Τοuched a nerve?

Ευαίσθητες χορδές έθιξε το γνωστό πρωτοσέλιδο δευτεροκλασάτου περιοδικού πρωτοκλασάτου έθνους (δεν ξέρω τι από τα δύο ήταν το πιό επιβαρυντικό-μάλλον ο συνδυασμός).
Αναρωτιέμαι γιατί. Τι διαφορετικό έδειχνε η γραφιστική απεικόνιση από αυτό που ο μέσος Έλληνας πιστεύει για τη σχέση του με τον έξω κόσμο (για συντομία αποκαλούμενο «κουτόφραγκοι»);
Ίσως το στοιχείο που ενόχλησε περισσότερο ήταν η υποσυνείδητη υπενθύμιση ότι η εικονιζόμενη Αφροδίτη της Μήλου δεν είναι καν στην κατοχή μας.
Ίσως πάλι το υψωμένο μεσοδάχτυλο αναστάτωσε με ανάμικτα αισθήματα το ανδροπρεπές μας έθνος, με τον ίδιο τρόπο (και για τον ίδιο λόγο) που οι ομοφοβικοί γίνονται ομοφοβικοί.
Αλλωστε έιναι γνωστό ότι τα πιό ευαίσθητα νεύρα βρίσκονται στην περιοχή του πρωκτού.

Adarsia & Bounty

Για την προστασία του πνευματικού μου μόχθου δε δείχνω είναι η αλήθεια τον πρέποντα ζήλο. Δεν υπογράφω καν τις γελοιογραφίες μου (οπότε ο μελετητής του μέλλοντος θα γνωρίζει ποιές είναι δικές μου δια της ατόπου: όσες δεν έχουν τζίφρα).
Οπότε δε μπορώ να πολυδιαμαρτυρηθώ τώρα που είδα σκίτσο μου που συνόδευε άρθρο της Free Sunday να κοσμεί κάλεσμα του ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στην αυριανή απεργία, ε;
Ας είναι. Αυτή τη φορά τουλάχιστο είναι για σκοπό που με βρίσκει σύμφωνο.

Μα το Δία

Σκίτσο του Chris Riddell, απ΄ τον «Observer»

Τα «15 λεπτά διασημότητος» της Ελλάδας έχουν άφθονο σανδάλι και κίωνα: τα περισσότερα δημοσιεύματα κάνουν κάποιο λογοπαίγνιο με «greek drama«, «greek tragedy» και τέτοια, ενώ οι γελοιογραφίες, όταν δεν είναι ερυθρόμορφες ή μελανόμορφες, έχουν παρθενώνες ή ερμήδες/αφροδίτες. Aυτό αποτελεί δικαίωση για τους οπαδούς αλλά και τους πολέμιους της «τρισχιλιετούς ενδόξου πορείας» : για τους μεν διότι στο μυαλό της υφηλίου ταυτιζόμαστε με αυτούς που «χτίζαν παρθενώνες» την ώρα που αυτοί μαζεύαν βελανίδια, ενώ στους μεν δε διαφεύγει ότι ενδιάμεσα τίποτα τόσο συγκλονιστικά επηρεαστικό δε μας συνέβει ώστε να έχουν οι τεμπέληδες δημοσιογράφοι άλλο ένα κλισέ για καβάντζα.
Aν κάποιος ωστόσο θέλει να δεί (ή να θυμηθεί) το μοντέρνο πρόσωπο της Ελλάδας, («μοντέρνο» με την αυστηρά χρονολογική ένοια του όρου), δεν έχει παρά να βάλει στη σειρά πέντε συγκεκριμένες ελληνικές ταινίες:

Ζούν ανάμεσά μας

Διάγγελμα Πρώθυ: the short version

Πάντως ό,τι και να λένε για το δικό μας, ότι αντιγράφει τον Ομπάμα και τέτοια, (έχουν και το ίδιο ύφος «πληγωμένο ελαφάκι» τελευταία), ο δικός μας του ρίχνει στ’ αυτιά του Μπάρακ: σε αντίθεση μ’ αυτόv, ο δικός μας δε διανοήθηκε να αναβάλει την «ομιλία του προς το έθνος» για να μην πέσει πάνω στην πρεμιέρα του «Lost». What guts!

ΔΝΤ ΤΝΤ

Γειάαααα! Τι νέα; How is life treating you? Πως σας φαίνεται μέχρι στιγμής το 2010; Είναι αρκετά 2012 ή ακόμα;

Μια και τό ‘φερε η κουβέντα, μιας και πολλά σενάρια ακούγονται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, και σιγά σιγά αρχίζουν να το φέρνουν λάου λάου για το ΔΝΤ και λοιπά παρόμοια ευαγή ιδρύματα που θα μας σώσουν από τον «κακό εαυτό μας» και σαν «λοχίας που μας χρειάζεται» θα μας επιβάλουν την πειθαρχεία που μας λείπει με αντάλαγμα το νοικοκυρηλίκι, διαβάστε σας παρακαλώ αυτό το υπέροχο διαφωτιστικό άρθρο του Greg Palast Αν σας δυσκολεύουν τα αγγλικά, το άρθρο υπάρχει σε εκτενή μορφή στο βιβλίο του Palast «Δημοκρατία σε τιμή ευκαιρίας» που κυκλοφορεί στα καθ’ ημάς μεταφρασμένο. Παρακαλώ δώστε ιδιαίτερη βάση στο σημείο για τα riots, για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως, οταν κι όποτε.
Αν δε σας δυσκολεύουν τα αγγλικά, αγοράστε και το έτερο διαφωτιστικό βιβλίο του, «the armed madhouse» και περνάτε πότε πότε κι απ’ το site του.
Σας εγγυώμαι ότι το ανανεώνει συχνότερα από το μπλόγκ μου 🙂