Γκρέγκορυ.

Έκανα μια ενημέρωση στα tags, οπότε όλα τα posts για τον «Δεκέμβρη», (ειδικά αυτά που γράφτηκαν στο ζεμάτισμα της στιγμής) μπορούν να διαβαστούν όλα συγκεντρωμένα εδώ.

Η φετινή επέτειος έδειχνε οτι θα είναι μουδιασμένη, σε συγχρονισμό με το αίσθημα όλης της κοινωνίας, άλλωστε. Όλης; Όχι. Κάποιος φωτεινός εγκέφαλος μέσα στη Νέα Δημοκρατία αποφάσισε ότι το τρολάρισμα μπορεί και πρέπει να γίνει επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση.

Δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα, η διαίσθησή μου λεέι πάντως ότι η Αθήνα θα παραμείνει στη θέση της. (υπάρχει άλλωστε μια οφθαλμοφανής διαφορά με το 2008: τότε τα μαγαζιά δεν είχαν όλα βιτρινα «ενοικιάζεται»).

Για άλλη μια φορά φέτος θα αφήσω φυλαχτό, ευχή, και κατάρα, τα λόγια του συμμαθητή του άτυχου παιδιού:

“Αλέξανδρο τον φωνάζαμε, ή Γκρέγκορυ.

Κανείς δεν τον έλεγε Αλέξη”.

The Name of the Cut Rose

Κόμικ δημοσιευμένο στη "Γαλέρα" εν μέσω των γεγονότων

΄»Βρισκόμαστε στην πιό απόμακρη και ακραία περιοχή του ανθρώπινου μυαλού, σε έναν σκοτεινό, υποσυνείδητο υπόκοσμο. Σε μια ακτινοβολούσα άβυσσο όπου οι άνθρωποι συναντούν τον εαυτό τους. Στην Κόλαση, Νήτλευ. Είμαστε στην Κόλαση.»

Το απόσπασμα είναι από το «From Hell», του Άλαν Μούρ, και είναι η ακριβέστερη περιγραφή της Κόλασης που έχω δεί μέχρι τώρα. Και του Παραδείσου, come to think of it. Η Κόλαση είναι το σημείο στο οποίο φέραμε τον εαυτό μας. Ο Παράδεισος, το ίδιο.

Τρία χρόνια σήμερα από τη μέρα που η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού τίναξε το καπάκι μιας κοινωνίας-χύτρας που έβραζε. Όταν αυτή η κοινωνία είναι η Ελληνική, όταν οι άνθρωποι αναγκαστούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους, «είμαστε στην Κόλαση». Η εξέγερση, η βία, η αμηχανία των συστημικών διανοούμενων («τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης», το πιό χαρακτηριστικό άρθρο/προστατευτική κουβέρτα), η αναδίπλωση, η μνήμη, η επαίτειος, η σιωπή μερικών σήμερα που ισούται με αποσιώπηση, τα ηχητικώς παραποιημένα βίντεο του mega, έξτρα θόρυβος που ισούται με αποσιώπηση, τα πάντα όλα, είναι άνθρωποι που αντικρύζουν τον εαυτό τους.

Ξεκίνησα από χθες μια τυπολατρική κατα πολλούς μονοπρόσωπη σταυροφορία για να λέμε σωστά το όνομα του αγοριού. Όπλο μου το συγκινητικό γράμμα του συμμαθητή του: «Αλέξανδρο τον φωνάζαμε, ή Γκρέγκορυ. Κανείς δεν τον έλεγε Αλέξη». Στάθηκα ιδιαίτερα αυστηρώς (οι κακές γλώσσες θα λέγανε «σφιχτοκώλης») σε όσους ποστάρανε μετα μανίας υπερεπεναστατικές πύρκαυλες κραυγές, πάντα με αηδία και σηκωμένο δάχτυλο προς την κοινωνία που «ξέχασε» «συμβιβάστηκε» «συνεχίζει σα να μη συνέβει τίποτα» «ο Αλέξης που σήμερα θα τανε αυτό, εκείνο, το άλλο», «ο Αλέξης», «ο Αλέξης», ουρλιάζουν στη διαπασων ότι είναι ο δικός τους άνθρωπος, το δικό τους τοτέμ, η δική τους σημαία. Και ούτε το όνομά του δε μπορούν να πούν σωστά.

«Δεν τον είπε και Κώστα», μου τα έχωσε σαρκαστικά ένας φίλος.

Μπορεί να είμαι υπερβολικός. Αλλά θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο: βρισκόμαστε στην Κόλαση.

Όταν στο όνομα ενός νεκρού έφηβου η κοινωνία καλείται να αναγνωρίσει το πρόσωπό της, πόσο καθαρκτική μπορεί να είναι η εμπειρία όταν ούτε καν αυτό το απλό, το όνομα, δεν μπορούμε να το δούμε, να το πούμε, όπως είναι;

Δεκέμβρης Denial

Curtains.

Αυλαία. Ίσως για την πιό ζοφερή χρονιά που θυμάμαι στα παρα ένα τεσσαράκοντα χρόνια που περιφέρω το σαρκίο μου. Απώλειες παντού, απώλειες προσωπικές, απώλειες υπερεθνικές, σκοτάδι, απόγνωση και κακά μαντάτα σε συνεχή ροή και live  αναμετάδοση.

Λένε πως κάθε κρίση κρύβει και μια ευκαιρεία.Πως κάθε δοκιμασία κρύβει πάντα τη δυνατότητα να δυναμώσεις, να διδαχθείς και ίσως ακόμα και να εξέλθεις νικητής.

Διατηρώ συνεπώς ακέραιες τις ελπίδες μου για τη νέα χρονιά, γιατί και μόνο με το νόμο των πιθανοτήτων, πόσο χειρότερη να είναι απο αυτή που πέρασε;

Έστω λοιπόν μόνο για μια μέρα, για αυτή τη μέρα της αυγής του καινούργιου, σκαρφαλώστε στην κουπαστή και ανοίξτε τα χέρια στο Μεγάλο Άγνωστο. Ακόμα κι αν στο Τιτανικό μας ταξίδι μας περιμένει το ναυάγιο, let’s be Kings of the World για μια αθάνατη στιγμή.

Γελοιογραφικός Απολογισμός

Ένα σκίτσο για κάθε μήνα. Επειδή ήταν ιδιαζόντως δυσοίωνη χρονιά, τα σκίτσα είναι επίτηδες δεκατρία.

Toυ Δημάρχου το Δεντράκι

(τραγουδιέται στο ρυθμό του «Ο Ρούντολφ το ελαφάκι»)

Του Δήμαρχου το Δεντράκι
Κάτω ακριβώς απ΄τη Βουλή
Σαν πέσει το βραδάκι
Τρώει σπίρτο και στουπί

Τα μπάχαλα λαμπιόνι
Το φωνάζουν και γελούν
Μαζεύουν τα στολίδια
Και στους μπάτσους τα πετούν
Όμως μια πρωτοχρονιά
Είπε ο Κακλαμάνης
Τη Φιέστα θα την κάνω εγώ
Μ’ άλλο δέντρο πιό γερό

Έστησε ξανά το Δέντρο
Έριξε βεγγαλικά
Μα οι ανάρχες το ίδιο βράδυ
Του ξανάβαλαν φωτιά

Με μαμάδες να κρατούν τα παιδιά μακριά
Με ΜΑΤατζήδες να του φυλούν τα κλαριά
Το δέντρο οδηγεί το Νικήτα στη νευρολογική

Αυτό το post δεν γράφτηκε

Δεν υπάρχει αυτή η χώρα.

Όχι, δεν είναι σχήμα λόγου: Κυριολεκτικά. Αν προσπαθήσεις να ανασυνθέσεις τα γεγονότα μέσα απο ειδησεογραφία και συζητήσεις, αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει: Με αφορμή μια δολοφονία που σύμφωνα με τον Κούγια δεν ήταν τέτοια, έγινε μια εξέγερση που σύμφωνα με όποιον ζημιώνει δεν είναι τέτοια.Πάνω στη σύγχυση, γνωστοί-άγνωστοι που σύμφωνα με την κοινή λογική δεν είναι τέτοιοι, χρησιμοποιούν σαν προκάλυμα ειρηνικές πορείες που σύμφωνα με τα ΜΑΤ δεν είναι τέτοιες, για να κάνουν σε μαγαζιά λεηλασίες, που σύμφωνα με ευαισθητοποιημένους δεν είναι τέτοιες.

Πάνω στη σύγχυση, βγαίνει και το πόρισμα για τους υπευθύνους του σκανδάλου του Βατοπεδίου, που σύμφωνα με το πόρισμα δεν είναι τέτοιοι (οι υπεύθυνοι) και συμφωνα με τους υπεύθυνους δεν είναι τέτοιο (το σκάνδαλο).Επίσης, δεδομένου ότι δεν είναι ένα άλλα πέντε διαφορετικά, δεν είναι καν τέτοιο (το πόρισμα).

Παράλληλα και ταυτόχρονα, ο επικεφαλής της κυβέρνησης που κατ’ ομολογία του δεν είναι τέτοιος, προσπαθεί να σώσει με λεφτά που σύμφωνα με όσα μας λένε τόσα χρόνια δεν υπάρχουν, τις χειμαζόμενες Τράπεζες απο τη δεινή κατάσταση στην οποία σύμφωνα με τις ίδιες ΔΕΝ έχουν περιέλθει.

‘Ετσι πορευόμαστε μέσα από τις γιορτές που μόνο τέτοιες δεν είναι, ολοταχώς προς το μέλλον που κατα διαπίστωση όλο και περισσότερων δεν υπάρχει.

Για να ανταλλάξουμε δώρα που σύμφωνα με τους εμπόρους δεν ψωνίσαμε, και αγοράσαμε με λεφτά που δεν έχουμε.

Εμείς που δεν υπάρχουμε, όπως διαρκώς μας υπενθυμίζουν αυτοί που δεν ψηφίσαμε.

Unrest in Peace

Santa Chaos is coming to Town

Αρχίζει σήμερα το εορταστικό ωράριο-που σημαίνει ότι τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά αρκετές ώρες την ημέρα-κι όχι επί 24ώρου βάσεως όπως συνέβαινε στην «διαμπερή» εκδοχή τους της προηγούμενης εβδομάδας.

Στο ίδιο πνεύμα που στηλιτεύσαμε σε άλλο πόστ, δηλαδή των γερασμένων δημοσιογράφων που γράφουν κατεβατά ομολογίας αδυναμίας να κατανοήσουν αυτά που υποτίθεται καλούνται να αναλύσουν, είχαμε και το σχιζοφρενικό φαινόμενο των εφημερίδων του Σαββατοκύριακου με κατεβατά αναλύσεων στο εσωτερικό για το «αδιέξοδο της καταναλωτικής κοινωνίας που γέννησε την κρίσ绨, και τα ένθετά τους όλα αφιερωμένα στις «προτάσεις δώρων» και τα δεκάδες χρυσοτόκα διαφημιστικά φυλάδια.

Προς τιμήν του, (για να λέμε και του στραβού το δίκιο), μόνο το ένθετο ‘Big Fish» του «Πρώτου Θέματος» επεσήμανε αυτή την εγγενή σχιζοφρένεια στο editorial του.(Βέβαια, για να αποκατασταθεί η ισορροπία του σύμπαντος, το τηλεοτικό του ένθετο «ΌΛΑ», αφιερωμένο τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου στην πιό χαμερπή σαχλαμάρα, βγήκε με «αγωνιστικό» ασπρόμαυρο εξώφυλο που θα ζήλευε και αναρχική αυτοέκδοση.Όπως ευαισθητοποιημένα πρωινάδικα, γιέα! Κοπιάρω το εντιτόριαλ του Big Fish:

 

Θεωρίες του Χάους

Δημοσιεύτηκε στη σημερινή «Free Sunday«