Κάνοντας τα Αδύνατα Δυνατά: Η περίπτωση ενός «Γελοιογράφου του Βασιλιά»

«Διαρκής Υπερ Αδυνάτων Λόγος». Έτσι είχε χαρακτηρίσει ο Παντελής Μπουκάλας τη Γελοιογραφία, δίνοντας εναν ορισμό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Ας το έχουμε αυτό κατα νού όσο εξετάζουμε την απόληξη της πρόσφατης «Χατζοπουλειάδας». Για τους μή γνωρίζοντες (ναι, και΄τους τρείς), ο γελοιογράφος των «Νέων» Δημήτρης Χαντζόπουλος, εχοντας ήδη πίσω του «bad blood» με τον ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας αυτού του πρωτοσέλιδου, έγινε εκ νέου αντικείμενο σφοδρής κριτικής απο αριστερούς αναγνώστες και απο την «Αυγή» λόγω απανωτών γελοιογραφιών του που αφορούσαν γυναίκες πολιτικούς που το μόνο κοινό τους στοιχείο εκτός απο το φύλο, είναι οτι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στάθηκαν απέναντι στην κυβέρνηση.

Η απάντηση των «Νέων» ήταν ομολογουμένως πολύ πιό αστεία απο ο,τιδήποτε έχει καταφέρει να δημιουργήσει στην τέχνη του ο συνάδελφος. Ουρλιαχτά για «λογοκρισία», επιστράτευση αρθρογράφων προς υπεράσπιση, ενω  δεν λείπουν απο το εντιτόριαλ της εφημερίδας νουθεσίες και «τσκ τσκ τσκ» για την έλλειψη Καλών Τρόπων στη διατύπωση του Αντίλογου. Η υπερασπιστική γραμμή εντιτόριαλς και άρθρων είναι οτι η Γελοιογραφία είναι μια τέχνη βλάσφημη, οτι ο γελοιογράφος είναι ενα πνεύμα ατίθασο σαν Απαλούζα , οτι των βουλευτίνων «τα ΄θελε ο κώλος τους»  και οτι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλείται για διαπλοκή με συμφέροντα.

Ξανακοιταώ την απο πάνω παράγραφο, και σκέφτομαι να την καταθέσω μαζί με το φύλο της εφημερίδας στο βιβλίο Γκίνες, γιατί δύσκολα θα μπορούσε να ξαναβρεί κανείς μαζεμένες τόσες εφαρμογές του Newspeak, και τόση αντιστροφή κάθε-μα κάθε-ένοιας που επιχειρεί να ακουμπήσει.

Πάμε πάλι να διαβάσουμε το καλυπτόμενο θέμα, αυτή τη φορά με τα μάτια κάποιου που actually ζεί στην Ελλάδα τα τελευταία όχι πολλά χρόνια, κι όχι κάποιου αδαούς εξωτερέστριαλ όπως ο εκ των αρθρογράφων Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος λίαν προσφάτως  προσγειώθηκε στον Πλανήτη μας και το πρώτο πράγμα που έμαθε είναι οτι η Χρυσή Αυγή είναι φασίστες.

Πάμε λοιπόν:

Μια εφημερίδα που διευθύνεται απο εναν τόσο χωμένο λαδιάρη που διατέλεσε μέχρι και Διοικητής Αγίου Όρους, υπερασπίζεται το δικαίωμα του Γελοιογράφου της να βάλει όχι κατα της Εξουσίας, αλλά όσων  actually την αντιστρατεύονται.

Ο «Διαρκής Υπερ Αδυνάτων Λόγος» στα χέρια του Χαντζόπουλου στρέφεται κατα εκπροσώπων κομμάτων της αντιπολίτευσης που παρουσιάζονται αντεστραμμένα ως «Η Εξουσία που βάλει κατα των Αδυνάτων», που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η διμοιρία ΜΑΤ που είχε επιστρατευτεί στο Ραδιομέγαρο.

Μη γελάτε: η εφημερίδα εχει ξεχωριστό άρθρο για το «τι ακούγανε τα καημένα τα αυτιά των ΜΑΤατζήδων απο την Κωνσταντοπούλου».

Η αποκαλούμενη στην πιάτσα και ως «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» ουρλιάζει για «λογοκρισία» ορίζοντας ως τέτοια την απλή κριτική μιας μικρότερης εφημερίδας.

Και όλα αυτά για να υπερασπίσει μια υπόθεση πραγματικής Λογοκρισίας απο την κυβέρνηση, το εν μία νυκτί σβήσιμο της ΕΡΤ, που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, έπαιξε μπάλα με το κομένο κεφάλι των αποφάσεων του Αρείου Πάγου, και τελικά βρήκε επικεφαλής του διάδοχου σχήματος των μεχρι πρόσφατα Διευθυντή της εν λόγω Εφημερίδας.

Για έξτρα κερασάκι Newspeak, η εφημερίδα παίζει ταυτόχρονα δύο αλληλοεξουδετερούμενα χαρτιά: οτι οι εγκαλούντες δεν εχουν Καλούς Τρόπους, και οτι ο εγκαλούμενος εκ της Φυσης της Τέχνης του οφείλει να μην έχει.

Αυτό υπερασπίζεσαι, Δημήτρη.

Μέσα απο μια εφημερίδα που είναι τόσο, ω μα τόσο, κατά της λογοκρισίας και υπερ της ελευθερίας των γελοιογράφων, πού είναι ίσως Η ΜΟΝΗ εφημερίδα που εν καιρώ Μνημονίων απέλυσε συνάδελφό σου καθαρά για πολιτικούς λόγους: τον Τάσο Αναστασίου.

Για να το πω λοιπόν με τρόπο που αποδεδειγμένα σου φαίνεται δόκιμος:

«Ασε μας κουκλίτσα μου».

Πάλι καλά να λέτε-στην ιδιωτική tv τους ξυρίζουν και τον κώλο!

Αν κρίνουμε απο το μέχρι τώρα modus operandi της κυβέρνησης όποτε μπουκάρει σε μια κατάληψη «για να την αποδώσει στο λαό», το Ραδιομέγαρο απλά θα αφεθεί να ρημάξει πίσω από τις αλυσίδες του και δεν θα ξανακούσουμε τίποτα ποτέ γι αυτό.  Είναι η πολιτική «φάτε σκατά σκατάδες-γιατί μπορούμε» που είναι απορίας άξιο γιατι δεν έχει συνεπάρει τα hearts and minds του ευρύτερου πληθυσμού.

Κακεντρεχής τύποι θα ισχυριστούν οτι η επέμβαση έγινε τις μέρες που η κυβέρνηση περνάει απο εξετάσεις απέναντι στην Τρόϊκα.  Αλλά αυτό είναι η αθώα εκδοχή. Περισσότερες πιθανότητες έχει (για οποιον ξέρει αυτούς τους τύπους) να διακινήσανε χθες το στόρυ για το «ρεπορτάζ αποτρίχωσης» για να κωλοψηθείτε πόσο καλύτερη είναι η Ιδιωτική TV σε σχέση με τους αναρχοάπλυτους που όλο συναυλίες με έντεχνα μας ρίχνανε στη μάπα.

 

ΥΓ. 1: Φυσικά και το πιστεύουμε οτι υπήρξε συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου πρίν το ντού. Είναι αυτό που λέμε «ταιριάζει με το μέχρι τώρα προφίλ».

ΥΓ.2; Φυσικά πιστεύουμε οτι ο Καψής δεν ήξερε τίποτα. Είναι αυτό που λέμε «ταιριάζει με το μέχρι τώρα προφίλ».

«…αλλά για τη ΜΑΡΦΙΝ δε λέτε κουβέντα»

Ποιός Ήθελε έναν Νεκρό;

 

Μέχρι την αποφράδα μέρα, η Κυρίαρχη Αφήγηση ήταν ότι «η Αριστερά θέλει ένα νεκρό για να επέλθει μετά εκτροπή και να βασιλεύσει κατόπιν επί των ερειπίων. Αυτό θέλει, τέτοια είναι».

Και έρχεται ο νεκρός. Απο τα χέρια των άκρων της παράταξης (συν των παραφυάδων της) που διέδιδε την παραπάνω εξυπνάδα.

Και ξαφνικά ήλθε η Αποκάλυψις:

Γραβατωμένοι Δημοσιογράφοι να γράφουν σαν χρήστες του Indymedia. Ακροδεξιοί πολιτευτές να αποκηρύσσουν τους μεχρι χθες συνοδοιπόρους τους. Η ίδια η χρυσή αυγή να αδειάζει στεγνά τους χρυσαυγίτες υπαλλήλους της. Αποκαλύψεις, τόνοι αποκαλύψεις, ποιά ειναι η χρυσή αυγή, πως λειτουργεί, πως σφάζει, πως εκτελεί παραγγέλματα, διαγράμματα, οργανόγραμμα, ποιος είχε σκοπιά, ποιός θα κάνει αγγαρείες, ποιός θα κάνει το γερμανικό νούμερο, όλα σε μια μέρα ξαφνικά πασίγνωστα, όλα όσα μεχρι την ακριβώς προηγούμενη τα ήξερε όλο το ίντερνετ αλλά δεν πέρναγαν την πόρτα των ΜπομπολοΔολοκρατούμενων «mainistream μέσων που ήταν απασχολημένα να ξεπλένουν «τα καλά παιδιά με τα λίγο κουίρκυ χόμπυ».

Και «το όλον Σύστημα», αυτό το αργοκίνητο ετοιμοθάνατο Κήτος, της Αγίας Μεταρρυθμίσεως Αυτού σφαγιαζόμενοι εις μάτην, πόσο αστραπιαία κινήθηκε: Για πότε κινήθηκαν τα γρανάζια της Δικαιοσύνης με λιπαντικό την Πολιτική Βούληση και αποφάσισαν «να τελειώσουν το ναζιστικό μόρφωμα».

Ποιός ήθελε λοιπόν ένα νεκρο; Όλες οι πληροφορίες ήταν εκεί έξω. Σε δημοσιεύματα, σε βιβλία, σε βίντεο, σε μαρτυρίες, σε κοινή θέα. Ποιός ήθελε ένα νεκρό για να κάνει τη δουλειά του, να πράξει τα αυτονόητα, να ενεργήσει επι των καταγγελιών και να απαντήσει «τα βλέπω» στις όλο και πιό γελοίες παιδικές μπλόφες των νεοναζί;

Αν η κυβέρνηση-φρανκενστάιν χρειάζεται ενα νεκρό για κάθε απόστημα για το οποίο έχουν μαλλιάσει γλώσσες, πένες και κάμερες, πόσους νεκρούς χρειαζόμαστε για να γυρίσει την κατάσταση απο το 17ο αιώνα που την έχει πισωγυρίσει, τουλάχιστο πίσω στο 19ο;

Μονο με κέρμα του Χάροντα παίρνει μπρος το Τζουκ-μπόξ;

Πόσο αίμα χρειάζεστε για να κάνετε λίγη απ’ τη δουλειά σας;

Με τι τσίπα όλο αυτό το χάλι το αυτοαποκαλείτε «υπεύθυνες δυνάμεις» και «ευρωπαϊκή προοπτική»;

Είναι η Δημοσιογραφία, Ηλίθιε!

Διάβασα με ανάμικτο ενδιαφέρον το review του Θ. Γεωργακόπουλου για τη νέα «Ελευθεροτυπία». Απο τη μία σπανίζουν σαν το νεράκι της ερήμου άρθρα-προβληματισμοί για την «μετα-εφημερίδα», από την άλλη, όταν γράφονται απο καινοτομολάγνα ted-x darlings, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό για το οποίο κατηγορεί ο Θ.Γ. τις χάρτινες εφημερίδες: η ημερομηνία λήξης τους είναι πολύ σύντομη.

Η κοντόφθαλμη οπτική της Λατρείας του Τωρινού καθιστά λίγο αστεία την προσπαθεια του Θ.Γ. να αναλύσει το content μιας εφημερίδας με κύριο γνώμωνα το θνητό της περίβλημα, (και παραείναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει την αξία των «χτεσινών νέων» σε κάποιον δηλωμένο απολιτίκ) ο δε παιάνας στο φινάλε του κομματιού προς το Νέο Βασιλιά, το Ίντερνετ, σχεδόν προκαλεί το practical joke, την ώρα που ενσωματώνει το λινκ του enet.gr, κάποιος απλά να κατεβάσει το διακόπτη του ηλεκτρικού στους servers της Μίνωος.

Ωστόσο έστω κι έτσι, έχει κάποιες χρήσιμες παρατηρήσεις για τα nuts and bolts της λειτουργικότητας μιας εφημερίδας σε μια εποχή που την έχει ξεπεράσει, πλην όμως δεν την έχει (ακόμα) αντικαταστήσει.

Ναί, οι εφημερίδες είναι κακοδομημένες, ναι, είναι όλο και συχνότερα κακογραμμένες, με άρθρα που δείχνουν να είναι αποτέλεσμα πρόχειρου patchwork κάποιου overworked editor. Και ναί, η εμμονή τους στην παραπολιτική, απότοκο  μιας εποχής που οι εφημερίδες «ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις», τις κάνει αδιάφορες σε ένα κοινό που δεν τρέφεται πια απο τη φιλοσοφία των πάλαι ποτέ κλαδικών.

Και, πολύ περισσότερο, η εφημερίδα πλέον είναι α-πε-λπι-στι-κά αργή. Σε εναν 24-news-cycle κόσμο, δυσκολεύεται και λαχανιάζει, έρχεται δεύτερη, καταιδρωμένη και ταπεινωμένη.

Αναζητείται η λύση, πέρα απ’ τα technicalities. Το «ερασιτεχνικό βίντεο απο τον τόπο της είδησης» δε μπορεί να είναι η λύση. Ο Warren Ellis είχε εξερευνήσει μια ενδιαφέρουσα ιδέα στο «global frequency»: μιας υπερεθνικής οργάνωσης «ταχείας επεμβάσεως» που απαρτιζόταν πάντα από 1000 και 1 μέλη, αλλά ποτέ πάντα τα ίδια: για κάθε καινούργια πρόκληση, επιστράτευε το μείγμα εκείνο ειδικών που ήταν οι καταλληλότεροι στον τομέα τους για να το αντιμετωπίσουν. Είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα για μεταλαμπάδευση στο δημοσιογραφικό χώρο: στην καινούργια αμεσοδημοκρατία του διαδικτύου όπου ένα κομμάτι γραμμένο απο εναν υπερεκμεταλευμένο δημοσιογράφο (που αναγκάζεται να γίνει on the go σεισμολόγος και καπάκι οικονομολόγος και καπάκι συνταγματολόγος) αποδομείται σε κοινή θέα και σε νανοδευτερόλεπτα από ανθρώπους που κατέχουν καλύτερα το αντικείμενο, είναι ίσως καλύτερα οι δημοσιογράφοι να υπερεξειδικεύονται, και να γίνονται οι ίδιοι ο «go-to-guy» για πολλαπλά μεσα ενημέρωσης.

Είναι απλά μια ιδέα, είμαι σίγουρος ότι καρποφορεί κι αυτή ενα καινούργιο σετ απο προβλήματα, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο να εστιάσουμε στον πυρήνα του τι είναι και τι προσφέρει η εφημερίδα για να διατηρήσουμε αυτά τα απολύτως απαραίτητα συστατικά στο σύγχρονο media diet: Η εφημερίδα δεν είναι η Γρήγορη Ενημέρωση, δεν είναι και δεν πρέπει να ειναι το «OMG!» μέσο των viral pics & videos αγνώστου αυθεντικότητας και αξιοπιστίας. Η εφημερίδα είναι η Προέκταση και η Εμβάθυνση. Είναι η Θέση και η Ανάλυση. Είναι η Εξήγηση του τι μόλις είδαμε, είναι αυτή που θα δώσει προτεραιότητα στο «είδαμε» αντι για το «μόλις».

Είναι η Δημοσιογραφία, Ηλίθιε!

Δεοντολογία των Πολιτών

Η «Δημοσιογραφία των Πολιτών» αυτοδιαφημίζεται όλο και πιό πολύ ως το υγιές αντίβαρο στην top to bottom καθεστωτική, μονόδρομη, «ενσωματωμένη» δημοσιογραφία των εργολάβων και των συμφερόντων. Και είναι. Κι ακριβώς επειδή είναι, γεννάει και την υποχρέωση που η πνέουσα τα λοίσθια ¨παραδοσιακή δημοσιογραφία» έκανε κουρελόχαρτο: τη δεοντολογία.

Απαίδευτοι ως πομποί, οι περισσότεροι χρήστες των social media μοιράζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τιδήποτε είδαν και τους έκανε εντύπωση/συμφωνεί με τις προκαταλήψεις τους/έχει πολλά κεφαλαία και ερωτηματικά. Ακριβώς τα τρία στοιχεία τα οποία κάνουν μπάμ ότι η «είδηση» θέλει διπλοτσεκάρισμα, έρευνα και ξανακοίταγμα.Αλλά εδώ αυτά δεν τα κάνουν ούτε οι «σοβαροί», θα τα κάνει ο χρήστης που κάνει log-in στη ζούλα εν ώρα εργασίας, και με τα pm να του κουνάνε τις λάγνες κόκκινες ειδοποιήσεις τους;

To τελευταίο κρούσμα είναι σχεδον case study: πρόκειται για την είδηση για τον Ισπανό καταστηματάρχη που κάποιες μέρες πριν έδινε άσυλο στο μαγαζί του σε διαδηλωτές που κινδύνευαν απ’ τα γκλόμπς των ισπανικών ΜΑΤ, τα οποία «δεν τον ξέχασαν» και μέρες μετα του έκαναν το μαγαζί λαμπόγυαλο, λέει η είδηση, της οποίας η σπαραχτική εικόνα «έβαλε φωτιά» σε walls και timelines.

Ποιό είναι το πρόβλημα; Ότι ενώ δεν αμφισβητείται η είδηση οτι τελικά τον άνθρωπο τον απαύτωσε η αστυνομία , η δακρυοφίλ εικόνα που περιφέρεται δεν απεικονίζει τον ίδιο. «Σιγά το πρόβλημα ρε άθρωπα-τι σημασία έχει αν η εικόνα δεν ήταν η σωστή, αν η είδηση ήταν αληθινή;»

Τρείς λέξεις: «Κορμοράνος του Περσικού». Κι αν χρειάζεται να επεκταθώ, τότε γάμα τη «δημοσιογραφία των πολιτών», σε καλύπτει υπέροχα η έγκυρη «Εσπρέσσο» και το αντικειμενικό «Πρώτο Θέμα», τι τα θέλουμε «αυτα τα καινούργια μαραφέτια;»

Άλλο παράδειγμα αφορά την «κοπέλα που δεν υπάκουσε στο εγιέρθητου», την αστυνομικό συντάκτη (όχι, δεν ειναι ορθογραφικό)  Νάντια Αλεξίου, η οποία έγινε για κατι μέρες το poster child της «γενναίας αντίστασης στο χρυσαυγητισμό». Και πάλι, ενα ψάξιμο που δεν θα ξεπερνούσε το πεντάλεπτο, θα αποκάλυπτε διάφορες τρύπες στο σενάριο αυτό, και το πρώτο red herring ήταν στο ίδιο το βίντεο, όπου η οικειότητα με την οποία τη ρώτησε ο Μιχαλολιάκος «τι πρόβλημα υπάρχει Νάντια;» έβγαζε μάτι. Στους παροικούντες του τουήτερ, η καλλικέλαδη παπαγαλίαση της γραμμής της ΕΛΑΣ ήταν γνωστή από καιρό, ενώ εύκολα βρίσκεται και το βίντεο απο τη μέρα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, όπου «ανεπιβεβαίωτα» η Αλεξίου ενημέρωνε τους τηλεθεατές του Alter ότι «οι αναρχικοί έριχναν μολότωφ στους αστυνομικούς».Αλλά αυτά αφορούν απλά γενικώς τη δεοντολογία, πως τεκμέρεται οτι η αστυνομοφίλ συντάκτρια δεν είναι και αντι-Χ.Α. ; Again, μια ματιά στα tweets της στο θέμα της Υπατίας ας πουμε, θα ήταν αρκετά, πλην η ακάματος νομοσταγής ρεπόρτερ προσθέτει συνεχώς καινούργια λιθαράκια: σε κάθε μέσο, όσο βαθιά συστημικό κι αν είναι, η χθεσινή είδηση ήταν «σύγκρουση αντιφασιστών με ακροδεξιούς». Για την αγέρθητη ρεπόρτερ, οι «ακροδεξιοί»¨μετατράπηκαν σε «κατοίκους», και μάλιστα εγκαλούσε και όποιον είχε αντίρρηση γι αυτό.

Ακόμα περήφανος/η για τα shares/retweet σου;

Οχι, εντάξει, περιμένω, απάντα πρώτα σε εκείνο το pm.

«Μαζί Χρυσαυγιτέψαμε»

To εύστοχο σχόλιο του τίτλου ανήκει στο galaxyarchis και περιγράφει ευστοχότατα (-grammar nazi: «πλεονασμός!») το «Μαζί τα Φάγαμε 2.ο», εκπορευόμενο απο τις ίδιες πένες, απλά Ψηλότερα, Μακρύτερα, Θρασύτερα.

Δεν θα βάλω λίνκς, τα ξέρετε τα κείμενα, τα έχετε δεί, για την άνοδο των ποσοστών της Χ.Α. φταίει το Σύνταγμα, ο Λαζόπουλος, η Ανομία της Αριστεράς, τα γιαούρτια στο Νταλάρα, πιθανότατα και οι Κακές Σκέψεις την ώρα που Αυνανίζεσαι.

Όπως και στην πρώτη ταινία της σειράς, το «Μαζί τα Φάγαμε», αυτοί που ρολάρουν αυτά τα επιχειρήματα είναι δύο ειδών.

Ξεπερνάμε στα γρήγορα το πρώτο είδος, τους ας το πούμε «Αλλαξομπίστηδες», για το μόνο λόγο ότι στο παρόν μπλόγκ έχουν συχνά την τιμητική τους, οπότε τα χαρακτηριστικά και η πρακτική τους μπορούν άνετα να εντοπιστούν σε παρελθόντα πόστς. Πολύ χοντρικά, πρόκειται για πρώην αριστεροκάτι που παραήταν καπάτσοι για να μείνουν για πολύ αριστεροί. Ένα κονέ απο δω, μία ΜΚΟ απο κεί, ενας κολλητός που υπουργοποιήθηκε παραπέρα, ούτε που το κατάλαβαν για πότε πέρασαν στην αντίπερα όχθη, και ούτε που το κατάλαβαν γιατί τους βρίζουν αυτοί που δε διέθεταν τοιαύτες χάρες, και το ένα πράγμα εφερε τ΄άλλο, ξέρετε πως είναι αυτά.

Η άλλη μερίδα παρουσιάζει περισσότερο δραματικό ενδιαφέρον, όπως κάθε τι σκοτεινό, υπόγειο και kinky. Είναι οι Πούροι Αντικομμουνιστές, οι οποίοι ξύπνησαν απ’ το λήθαργο της Αποπολιτικοποίησης που ακολούθησε το ‘τέλος του Υπαρκτού» στον οποίο είχαν βρεί ασφαλές καταφύγιο και στιγμιαία γαλήνη στην ψυχή τους. Γιατί δεν είναι λίγο να είσαι απ’ την πλευρά των νικητών του Εμφυλίου και να μη μπορείς να χαρείς γι αυτό. Γιατί ξέρανε. Ξέρουνε. Η «Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς» την οποία χρησιμοποιούν σα δικαιολογία γαι τα πάντα, είναι/ηταν υπαρκτή. Η Αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά γιατί οι ανθρώπινοι φορείς της, ακόμα κι αν αποτύχανε, αποτύχανε από πολύ ψηλά. Στοχεύσανε για τα σύννεφα, παλέψανε ΓΙΑ τον άνθρωπο, οχι ΤΟΝ άνθρωπο. Η «άλλη πλευρά», παραμένει στιγματισμένη επειδή στόχευσε χαμηλά, (πιό χαμηλά και βρίσκεις πετρέλαιο) και γι αυτό και πέτυχε άκοπα και άδικα, όπως οποιοσδήποτε πετυχαίνει με βρώμικα κόλπα. Μαυραγορίτες και δοσίλογοι στα τρίσβαθα της ψυχής τους, ακόμα κι αν δεν εξασκήσανε αυτά τα ταλέντα επί κατοχής, ωστόσο ξέρανε στα μύχια της ψυχής τους οτι αυτό που είναι, αυτό που κάνουν, αυτό που πιστεύουν, είναι επικερδές πλήν κατάπτυστο. Δεν είναι τυχαίο που ενώ οι περισσότεροι αριστεροί είναι περηφανοι για τα πιστεύω τους, οι περισσότεροι δεξιοί-κάθε-αποχρώσεως είναι περήφανοι απλώς για το ότι είναι αντιαριστεροί, με την πιό φθονερή κι εκδικητική έννοια του όρου. Οι χρυσαυγίτες, το άκρο που προσπαθούν να εξισώσουν με «το άλλο άκρο», χαρακτηριστικότατα αρνούνται την ίδια τους τη φύση και ιδεολογία, (δεν είμαστε ναζιστές, είμαστε εθνικιστές, δεν είναι αγκυλωτός, είναι μαίανδρος, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι» κλπ) δεν τη φέρουν διόλου περήφανα, πράγμα αξιοπερίεργο για ανθρώπους που «φοράνε στο μανίκι’ την Τιμή.

Aπ’ την άλλη, παιζει απλώς να έχουμε παρεξηγήσει ποια «τιμή» εννοούνε.

Μαλακία μας, γιατί την αγάπη τους για το χρυσό τη δείχνουν φόρα-παρτίδα στην ονομασία τους.

‘Ελαβα, Ενημερώνω,Προσυπογράφω

http://mme-gia-somateio.blogspot.com/

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕμε Αναγκαστική Υπαγωγή στο Δελτίο Παροχής (Δ.Π.Υ.)

για τη Δημιουργία Σωματείου

Χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου τα τελευταία χρόνια εξαναγκάζονται από την εργοδοσία να δουλεύουν με Δ.Π.Υ. ως δήθεν ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης, εκείνη τους αρνείται την ένταξή τους στο μισθολόγιο. Η δε πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει να τους αγνοεί.Η αναγκαστική «ελεύθερη» σχέση εργασίας με Δ.Π.Υ. σημαίνει:

-Την υπαγωγή στο ΤΕΒΕ, με υπέρογκα ασφαλιστικά έξοδα, που επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, τα οποία αναπροσαρμόζονται ετησίως ασχέτως του ύψους των εισοδημάτων.-Τον αποκλεισμό από την ΕΣΗΕΑ, αφού το καταστατικό ορίζει ως προϋπόθεση της εγγραφής στην Ένωση την ένταξη στο μισθολόγιο και την υπαγωγή στο ΤΣΠΕΑΘ.-Την απουσία οποιασδήποτε συνδικαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία συλλογικής διαπραγμάτευσης δικαιωμάτων.

Το κομμάτι των συναδέλφων-μελών της ΕΣΗΕΑ που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό τόσο για τα δικά μας, όσο και για τα δικά του εργασιακά-οικονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει δυστυχώς κατορθώσει να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο Δ.Σ. της Ένωσης ώστε να αλλάξει το καταστατικό και να επιλυθεί το ζωτικό ζήτημα της ένταξής μας στον κλάδο. Δεν έχει καν κατορθώσει να επιβάλλει την τήρηση του, οριζόμενου από το καταστατικό, χρόνου μαθητείας και υποχρεωτικής ένταξης στο μισθολόγιο αφήνοντας τους εργαζόμενους στο έλεος της εργοδοσίας.Η εργασία μας απαξιώνεται και κοστολογείται κατά το δοκούν. Οι αυξήσεις των εισφορών του ΤΕΒΕ μας εξωθούν στο κυνήγι των όποιων συνεργασιών με το κομμάτι. Οι εργοδότες μας χρησιμοποιούν για να μην ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο. Οι εισφορές μας βγαίνουν από την τσέπη μας για να καταλήξουν σε άλλο ασφαλιστικό Ταμείο από εκείνο που θα έπρεπε. Μας πετάνε όποτε θέλουν, απλώς σταματώντας να δημοσιεύουν τη δουλειά μας, ειδικά όταν αρχίζουμε να στοιχειοθετούμε δικαίωμα νομικής προσφυγής για τη μετατροπή της εργασιακής σχέσης σε σχέση μισθωτού αορίστου χρόνου, ή αναπτύσσουμε συνδικαλιστική δράση. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι χάνουμε τόσο εμείς, όσο και ολόκληρος ο κλάδος από την κατάσταση που μας έχει επιβληθεί.

Η πρωτοβουλία αυτή απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο και τα ΜΜΕ με Δ.Π.Υ. που:-δεν επέλεξαν την εργασιακή σχέση με το δελτίο παροχής αλλά τους επιβλήθηκε,-δεν είναι ενταγμένοι σε κανένα μισθολόγιο επιχείρησης του Τύπου,

-η δημοσιογραφία είναι η κύρια επαγγελματική τους δραστηριότητα

-επιθυμούν την ένταξή τους στο μισθολόγιο της επιχείρησης στην οποία εργάζονται,

-επιθυμούν την ένταξή τους στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου τουςαλλά και στους συναδέλφους που, χωρίς να βρίσκονται στη θέση μας, επιθυμούν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Δεδομένου ότι η εργοδοσία και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μας στερούν τα δικαιώματά μας θεωρούμε επιβεβλημένο να συγκροτηθούμε ως ξεχωριστό σώμα με απώτερη-άμεση προοπτική τη δημιουργία σωματείου που θα αγωνιστεί για την απόδοση των δικαιωμάτων μας και την αναγνώριση της δημοσιογραφικής μας οντότητας.ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12/2007, στις 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 3^ου ΟΡΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977238673, 6934245943http://mme-gia-somateio.blogspot.com/

Τα μάθατε;(απο πού να τα μάθετε;) Απεργήσαμε

Kαι τώρα που πέρασε η απεργία και δε μπορώ να κατηγορηθώ για σπάσιμο του ηθικού της or something, θα ξαναρωτήσω: τι πρακτικό αποτέλεσμα ακριβώς έχει μια «απεργία δημοσιογράφων»; Αυτό είναι το πιο έξυπνο όπλο που μπορούμε να σκεφτούμε, τόσοι φωστήρες στο επάγγελμα; Την αποχή απο το φυσικό μας όπλο, τη δημοσιοποίηση ειδήσεων; Kαι με πορεία στους δρόμους κιόλας; Tίποτα δεν έχουμε διδαχθεί απο τα μέσα στα οποία εργαζόμαστε; Aπο ποιόν στερήσαμε τί; Ποιόν πιέσαμε; Την κυβέρνηση; Πάρτυ θα έκανε αν κάναμε κάθε μέρα απεργία! Πάς καλά; Μια μέρα χωρίς στριμωγματικές ερωτήσεις, υπονομευτικά editorial και έλεγχο πεπραγμένων; (εεε…τα κάνουμε ακόμα όλα αυτά, σωστά;) Προκαλέσαμε κάποια έλλειψη στο κοινωνικό σύνολο;Μα εφημερίδες δε διαβάζουν, η τηλεόραση έχει κι άλλα σώου να εκπέμψει (η έμφαση στο «κι άλλα») και το ραδιόφωνο είναι μια όαση χωρίς γκαρίζοντες καταγγελτικούς τύπους.

 Δεν μας καταλαβαίνω, ειλικρινά.Τόσες άλλες λύσεις υπάρχουν (άρνηση προβολής κυβερνητικών πεπραγμένων, συντονισμένη δημοσίευση σε αποφασισμένη μέρα του θέματος που μας απασχολεί, μπλόγκς, ένα happening στο πρες ρούμ ή σε μια συνέντευξη κυβερνητικού στελέχους, κάτι…) και οι συνδικαλιστικοί φωστήρες το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι ένα μέσο πίεσης του περασμένου αιώνα κι αυτό σε δόση-σφηνάκι;