Φινάλε για τη «Συντακτών»

Σας ορκίζομαι, ήθελα να μην ξαναγράψω λέξη για το θέμα, αλλά είναι κι αυτό το συνχρονίσιτυ που λεν’ και στο χωριό μου, που δε σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις.

Το Σαββατιάτικο φύλο της Εφημερίδα των Συντακτών που κυκλοφόρησε στις (remember, remember) 5 Νοεμβρίου, ήταν επετειακό για τα 4 χρόνια της εφημερίδας.

Σε ένα άρθρο που απλώνεται σε δύο ολόκληρες σελίδες, ο διευθυντής Νικόλας Βουλέλης προσπαθεί να πείσει ότι η εφημερίδα δεν είναι αυτό που της χρεώνουν όλοι, δηλαδή ένα κυβερνητικό φερέφωνο, αλλά ότι «για το σοσιαλισμό παλεύει», συνομιλώντας με «την κοινωνία των πολιτών και τα ποικιλόμορφα κινήματα» που αποτελούν τη «σύγχρονη πληθυντική αριστερά».

Η υπόλοιπη ύλη της εφημερίδας είναι αφιερωμένη στο να τον διαψεύδει. Ένα μικρό δείγμα «συνομιλίας με τα κινήματα» θα βρει κανείς στις «σελίδες Τέχνης» και στην αγιογραφία της Ματούλας Κουστένη για τη γενναιοδωρία του Ιδρύματος Νιάρχος.

Στο μέσο ακριβώς του φύλου, εκεί ακριβώς που χάσκει νωπή μια τρύπα όπου θα έπρεπε να υπάρχει το λογοκριμένο «Καρέ-Καρέ», υπάρχει ένα 24σέλιδο αφιέρωμα στη γαματοσύνη της Εφημερίδας των Συντακτών αυτά τα τέσσερα χρόνια. Από τις 24 αυτές σελίδες, υο αφιέρωμα αυτό στην εφημερίδα που σύμφωνα με το άρθρο-πιλάφι του διευθυντή «συγκρούεται με τα συμφέροντα» και «δεν είναι κυβερνητικό παραμάγαζο» έχει 10 (αριθμός: δέκα) ΟΛΟΣΕΛΙΔΕΣ καταχωρήσεις, oι περισσότερες κρατικής και τραπεζικής διαφήμισης. Γιατί έτσι είναι, άμα μαστιγώνεις ανελέητα την εξουσία, αυτή σε τιμωρεί με διαφήμιση του ΟΠΑΠ, της ΕΥΔΑΠ, της Πειραιώς, της Eurobank,της Protergia. του Stoiximan, της «Ελληνικά Πετρέλαια», συν ενα advertorial της «ΜΕΓΑ» που πουθενά δε διευκρινίζει ότι πρόκειται για τέτοιο.

Διάσπαρτα στο αφιέρωμα, διευθυντής και συντάκτες ορίζουν με σαφήνεια αυτούς που θεωρούν αντιπάλους τους στον ανηφορικό τους καθημερινό αγώνα της ενημέρωσης: «το διαπλεκόμενο κατεστημένο των ΜΜΕ» και «τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

That’s right: η εφημερίδα που «μόνους εργοδότες έχει τους αναγνώστες της», αντιμετωπίζει ακριβώς αυτούς τους αναγνώστες (διότι το ίντερνετ είναι οι χρήστες του και μόνο) σαν κάτι όχι μόνο «έξω» αλλά και εχθρικό. Σαν τον γηραιότερο γυμνασιάρχη, επισημαίνουν «τους κινδύνους της ενημέρωσης απ τα ίντερνετς», δηλαδή την αδιασταύρωτη πληροφορία, τη «δημοσιογραφία των κλίκ» και την αδιαφάνεια του ωκεανού των sites, πλέκοντας το εγκώμιο του «έγκυρου χαρτιού», που μόλις μία παράγραφο πριν έχουν χαρτογραφήσει ως ένα βασίλειο μαφιόζων, εργολάβων και διαπλεκόμενων.

Το γήρας του μυαλού δεν είναι ο βασικός λόγος που οι κεφαλές της εφημερίδας απεχθάνονται το ίντερνετ. Η καρδιά του ζητήματος, αυτό που διακαώς τους απασχολεί,  είναι ο έλεγχος της Πληροφορίας. Όσο κι αν σκίζονται για το αντίθετο, δεν επιθυμούν κανένα διάλογο, με καμία κοινωνία. Προερχόμενοι απ’ την Πλειστόκαινο του Τύπου και έχοντας μάθει όλα τα βρώμικα κόλπα διαμόρφωσης της είδησης, πιστεύουν ότι ακόμα και τώρα, τον καιρό των wikileaks και της αυτόματης διασταύρωσης από τους χρήστες του ίντερνετ, μπορούν να καναλιζάρουν την πληροφορία κατά το πως βολεύει τις εκάστοτε πραγματικές στοχεύσεις τους.

Η σειρά που δημοσίευα στο Σαββατιάτικο φύλο, με τίτλο «Εφημερίδα: Οδηγίες Χρήσεως» είχε κεντρικό θέμα τη χαρτογράφηση ακριβώς αυτών των βρώμικων κόλπων.(Ο έμπειρος αναγνώστης θα διαπίστωσε ότι χρησιμοποίησα ακριβώς ένα τέτοιο στον τίτλο του άρθρου). Kόλπα που μια εφημερίδα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών»υποτίθεται γεννήθηκε για να τα σκοτώσει για πάντα, όχι για να τα αναπαράγει. Όσο περνούσε όμως ο καιρος, τόσο οι κεφαλές της εφημερίδας αναγνώριζαν όλο και συχνότερα τον εαυτό τους στα σκίτσα. Αλλά όσο το υλικό δημοσιευόταν «στο μαντρί» θεωρούσαν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι υπό τον έλεγχο τους (αν τα πράγματα ξέφευγαν, θα μπορούσαν να με λογοκρίνουν όπως τον Πέτρο Ζερβό ή τον Τάσο Παυλόπουλο). Αλλά αυτό που δε μου συγχώρησαν ποτέ ήταν το «πέρασμα στην άλλη πλευρά». Όχι σε ανταγωνιστική εφημερίδα, αλλά στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εχθρό: τους κριτικά σκεπτόμενους αναγνώστες, καθώς διατύπωνα τις αντιρρήσεις μου στα social med…σόρυ, στα «λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης»

Οι εφημερίδες δεν πεθαίνουν ούτε απ’ το ίντερνετ ούτε απ’ τους ανταγωνιστές τους. Οι εφημερίδες πεθαίνουν επειδή διαρρήξανε τη σχέση τους με τον αναγνώστη, χάριν άλλων συμφερόντων και παραγγελιοδόχων. Ο αναγνώστης τους είναι μια απαραίτητη ακόμα ενόχληση, που θα ‘πρεπε να κάθεται φρόνιμος και να τρώει το Λόγο του Κυρίου όπως αυτός πακετάρεται με τεχνογνωσία δεκαετιών και με αντάλλαγμα ένα CD του αγαπημένου του τραγουδιστή. . Κι επειδή ο αναγνώστης δεν έχει κανένα λόγο να πληρώνει για να τον θεωρούνε μαλάκα, έχουν μείνει με αυτό που τους δείχνουν οι έρευνες αναγνωσιμότητας τους: Ηλικιωμένους, και τελειωμένα κομματόσκυλα.

Η υπόλοιπη κοινωνία είναι αλλού. Οι όχι λίγοι ακόμα ρομαντικοί δημοσιογράφοι, καλούνται να ξαναπάρουν στα χέρια τους ,υπέρ της, τα Μέσα: στήλη-στήλη, φύλο-φύλο, Συγκρότημα-Συγκρότημα.

«Εσύ και το χαρτί σου» όπως μου είπε και ο Δάσκαλός μου την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να δημοσιεύω ημερήσιες γελοιογραφίες.