Ρεσώ και Λιβάνια

Στα nineties, σολάρανε υπέρ των Ανθρωπιστικών Βομβαρδισμών, ακονίζοντας τα δοντάκια τους στην ξεδιάντροπη Newspeak. Στα ’00’s, ήταν σαφέστατα υπέρ της εισβολής στο Ιράκ, ως απάντηση στο 9/11 μιας ερώτησης που δεν τέθηκε ποτέ. Στις έντονα αντιαμερικάνικες συζητήσεις τις εποχής, κάποιος απ’ αυτούς μου πέταξε και το «κατ’ αρχήν, από πότε ήμαστε κατά της ατομικής βόμβας;».

Στην Ελλάδα της Κρίσης, έχουν συστρατευτεί στη δικαιολόγηση, υποβάθμιση και σχετικοποίηση των αυτοκτονιών.

Διυλίζουν τους Τσάβες και καταπίνουν τους Πινοσέτ.

Αλλά ξαφνικά θυμήθηκαν το Ιερό και Απαραβίαστον της Ανθρώπινης Ζωής με το βιβλίο του Κουφοντίνα. Gore videos, πύρκαυλες ανακοινώσεις. «ώς εδώ», «φτάνει πιά», εξπέρ στα επικοινωνιακά λογοπαίγνια («Οίκος Ανοχής Σκέψης») μέχρι να χρειαστεί να αποδείξουν την ουσία των.

Ουμπερ Φιλελεύθεροι, μέχρι να τρωθεί η δική τους Ιερή Αγελάδα.

«…αλλά για τη ΜΑΡΦΙΝ δε λέτε κουβέντα»

«Μαζί Χρυσαυγιτέψαμε»

To εύστοχο σχόλιο του τίτλου ανήκει στο galaxyarchis και περιγράφει ευστοχότατα (-grammar nazi: «πλεονασμός!») το «Μαζί τα Φάγαμε 2.ο», εκπορευόμενο απο τις ίδιες πένες, απλά Ψηλότερα, Μακρύτερα, Θρασύτερα.

Δεν θα βάλω λίνκς, τα ξέρετε τα κείμενα, τα έχετε δεί, για την άνοδο των ποσοστών της Χ.Α. φταίει το Σύνταγμα, ο Λαζόπουλος, η Ανομία της Αριστεράς, τα γιαούρτια στο Νταλάρα, πιθανότατα και οι Κακές Σκέψεις την ώρα που Αυνανίζεσαι.

Όπως και στην πρώτη ταινία της σειράς, το «Μαζί τα Φάγαμε», αυτοί που ρολάρουν αυτά τα επιχειρήματα είναι δύο ειδών.

Ξεπερνάμε στα γρήγορα το πρώτο είδος, τους ας το πούμε «Αλλαξομπίστηδες», για το μόνο λόγο ότι στο παρόν μπλόγκ έχουν συχνά την τιμητική τους, οπότε τα χαρακτηριστικά και η πρακτική τους μπορούν άνετα να εντοπιστούν σε παρελθόντα πόστς. Πολύ χοντρικά, πρόκειται για πρώην αριστεροκάτι που παραήταν καπάτσοι για να μείνουν για πολύ αριστεροί. Ένα κονέ απο δω, μία ΜΚΟ απο κεί, ενας κολλητός που υπουργοποιήθηκε παραπέρα, ούτε που το κατάλαβαν για πότε πέρασαν στην αντίπερα όχθη, και ούτε που το κατάλαβαν γιατί τους βρίζουν αυτοί που δε διέθεταν τοιαύτες χάρες, και το ένα πράγμα εφερε τ΄άλλο, ξέρετε πως είναι αυτά.

Η άλλη μερίδα παρουσιάζει περισσότερο δραματικό ενδιαφέρον, όπως κάθε τι σκοτεινό, υπόγειο και kinky. Είναι οι Πούροι Αντικομμουνιστές, οι οποίοι ξύπνησαν απ’ το λήθαργο της Αποπολιτικοποίησης που ακολούθησε το ‘τέλος του Υπαρκτού» στον οποίο είχαν βρεί ασφαλές καταφύγιο και στιγμιαία γαλήνη στην ψυχή τους. Γιατί δεν είναι λίγο να είσαι απ’ την πλευρά των νικητών του Εμφυλίου και να μη μπορείς να χαρείς γι αυτό. Γιατί ξέρανε. Ξέρουνε. Η «Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς» την οποία χρησιμοποιούν σα δικαιολογία γαι τα πάντα, είναι/ηταν υπαρκτή. Η Αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά γιατί οι ανθρώπινοι φορείς της, ακόμα κι αν αποτύχανε, αποτύχανε από πολύ ψηλά. Στοχεύσανε για τα σύννεφα, παλέψανε ΓΙΑ τον άνθρωπο, οχι ΤΟΝ άνθρωπο. Η «άλλη πλευρά», παραμένει στιγματισμένη επειδή στόχευσε χαμηλά, (πιό χαμηλά και βρίσκεις πετρέλαιο) και γι αυτό και πέτυχε άκοπα και άδικα, όπως οποιοσδήποτε πετυχαίνει με βρώμικα κόλπα. Μαυραγορίτες και δοσίλογοι στα τρίσβαθα της ψυχής τους, ακόμα κι αν δεν εξασκήσανε αυτά τα ταλέντα επί κατοχής, ωστόσο ξέρανε στα μύχια της ψυχής τους οτι αυτό που είναι, αυτό που κάνουν, αυτό που πιστεύουν, είναι επικερδές πλήν κατάπτυστο. Δεν είναι τυχαίο που ενώ οι περισσότεροι αριστεροί είναι περηφανοι για τα πιστεύω τους, οι περισσότεροι δεξιοί-κάθε-αποχρώσεως είναι περήφανοι απλώς για το ότι είναι αντιαριστεροί, με την πιό φθονερή κι εκδικητική έννοια του όρου. Οι χρυσαυγίτες, το άκρο που προσπαθούν να εξισώσουν με «το άλλο άκρο», χαρακτηριστικότατα αρνούνται την ίδια τους τη φύση και ιδεολογία, (δεν είμαστε ναζιστές, είμαστε εθνικιστές, δεν είναι αγκυλωτός, είναι μαίανδρος, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι» κλπ) δεν τη φέρουν διόλου περήφανα, πράγμα αξιοπερίεργο για ανθρώπους που «φοράνε στο μανίκι’ την Τιμή.

Aπ’ την άλλη, παιζει απλώς να έχουμε παρεξηγήσει ποια «τιμή» εννοούνε.

Μαλακία μας, γιατί την αγάπη τους για το χρυσό τη δείχνουν φόρα-παρτίδα στην ονομασία τους.

Σκύψε Ευλογημένε Τόπε

Ok, αφού περάσαμε the better part των τελευταίων χρόνων για να υπενθυμίζουμε σε ιδιοτελείς πένες ότι η κρίση είναι πρωτίστως global και (πολύ) μετά local, ας χαραμίσουμε κι ένα πόστ για την πραγματική φύση της εγχώριας κρίσης, πάλι κόντρα στις ιδιοτελείς πένες που αντιγράφουν με καρμπόν η μία την άλλη τις ρηχές ιδέες τους για υπερτροφικό δημόσιο, ιδεολογικές ηγεμονίες της αριστεράς και άλλες χρήσιμες ηλιθιότητες στην υπηρεσία αυτών που στην υγεία των κορόιδων θα αρπάξουν για άλλη μια φορά ό,τι δεν είναι βιδωμένο στο πάτωμα.

Τα συστατικά της εγχώριας κρίσης, δε παρουσιάζουν καμία πρωτοτυπία που να μην την απαντάμε στις δοξασμένες μητροπόλεις του πιό απελεύθερου καπιταλισμού. Η διαφθορά, οι μίζες, οι χαριστικές αναθέσεις, τα καρτέλ, η άλωση του κράτους, η ελλιπής δικαιοσύνη είναι headlines που έχουμε διαβάσει σε κάθε δυτική γλώσσα, σε κάθε εφημερίδα του «πολιτισμένου κόσμου». Τι είναι αυτό που κάνει την Ελλάδα ΤΟΣΟ ειδική περίπτωση που «μια χεσά τόπος» να κοσμεί τα πρωτοσέλιδα τόσο εντονα, για τόσο διάστημα;

Είναι απλό, απλά αδικείται στην περίληψή του: η Ελλάδα έχει χάσει την ψυχή της.

Δε μπορώ εύκολα να φανταστώ άλλη χώρα που οι κεφαλές της (πολιτικές, πνευματικές, δημοσιογραφικές, επιχειρηματικές, you name it) να είναι τόσο πρόθυμες να τη διασύρουν, να την ευτελίσουν, να υπερβάλουν σε ταπεινώσεις και σε αυτομαστίγωμα. Να σου λένε έξω «είστε κλέφτες» και να απαντάς «επίσης δεν πλενόμαστε συχνά». Να σου λένε «θα σας γαμήσουμε» και να απαντάς «ναι, αλλά χωρίς βαζελίνη παρακαλώ, δεν την αξίζουμε».

«Μισό λεπτό, δεν έχουν βάση οι κατηγορίες; δεν έχει γίνει ο Έλληνας ένα νεόπλουτο βόδι που χτίζει αυθαίρετα κοτέτσια και τα πουλάει για kyramaritsa resort στους κουτόφραγκους;» λέει μια λεπτή φωνίτσα απ’ το protagon ή την Καθημερινή ή την Athens Voice ή τα Nέα (συνήθως η ίδια φωνίτσα, σε όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα, μαστιγώνοντας ταυτόχρονα την πολυθεσία).

Kαμία αντίρρηση. Αλλά κάντε ένα διάλειμμα απ’ το σκύψιμο, αλλάξτε λίγο στάση και κοιτάξτε λίγο και τη φάτσα του επιβήτορα, για να δείτε ότι αυτός που σε κατηγορεί ότι έκλεψες 200, έχει κλέψει 200.000.000, ότι αυτός που σε κατηγορεί ότι «ζεις παραπάνω από τις δυνατότητές σου» εχει τινάξει την οικονομία στον αέρα με εικονικό χρήμα και speculations, ότι για κάθε λαδωμένο απ’΄τη Siemens, υπάρχει μια Siemens που λαδώνει, ότι για κάθε kyramaritsa που γαμάει τεσσερα στρέμματα ακτογραμμής, αντιστοιχεί σαν κατήγορος μια deregulated πολυεθνική που έχει γαμήσει κατι χιλιόμετρα αρκτικής ακτογραμμής, ότι σε κατηγορούν ότι βούλωσε ο Ποδονίφτης, τύποι που έχουν στο λαιμό τους τη Λουιζιάνα.

Το οικονομικό σκέλος κάποτε θα λυθεί, πάντα λύνονται αυτά.

Το ψυχικό σκέλος κρύβει μια ζημιά πολλαπλάσια, εναν αγώνα που έχει χαθεί πριν δοθεί, ένα τραύμα φορέα της γάγγραινας που θα σου στοιχίσει το πόδι, αν είσαι τυχερός και σταματήσει εκεί.

Στάσου όρθιος. Κοίτα το Κτήνος στα μάτια.

Αν αποστρέψει πρώτο το βλέμμα, έχεις μια ελπίδα, ακόμα και με άνισες πιθανότητες.

Αν αποστρέψεις πρώτος το βλέμμα, τότε και στο πιάτο να σου δώσουν τη νίκη, δεν την αξίζεις.

Δεν έχεις τίποτα μέσα σου, είσαι ένα άδειο κέλυφος, μια φουσκωτή κούκλα, οπότε μην απορείς που όλοι σε χρησιμοποιούν για «ξαλάφρωμα».

Και κυρίως, να χαρείς, μη μας τα ζαλίζεις με τις «αναλύσεις» σου για την εμπειρία που βιώνεις και πόσο σου αξίζει.

Το τελευταίο που θέλει κανείς απ΄το σπερματοδοχειό του, είναι να ακούει τις απόψεις του.

It’s the Provato, Stupid!

Ο Douglas είναι αμερικάνος.Επίσης, ένθερμος οπαδός του καπιταλισμού. Στην αναπόφευκτη γεωπολιτική συζήτηση για τις συγκριτικές χάρες των ανα τον κόσμο οικονομικών συστημάτων, κάποια στιγμή του ανέφερα «μα κι εσείς είσαστε τίγκα στο χρέος». Μου απάντησε «όχι εμείς-το κράτος μας».

Ήταν ένα «eureka» moment. Ο Douglas είναι καλλιτέχνης, οπότε διπλά πιό έκθετος σε ανελέητους δαρβινισμούς, αλλά επίσης τριπλά πιό σίγουρος ότι η επιτυχία ή η αποτυχία του βρίσκεται -κυριολεκτικά- στα χέρια του.

Το contrast με τους εγχώριους οπαδούς της «ελεύθερης αγοράς» είναι αποκαλυπτικό.Αναρωτιόμουν για τη σφοδρότητα με την οποία επισείουν στην κυριολεξία τις επτά πληγές του φαραώ μόνο και μόνο επειδή καταδικάστηκε μια αποδεδειγμένα αποτυχημένη τιμωρητική πολιτική.

Το σενάριο είναι πάντα ίδιο, οι πανούκλες διαφέρουν, ανάλογα με τη φαντασία του συντάκτη: «την επόμενη μέρα από αυτή που θα κουνηθούμε στους εταίρους/τους δανειστές/τις αγορές, θα: κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις/βγουν συμμορίες με καλάσνικοφ στους δρόμους/μαζεύουμε πεθαμένους απ’ την πείνα με το κάρο/πάρει φωτιά ο ουρανός/Χαοτικό Λουτρό Αίματος.

Αναρωτιόμουν γιατί τόσος φόβος. Για να γίνουν όλα αυτά,πρέπει να μη δουλεύει κανείς -μα κανείς όμως-σ’ αυτή τη χώρα, να μην παράγει τίποτα-αλλά τίποτα. Αν βγάζεις χρήματα από τη δουλειά σου, τι σε νοιάζει αν κοπούν τα δανεικά-στο κράτος; «Μα, υπάρχουν κι απασχολούμενοι απ’ το κράτος»-Τι λες; τώρα τους θυμήθηκες; Το πουλέν σου (αυτό του 1% που «λεει σκληρές αλήθειες αλλά παραείναι καλός για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας») ήθελε να απολύσει μισό εκατομμύριο από αυτούς μονοκοπανιά, εσύ πιό λαρτζ, απλά τους χρεώνεις τη χρεωκοπία της χώρας, άρα ούτε αυτό είναι, γιατί είσαι κι εκδικητικό μπαστάρδι, τότε τι;

Τη χαρούμενη μέρα που «χρεωκοπήσαμε για να μη χρεωκοπήσουμε», ειχα γράψει ένα πόστ που απέδιδε αυτή την έκπτωση στην πιό ξέφτιλη δουλοπρέπεια, στην ψυχολογία της κακοποιημένης συζύγου.

Αλλά αυτό μπορεί να εξηγήσει τον φόβο του πολίτη-το πολύ. Οι opinion makers, αυτοί οι Αυτοδημιούργητοι Γαμιάδες, γιατί φοβ…ώπα, χειρόφρενο, εδώ είμαστε, τό χουμε.

To κοινό μυστικό, που όλοι ξέρουμε, αλλά συνέχεια ξεχνάμε: τα εγχώρια Ελευθεραγορίτικα και Αντικρατικίστικα καμάρια μας, τρέφονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποκλειστικά από το βυζί του τρισκατάρατου κράτους. Δείξε μου έναν γραφιά που Κατακεραυνώνει Το Κακό Κράτος και θα σου δείξω έναν συνεργάτη δημοτικού ραδιοφώνου, ΜΚΟούχο με κρατικά κονδύλια, Σύμβουλο σε κρατικά πόστα, Portalάχη με τίγκα τραπεζική διαφήμιση που έσμπρωξαν οι ημέτεροι,»Social Media experts» που με το αζημίωτο «επικοινωνούν» το Μνημόνιο. Η λίστα είναι ατελείωτη.

Έχουμε τους πιό Κρατικοδίαιτους Αντικρατιστές. Δε θέλουνε λιγότερο κράτος, θέλουν δικό τους το όσο κράτος. Χωρίς αυτό, θα πρέπει να αναζητήσουν άκρες στη Νέα Κατάσταση, κούραση, και γύρευε αν θα μας δεχτούνε, τρόμος.

Σημαία τους η Δημοκρατία και η Ελευθερία, φυσικά, τι τέκνα του Διαφωτισμού θα ήτανε, αλλά μόλις ο λαός την εξασκήσει προς κάποια κατεύθυνση που δεν τους βολεύει, ξαφνικά «η χώρα αυτοκτονεί», γιατί δημοκρατία δε σημαίνει να επιλέγουν οι πολλοί τι τους πρεσβεύει, δημοκρατία είναι να γίνεται το θέλημα του 1% του Μάνου, αλλιώς «ο λαός πρέπει να διορθώσει την ψήφο του».

Προτιμούν λοιπόν να φοβερίζουν και να καταριούνται τα υποκείμενα της Δημοκρατίας, παρά να δοκιμάσουν το ίδιο τους το γιατροσόφι και να «ζήσουν μονο με τις δυνάμεις τους». Μέλημά τους να «μην εκνευριστούν οι αγορές», όχι «να ηρεμήσουν οι πολίτες» και να έχουν επιτέλους μια κυβέρνηση που, καλή ή κακή, να αντιπροσωπεύει τις επιθυμίες τους. Να μην τους σαπίζει στο ξύλο έξω απ’ την ίδια τη Βουλή τους. Να μην τους γυρνάει τον κώλο της για να κάνει δοσοληψίες με τους δυνάστες τους.Να μη φτιάχνει τον κόσμο με βάση τις επιθυμίες ελλαδέμπορων με σημαία Παναμά.

Μιλάνε για «το καλό της χώρας» αλλά η χώρα έχει γυρίσει ήδη σελίδα. Η πλειοψηφία αποφάσισε να κάνει την επιλογή του θαρραλέου. Αν » Πεθάνουν με Φριχτά Βασανιστήρια» όλοι μαζί όπως τους  απειλείτε, δεν θα είναι αυτοκτονία, θα είναι γενοκτονία, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, και για να ξέρουμε ο καθένας με σαφήνεια το ηθικό κόστος της επιλογής του.

Το τελευταίο λίγο καταχρηστικό σαν έκφραση βέβαια, γιατί η δική σας θέση είναι ότι «δεν έχουμε επιλογές».

Αυτή η ανοιχτή πόρτα μπροστά λέει το αντίθετο.

«Δεν ξέρω τι θα βρώ μπροστά, μα πίσω δε γυρνάω».

Εθνικό φρόνιμα (update): A funny thing happened on the way to technofascism

COLONEL CALVIN HENDERSON: We’re trying to contain an ecological disaster.

MULDER: Thats a lot of firepower just to protect mother nature

X-files, «Fallen Angel».

Τι γράφαμε στο προηγούμενο πόστ;

«για τις επόμενες μέρες, η Ελληνική Αρθρογραφία θα είναι the place to be, πιάστε καρέκλα και πόπ κόρν και απολαύστε τους γνωστούς Νηφάλιους  Εγκέφαλους να αυτοκαταστρέφονται στην προσπάθεια να υπερασπιστούν το δικαίωμα του πολιτικού σε μια ήρεμη και ειρηνική παρέλαση, την οποία τις υπόλοιπες 364 μέρες καταδικάζουμε σαν στρατοκρατικό κατάλοιπο μιας καθυστερημένης κοινωνίας. Πραγματικά, ζώ για να διαβάσω αύριο protagon:  “ποιός είσαι εσύ ρε βίαιε Ελληνάρα της Δραχμής που τολμάς να αμαυρώνεις το στρατοκρατικό κατάλοιπο;”.»

Σ΄ευχαριστώ, αγαπημένο site που δε με απογοήτευσες, σταχυολογούμε ενδεικτικά τον «πράο και νηφάλιο» Κώστα Ρεσβάνη σε μια παραλλαγή της φούγκας «μια φωνασκούσα μειοψηφία«, και τον σταθερά πιό βαγκνερικό Μίχα να σερβίρει το χοντροκομένο πατσά «έρχονται οι κομμουνισταί με τα κονσερβοκούτια».

Με την ευκαιρία, αγαπητά δημοκρατικά άλοθι του Protagon, καταλαβαίνω τη δυσκολία εύρεσης στασιδίου μετ’ αμοιβής στην καταρρέουσα μιντιακή αγορά, αλλά μήπως έχει χοντρήνει το αστείο; Εσείς αισθάνεστε καλά εκεί μέσα; Αισθάνεστε περίφημα να είστε ο έτοιμος αντίλογος «μα έχει και τον Οδυσσέα/το Βαρουφάκη/τον Γαλδαδά» κάθε φορά (και είναι δυσανάλογα περισσότερες οι φορές) που άλλο ένα κρυπτο/φανερο/φασίζων άρθρο ρίχνει άδεια/περνάει γραμμή/στρώνει κατάσταση; Δε ζούμε σε καιρό ειρήνης, arguably δε ζούμε καν σε καιρό δημοκρατίας, είσαστε εντάξει που ξεπλένετε αυτό το site? which side are you on?