«Κάτω τα χέρια από την Emma Goldman»: Αχρείαστες εξηγήσεις για ένα σκίτσο.

Αστράφτει το indymedia, βροντούν τα αναρχοσόσιαλ με το συγκεκριμένο σκίτσο, με τρόπους και οξύτητα που δείχνουν ότι κάποιοι του χώρου έχουν μεγαλύτερα θέματα με την απεικόνισή τους κι από μουλάδες μπροστά σε σκίτσα του Προφήτη.
Οι χοντρικές αντιρρήσεις είναι η «στερεοσκοπικη απεικόνιση», η «γελοιοποίηση των αναρχικών σαν ξυρισμένα φρικιά με σκουλαρίκια» περνώντας γλυκά στο «αφήστε την Έμμα Γκόλντμαν κάτω, συστημικά νεοπασόκια» και καταλήγοντας στην αγιογραφία του Ψαγμένου Συντρόφου που δεν θα παίξει το Παιχνιδάκι Σας» με όλες τις παραλλαγές του «ΣΚΑΤΑ, ΨΟΦΟΣ» για caps lock επιδόρπιο.
Υπέροχα όλα αυτά αλλά δεν αφορούν αυτό το σκίτσο.
Στα πλαίσια καλόπιστου διαλόγου με «το χώρο» (όχι με την ένοια του να μην πέφτουν μπινελίκια, που δε με χαλάνε, αλλά με την ένοια να ξέρουμε τουλάχιστο σε τι διαφωνούμε) ας μου επιτραπεί να φωτίσω κάποιες πλάνες που χαρακτηρίζουν τη συζήτηση γύρω απ’ αυτό το σκίτσο.
Πλάνη 1: “Mην αγγίζετε την Έμμα Γκόλντμαν»
Το σκίτσο δεν αποδομεί καν τη φράση ή/και αυτούς που την πιστεύουν ειλικρινώς. Η χρήση της «είδησης» από πίσω χρησιμεύει για να ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ τη φράση: “αν αυτό είναι το κριτήριό σου για να απορρίψεις τις εκλογές, χελώου, προσπαθούν όντως να τις κάνουν παράνομες».
Μια κι είμαστε ωστόσο στο θέμα , θέλω να πιστεύω ότι η βεβαιότητα ότι όσοι χρησιμοποιούν αυτο το τσιτάτο είναι Βαθιά Ψαγμένοι Υπερδιαβασμένοι Αναρχικοί δεν επεκτείνεται και σε άλλες πλάνες όπως το ότι όποιος φοράει μάσκα Γκάη Φώκς ή γράφει στο facebook “remember, remember the 5th of November” έίναι «συντρόφι» κι όχι κάποιος κάγκουρας που είδε το V for Vendetta στα Village.

Πλάνη 2: “Στερεοτυπικό τσουβάλιασμα όλων των αναρχικών σα φρικιά με σκουλαρίκια».
Εδώ φίλε έχουμε θέμα. Εδώ φίλε έχουμε ΜΕΓΑΛΟ θέμα.
Πρώτον απο πού συμπεραίνεις ότι η κοπέλα είναι αναρχικιά, δεύτερον γιατί την αποκαλείς φρικιό όταν το σκίτσο δεν το κάνει. Μετά πάμε σε πιό δύσκολες ερωτήσεις, όπως : δεν την έχεις πετύχει ΠΟΤΕ αυτή την κοπέλα στον περίγυρό σου; Κι αν ναί της την είπες κατα πρόσωπο ότι αποκαλεί «στερεότυπο»;
Κάποιο βαθύ ένστικτο μου λέει ότι αν έβαζα αλφάδι ώστε να δείξω «αναρχικιά» αλλά τη ζωγράφισα σαν την πιό συνηθισμένη απ’ τις συνηθισμένες κοπέλες , ο «χώρος» θα βγαινε και πάλι στα κάγκελα με φετβάδες «ΟΙ ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΦΟΒΙΚΕ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥΛΗ» και γενικά η στάση «του χώρου» στην απεικόνισή του όπως τον έχω βιώσει μεσα στα χρόνια διακατέχεται από τη σχιζοφρένεια που απέδωσε υπέροχα ο Αλαν Μουρ στο “Bοjeffries”: “να σας γνωρίσω το φίλο μου το Σταν. Η κοινωνία τον περιθωριοποιεί μονο και μόνο επειδή εχει ενα τατού «ΓΑΜΙΕΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ» στο μέτωπό του».
Πλανη 3: “Παρουσιάζει όποιον δεν ψηφίζει σαν απολίτικο μαλάκιο»
Όχι. Το σκίτσο, αλλά και όλη η καμπάνια δεν στοχοποιεί ούτε σε μισό καρέ τη συνεπή αντισυστημική αποχή. Τα παραδείγματα είναι προσεκτικά επιλεγμένα για να στοχεύσουν (και με τις δύο ένοιες που έχει η λέξη) ανθρώπους που είτε δεν το πολυσκεφτήκανε, είτε το επιχείρημα τους γυρνάει μπούμεραγκ στα συμφέροντά τους. Η καθόλα σεβαστή αποχή λόγω αντισυστημικότητας δεν μπαίνει καν στο στόχαστρο, στο δε επίμαχο σκίτσο όπως είπαμε και στο (1) το επιχείρημα που παρουσιάζεται όχι μόνο δεν αποδομείται, αλλά αντίθετα ενισχύεται (και κάνε ό,τι θες μετά μ΄αυτό).
Αυτά τα λίγα από μένα, και να αγαπάτε τα κορίτσια με τα σκουλαρίκια και το ξυρισμένο μαλί. Είναι Σκοτεινά Λουλούδια της φωτιάς και ντροπή να τα λέτε φρικιά. Μικροαστούληδες.

Η σύγκρουση δύο κόσμων: Άνθρωποι και ποντίκια.

Mία μέρα μετα τη διακήρυξη του Βορίδη ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι «η σύγκρουση δύο κόσμων» και τρείς μέρες πριν (κατα τις διαρροές) «μας πετάξουν απ’ την ευρωζώνη την Πέμπτη» βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η ορατότητα είναι επαρκής και η ατμόσφαιρα αρκετά καθαρή ώστε να βλέπεις κρυστάλινα και ανεμπόδιστα.

Ο «κόσμος του Βορίδη», με το success story βαθιά χωμένο στον κώλο του απ’ τους αφέντες που δουλικώς υπηρέτησε, δε μπαίνει καν στον κόπο να περιγράψει κάποια προοπτική για το μέλλον. Από Μουρούτη μέχρι Κύρτσο, η μονοφαγική αφήγηση είναι «πόσο χειρότερα θα τα κάνει ο Σύριζα».

Δεν ξέρω καν αν αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό για πολιτικούς: απο αρχαιοτάτων χρόνων, το κλισέ του πολιτικάντη είναι ένα τεράστιο «ΘΑ». Αυτός που θα σου υποσχεθεί να σου φτιάξει γέφυρα κι ας μην έχει ποτάμι. Τώρα ούτε καν αυτό. Αυτός είναι ο Κόσμος του Βορίδη: Η ζωή σου απο δω και πέρα, θα είναι ο Φόβος για το Χειρότερο, μόνη Ελπίδα που θα σου επιτρέπεται θα είναι να μη σε χτυπήσουμε πολύ σήμερα.

Ακόμα κι ένα ποντίκι, χρειάζεται το κίνητρο του τυριού για να πιαστεί στη φάκα. Εδώ σου στήνουν τη φάκα, δε βάζουν καν τυρί, και σε απειλούν ότι αν ερθουν οι άλλοι, θα είναι τόσο άσχετοι από τυριά που θα σου βάλουν ροκφόρ που είναι μουχλιασμένο.

Oπότε Εσύ.

Που τη βλέπεις τη φάκα, που δεν έχει καν τυρί.Και παρ΄όλα αυτά το συζητάς το θέμα.

Το μόνο διακύβευμα, το μόνο ερώτημα των εκλογών, σε σένα απευθύνεται:

Πόσο ποντίκι νιώθεις;

Ψυχές από Μελάνι

Κλείσαν τα μάτια στους ανθρώπους που μου τα ανοίξανε. Η επαφή, μεσω του Παρα Πεντε και της Βαβέλ με τα Γαλλικά κοινωνικοσατιρικά κόμικς ήταν μια πραγματική αφύπνιση στη δυνατότητα του μέσου, και αυτή που ουσιαστικά ξεκίνησε και καθόρισε τη σκιτσογραφική μου πορεία. Κατα τραγική ειρωνεία, όταν η «Γαλέρα» σήκωσε το πρωταρχικό θέμα με τα «σκίτσα του Μωάμεθ», αρκετοί συνάδελφοι που είχαν επίσης βαπτιστεί σ’ αυτό το Ζωογόνο Σηκουάνα της ελευθερίας της έκφρασης, είχαν κρατήσει μια αρκετά «ναιμεναλλάδικη» στάση βασιζόμενη στη δίκαιη οργή του καταπιεσμένου καί/η το Δέος που προκαλεί στον Άνθρωπο το Θείο. Τώρα που, ταιριαστά ανάποδα, οι Άγιοί μας έγιναν Μάρτυρες, το μονοπάτι που μας ανοίγεται φαντάζει εξ ίσου ανoρθόδοξο: Επειγει να απελευθερώσουμε κάποιους Θεούς απ’ τους πιστούς τους.