνεντεύξεις μου, και που θα πάει, κάποτε θα μου στείλουν και την τρίτη απ’ το France-1. Η πρώτη δόθηκε στο τουρκικό κανάλι TRT στα πλαίσια ενός κομματιού για «καρικατουρίστ» απ’ όλο τον κόσμο. Mπορείτε να τη δείτε εδώ
Η δεύτερη δόθηκε στον Γιάννη Ιατρού για την εφημερίδα Θεσσαλία στα πλαίσια τετρασέλιδου αφιερώματος στα κόμις, και δημοσιεύτηκε χθες. Για να μη βγάλετε τα ματάκια σας με τη σκαναρισμένη σελίδα, παραθέτω το κείμενο ξεχωριστά κάτω απ’ την εικόνα.
«Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το σκίτσο σε επαγγελματικό επίπεδο;
Είχα ξεκινήσει ήδη απ’ τη Δευτερα Λυκείου να χτυπάω πόρτες, και στην Τρίτη Λυκείου άνοιξε αυτή του «Παρα Πέντε».Καπάκι με το που ξεκίνησα να σπουδάζω, έβγαζα ένα χαρτζιλίκι από την εφημερίδα «Πρώτη» (όποιος θέλει να δει΄πως είναι ένα δάκρυ νοσταλγίας, ας ρωτήσει κάποιον παλιότερο τι ήταν αυτή η εφημερίδα). Κάπου εκεί είχα ξεκινήσει και την έξοχη ελληνική συνήθεια τις τζαμπέ συνεργασίας: το ζωηρό περιοδικό «Cine-7» και το νεογέννητο «Σινεμά», με το οποίο η συνεργασία κάποια στιγμή έγινε αμοιβόμενη.
Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να γίνει κανείς δημιουργός κόμικς, και συγκεκριμένα στην Ελλάδα; Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κανείς από αυτό το μέσο σήμερα;
Χαρτι, μολύβι, ιδέες. Αυτές είναι οι μίνιμουμ προυποθέσεις παγκοσμίως. Το να ζήσεις από αυτό είναι αρκετά συνθετότερο, πολύ χοντρικά θα έλεγα ότι «σε καιρό ειρήνης» τα κυριότερα προσόντα πέρα από την τεχνική επάρκεια, είναι η συνέπεια στους χρόνους παράδοσης και η συνεννοησιμότητα. Στην Ελλάδα δεν ζούμε περίοδο ειρήνης, οπότε προστίθενται οι έξτρα δυσκολίες του να βρείς εκδότη, διανομέα, βιβλιοπώλη που να μην τον έχει εξοντώσει η κρίση.Αυτοέκδοση και διανομή απ’ το ίντερνετ είναι το έξτρα όπλο που δεν είχαμε παλιότερα.
Κόμικς και γελοιογραφία. Χειρίζεσαι και τα δύο εξίσου καλά. Ποιο από τα δύο είναι ευκολότερο για σένα και για ποιους λόγους;
Δε μπορώ να επιλέξω κάποιο, γι αυτό άλλωστε κάνω και τα δύο. «Ευκολότερο» είναι ό,τι κάθε φορά σε έχει πορώσει τόσο πολύ που να βάζει φωτιά στην πένα σου-οι σπάνιες, πολύτιμες στιγμές που πραγματικά σε επισκέφτεται η Έμπνευση. «Δυσκολότερο» ό,τι γίνεται επειδή πρέπει να γίνει, όταν έχεις άσχημη μέρα ή είσαι ντεφορμέ. Αυτό ισχύει και για τα δύο μέσα εξ’ ίσου.
Η κρίση, πέρα από τις αρνητικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται να τρέφει τους κομίστες, και ακόμα περισσότερο τους γελοιογράφους με έμπνευση. Τι έχεις να πεις σαν ένας από αυτούς;
Το «τρέφει» είναι ατυχής όρος, γιατί το πρώτο που κάνει η κρίση είναι να στερεί από αρκετούς από εμάς θέσεις εργασίας και πηγές βιοπορισμού. Από κεί και πέρα δεν έχω δεί η κρίση να τρέφει ιδιαίτερα ούτε τους κομίστες, ούτε τους γελοιογράφους.Οι πιό εύστοχοι και πολιτικοποιημένοι γελοιογράφοι, ήταν και πρό κρίσης ευθύβολοι και καυστικοί. Απλώς πολύς κόσμος καταλαβαίνει τώρα τι εννοούσανε και «τι ζόρι τραβάγανε».Οι δε κομίστες, όσοι δεν παρατήσανε το σπόρ ακριβώς λόγω κρίσης, κοιτάνε όλο και περισσότερο εκτός Ελλάδας.
Αν και ο τομέας στον οποίο «ειδικεύεσαι» είναι αυτός των χιουμοριστικών κόμικς, σε είδαμε να ασχολείσαι με κάτι πιο… ζοφερό, αρκετά μακριά από αυτά που μας έχεις συνηθίσει, σε συνεργασία με την Αλέξια Οθωναίου. Αναφέρομαι στο «Bleeding Hearts» που κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις Jemma Press. Μίλησέ μου λίγο για αυτή τη συνεργασία και την επιλογή σου να αλλάξεις (έστω και για λίγο) πεδίο.
Πεδίο αλλάζω πολύ συχνά, απλώς ο μανδύας του «χιουμοριστικού» το συσκοτίζει λίγο αυτό. Οι «Αταίριαστοι» και ο «Φανούρης Άπλας» ανήκουν σε τελείως διαφορετικά είδη, το ίδιο και το «Καλού Κακού» με το «Διαρκής Ειρήνη». Ο Στάθης που μου έκανε την τιμή να προλογίσει το τελευταίο, είχε την οξυδέρκεια να διακρίνει ότι η πορεία μου είναι γεμάτη ρήξεις και τομές. Το «Bleeding Hearts» ήταν μια ευτυχής γέννα «με έναν πόνο» που λένε και οι μαίες, προϊόν της κοινής αγάπης που έχουμε με την Αλέξια για τον «υγιή» τρόμο, αυτόν που σου επιτρέπει να φωτίσεις με black light την ανθρώπινη κατάσταση. Θα «ξαναλλάξω πεδίο» πολλές φορές, ήδη είμαι σε συνεννόηση για ένα «κόμικ ντοκυμαντέρ» (πως να το πώ χωρίς να το «κάψω;») «μεταπολιτευτικού ενδιαφέροντος» (αλλά ό,τι και να μαντέψετε θα πέσετε έξω) και πάντα αναζητάω ενα καλό κατασκοπικό σενάριο.
Πώς είναι να δουλεύεις με μία ιστορία της οποίας η υπόθεση και τα κείμενα δεν είναι γραμμένα, εξ’ ολοκλήρου τουλάχιστον, από εσένα; Εκτός από το Bleeding Hearts, έχει ξαναγίνει με τον Φανούρη Άπλα και τον Φωτογράφο, αν δεν απατώμαι.
Κάθε συνεργασία με άλλο σεναριογράφο έγινε με γνώμονα ένα κοινό μήκος κύματος στη σκέψη και την ιδιοσυγκρασία. Είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία, πολύ γόνιμη και πολύ συναρπαστική.Είναι σίγουρο ότι θα το ξανακάνω στο μέλλον.
Οι χαρακτήρες σου και οι καταστάσεις που ζούνε, ιδιαίτερα στα κόμικς σου με πιο «καθημερινές» σκηνές (Καλού-Κακού, Μάνα Ρέιβερ), σε τι βαθμό έχουν επηρεαστεί από τα δικά σου βιώματα; Ποιος από τους χαρακτήρες που έχεις δημιουργήσει είναι πιο κοντά στη δική σου προσωπικότητα;
Να αρχίσω από το τελευταίο, που είναι το ευκολότερο: Το άλτερ έγκο μου είναι ο «Εσχατόγερος», δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι κι αυτός πολιτικοποιημένο τρόλ, απλώς η Μοίρα (λέγε με Σπύρο) τον έριξε σε αντίπαλο ιδεολογικά στρατόπεδο. (Καλημέρα ψυχανάλυση). Στο «Καλού Κακού» και τη «Μάνα Ρέιβερ» τα προσωπικά βιώματα είναι μειοψηφικά, και πάντα φιλτραρισμένα για τις ανάγκες των χαρακτήρων.Περισσότερο οχήματα κοινωνικής παρατήρησης είναι, παρά ατομικής εξιστόρησης. Πιό πολύ θα έβρισκε κανείς προσωπικά μου βιώματα στο «Bleeding Hearts» (όχι κυρ-αστυνόμε, δεν το εννοώ τόσο κυριολεκτικά).
Υπάρχει κάποιο έργο σου στο οποίο θα άλλαζες κάτι αν το ξαναέγραφες σήμερα; (Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;)
Μμμμμ….όχι, δε νομίζω.Και δε νομίζω γιατί κάθε έργο το έκανα για την εποχή που γράφτηκε. Αυτό ενέχει τον κίνδυνο να γεράσουν άσχημα, αλλά π.χ. η «Μάνα Ρέιβερ» δεν θα μπορούε ποτέ να αλλάξει χωροχρόνο για χατήρι κανενός «reboot» ή ‘re-imagining».Ανήκει στην εποχή των παραθύρων του Ευαγγελάτου και των δημοψηφισμάτων για τις ταυτότητες-τέλος. Ακόμα και οι «Αταίριαστοι»-θα ήταν αδιανόητο να άλλαζα κάτι σήμερα σε ένα στρίπ για τις σχέσεις των δύο φύλων μιας συγκεκριμένης εποχής δυτικού τύπου ευμάρειας. Σήμερα θα ήταν το τελευταίο θέμα που θα έπιανα γιατί (εύχομαι ότι) θα ήταν το τελευταίο θέμα που θα απασχολόύσε τον αναγνώστη.
Τι ετοιμάζεις για το άμεσο μέλλον;
Μια σειρά κόμικ fantasy/humor βασισμένη στο online παιχνίδι «Ugh!» τα γραφικά του οποίου έχω επίσης σχεδιάσει.Ξεκινάμε με ένα στορυ 4 τευχών, το ιδανικό πλάνο είναι να συνεχίσει επ’ άπειρον.»
Αυτά προς το παρόν, επιστρέφω στη Λίθινη Εποχή:
Derveniotis's Weblog 