OμερταΠολίτευση: από το Χ.Α.Α. στη Χ.Α. σε 200 γελοιογραφίες.

Δεν ξέρω πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που να είναι σημαντικότερες από αυτές που έρχονται και τις αμέσως επόμενες που έπονται. Υποτίθεται ότι εν μέσω κρίσης και αφού το χιλιοαναλύσαμε το θέμα, γίναμε όλοι κατά τι σοφότεροι. Ελέγχεται. Βοηθάει ωστόσο κι ένα φρεσκάρισμα της μνήμης. Πριν πάτε στην κάλπη λοιπόν, ξεφυλίστε αυτό το χρονολόγιο της Ομερταπολίτευσης-200 γελοιογραφίες απ΄το Χρηματιστήριο ως τo Μνημόνιο 3, απ΄τον Τσουκάτο ως το Μπαλτάκο, απ’ τον Πάγκαλο ως τον Πάγκαλο, ή από το Χ.Α.Α. στη Χ.Α. Θα μείνει onlilne για κατέβασμα μέχρι και τις Ευρωεκλογές. Διαβάστε. Θυμηθείτε. Και πράξτε αναλόγως.

 

Πατήστε το λίνκ για να κατεβάσετε το PDF:

omertapolitefsh

 

Ρεσώ και Λιβάνια

Στα nineties, σολάρανε υπέρ των Ανθρωπιστικών Βομβαρδισμών, ακονίζοντας τα δοντάκια τους στην ξεδιάντροπη Newspeak. Στα ’00’s, ήταν σαφέστατα υπέρ της εισβολής στο Ιράκ, ως απάντηση στο 9/11 μιας ερώτησης που δεν τέθηκε ποτέ. Στις έντονα αντιαμερικάνικες συζητήσεις τις εποχής, κάποιος απ’ αυτούς μου πέταξε και το «κατ’ αρχήν, από πότε ήμαστε κατά της ατομικής βόμβας;».

Στην Ελλάδα της Κρίσης, έχουν συστρατευτεί στη δικαιολόγηση, υποβάθμιση και σχετικοποίηση των αυτοκτονιών.

Διυλίζουν τους Τσάβες και καταπίνουν τους Πινοσέτ.

Αλλά ξαφνικά θυμήθηκαν το Ιερό και Απαραβίαστον της Ανθρώπινης Ζωής με το βιβλίο του Κουφοντίνα. Gore videos, πύρκαυλες ανακοινώσεις. «ώς εδώ», «φτάνει πιά», εξπέρ στα επικοινωνιακά λογοπαίγνια («Οίκος Ανοχής Σκέψης») μέχρι να χρειαστεί να αποδείξουν την ουσία των.

Ουμπερ Φιλελεύθεροι, μέχρι να τρωθεί η δική τους Ιερή Αγελάδα.

Κάνοντας τα Αδύνατα Δυνατά: Η περίπτωση ενός «Γελοιογράφου του Βασιλιά»

«Διαρκής Υπερ Αδυνάτων Λόγος». Έτσι είχε χαρακτηρίσει ο Παντελής Μπουκάλας τη Γελοιογραφία, δίνοντας εναν ορισμό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Ας το έχουμε αυτό κατα νού όσο εξετάζουμε την απόληξη της πρόσφατης «Χατζοπουλειάδας». Για τους μή γνωρίζοντες (ναι, και΄τους τρείς), ο γελοιογράφος των «Νέων» Δημήτρης Χαντζόπουλος, εχοντας ήδη πίσω του «bad blood» με τον ΣΥΡΙΖΑ εξ αιτίας αυτού του πρωτοσέλιδου, έγινε εκ νέου αντικείμενο σφοδρής κριτικής απο αριστερούς αναγνώστες και απο την «Αυγή» λόγω απανωτών γελοιογραφιών του που αφορούσαν γυναίκες πολιτικούς που το μόνο κοινό τους στοιχείο εκτός απο το φύλο, είναι οτι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στάθηκαν απέναντι στην κυβέρνηση.

Η απάντηση των «Νέων» ήταν ομολογουμένως πολύ πιό αστεία απο ο,τιδήποτε έχει καταφέρει να δημιουργήσει στην τέχνη του ο συνάδελφος. Ουρλιαχτά για «λογοκρισία», επιστράτευση αρθρογράφων προς υπεράσπιση, ενω  δεν λείπουν απο το εντιτόριαλ της εφημερίδας νουθεσίες και «τσκ τσκ τσκ» για την έλλειψη Καλών Τρόπων στη διατύπωση του Αντίλογου. Η υπερασπιστική γραμμή εντιτόριαλς και άρθρων είναι οτι η Γελοιογραφία είναι μια τέχνη βλάσφημη, οτι ο γελοιογράφος είναι ενα πνεύμα ατίθασο σαν Απαλούζα , οτι των βουλευτίνων «τα ΄θελε ο κώλος τους»  και οτι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλείται για διαπλοκή με συμφέροντα.

Ξανακοιταώ την απο πάνω παράγραφο, και σκέφτομαι να την καταθέσω μαζί με το φύλο της εφημερίδας στο βιβλίο Γκίνες, γιατί δύσκολα θα μπορούσε να ξαναβρεί κανείς μαζεμένες τόσες εφαρμογές του Newspeak, και τόση αντιστροφή κάθε-μα κάθε-ένοιας που επιχειρεί να ακουμπήσει.

Πάμε πάλι να διαβάσουμε το καλυπτόμενο θέμα, αυτή τη φορά με τα μάτια κάποιου που actually ζεί στην Ελλάδα τα τελευταία όχι πολλά χρόνια, κι όχι κάποιου αδαούς εξωτερέστριαλ όπως ο εκ των αρθρογράφων Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος λίαν προσφάτως  προσγειώθηκε στον Πλανήτη μας και το πρώτο πράγμα που έμαθε είναι οτι η Χρυσή Αυγή είναι φασίστες.

Πάμε λοιπόν:

Μια εφημερίδα που διευθύνεται απο εναν τόσο χωμένο λαδιάρη που διατέλεσε μέχρι και Διοικητής Αγίου Όρους, υπερασπίζεται το δικαίωμα του Γελοιογράφου της να βάλει όχι κατα της Εξουσίας, αλλά όσων  actually την αντιστρατεύονται.

Ο «Διαρκής Υπερ Αδυνάτων Λόγος» στα χέρια του Χαντζόπουλου στρέφεται κατα εκπροσώπων κομμάτων της αντιπολίτευσης που παρουσιάζονται αντεστραμμένα ως «Η Εξουσία που βάλει κατα των Αδυνάτων», που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η διμοιρία ΜΑΤ που είχε επιστρατευτεί στο Ραδιομέγαρο.

Μη γελάτε: η εφημερίδα εχει ξεχωριστό άρθρο για το «τι ακούγανε τα καημένα τα αυτιά των ΜΑΤατζήδων απο την Κωνσταντοπούλου».

Η αποκαλούμενη στην πιάτσα και ως «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» ουρλιάζει για «λογοκρισία» ορίζοντας ως τέτοια την απλή κριτική μιας μικρότερης εφημερίδας.

Και όλα αυτά για να υπερασπίσει μια υπόθεση πραγματικής Λογοκρισίας απο την κυβέρνηση, το εν μία νυκτί σβήσιμο της ΕΡΤ, που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, έπαιξε μπάλα με το κομένο κεφάλι των αποφάσεων του Αρείου Πάγου, και τελικά βρήκε επικεφαλής του διάδοχου σχήματος των μεχρι πρόσφατα Διευθυντή της εν λόγω Εφημερίδας.

Για έξτρα κερασάκι Newspeak, η εφημερίδα παίζει ταυτόχρονα δύο αλληλοεξουδετερούμενα χαρτιά: οτι οι εγκαλούντες δεν εχουν Καλούς Τρόπους, και οτι ο εγκαλούμενος εκ της Φυσης της Τέχνης του οφείλει να μην έχει.

Αυτό υπερασπίζεσαι, Δημήτρη.

Μέσα απο μια εφημερίδα που είναι τόσο, ω μα τόσο, κατά της λογοκρισίας και υπερ της ελευθερίας των γελοιογράφων, πού είναι ίσως Η ΜΟΝΗ εφημερίδα που εν καιρώ Μνημονίων απέλυσε συνάδελφό σου καθαρά για πολιτικούς λόγους: τον Τάσο Αναστασίου.

Για να το πω λοιπόν με τρόπο που αποδεδειγμένα σου φαίνεται δόκιμος:

«Ασε μας κουκλίτσα μου».

Μπορείς να βγάλεις τον Φασίστα απ’ τον Εμφυλιο, δε μπορείς να βγάλεις τον Εμφύλιο απ’ το Φασίστα.

Στην αξιολησμόνητη συνέντευξή του στο BBC, ο Άδωνις Γεωργιάδης προσπαθεί να ξεφύγει απ’ το πρέσσιγκ του δημοσιογράφου για τις ακροδεξιές του καταβολές με το επιχείρημα «εγω; εμενα με μισούν αυτοί της χ.α., και απόδειξη το πόσες φορές μου έχουν επιτεθεί».

Δεν πάνε πολλά χρόνια που όλος αυτός ο τοξικός βάλτος με την αποφορά δρωτσίλας γυμναστηρίου και βοθρίλας στρατώνα ήταν ενας ενιαίος βιότοπος ποσοστών «πίσσας και νικοτίνης», με τις άπειρες εμφύλιες αρχηγομανογενείς υποδιαιρέσεις του να δίνουν σήμερα το άλλοθι στον Άδωνι και το Βορίδη να παρθενοράβει το παρελθόν του.

Ιδια μήτρα τους γέννησε όλους, αυτή του Δοσιλογικού Αντικομμουνισμού, και τώρα ο Φρεντυ Κρούγκερ της πιό βαθιάς εμφυλιακής δεξιάς, αυτός ο»bastard son of a thousand maniacs» δοσίλογων, γερμανοτσολιάδων και συνεργατών, ακονίζει τα μεταλικά του νύχια για να στοιχειώσει όνειρα και να πάρει εκδίκηση. Εκδίκηση για όλα τα χρόνια που η «ιστορική νίκη» του ήταν πικρή, γιατί ήταν η νίκη του Άδικου.

Το βλέπεις στη εκφορά του λόγου του Παρακοιμώμενου Φαήλου και του υπόλοιποι εθνικόκαυλου λουμπεναριού που συντρόφευε το Σαμαρά στη Μακρα Εξορία στην Πολιτική Έρημο που τον είχε στείλει το «γαμώ-το-κεφάλι-μου-μαλάκα» στις αρχές της δεκαετίας του 90. Φάτσες που εύκολα τις φαντάζεσαι να πηδάνε κατσίκες για χόμπυ, βγάζουν ενα 24/7 κόμπλεξ προς «τους θολοκουλτουριαραίους» που είναι για το μπετόν-αρμέ μυαλό τους η Αριστερά. Απειλούν. Τσαμπουκαλεύονται. Ρεύονται τις σκέψεις τους και κλάνουν μανιφέστα Περήφανης Μαγκιάς αλλά πάντα έτοιμοι να κάνουν άλλη μια τούμπα μόλις το διατάξει η Τρόικα.

Γιατί μόνο έτσι, μόνο τώρα, που το σύστημα τραπεζοκλεπτών και εφοπ-ληστών χρειάζεται μαντρόσκυλο για να κρατήσει το κοπάδι σε τάξη, «οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι» και θεωρούν οτι θα «παρουν την ιδεολογική ρεβάνς».

Και ό,τι και να κάνουν, θα ξανανικηθούν. Ακόμα και αν επιβληθούν και πάλι με Σιδερένα Ισχύ πάλι θα είναι ηττημένοι. Γιατί είναι σάπιες ψυχές, χωρίς περηφάνια γι αυτό που είναι και χωρίς χαρά γι αυτό που κάνουν. Είναι τόσο περήφανοι για την ιδεολογία τους, που με κάθε ευκαιρία την αρνούνται. Είναι τόσο εμφορούμενοι απο πνεύμα αφοσίωσης και αυταπάρνησης στην Ιδέα, που με την πρώτη στραβή δίνουν ο ενας τον άλλο κι όλοι μαζί δε μαζεύονται ούτε πενήντα για αλληλοενίσχυση των εκπεσόντων συντρόφων τους.

Μόνη πρότασή τους, η Κατεδάφιση. Μοναδικό πλάνο τους, που το υπερασπίζονται με περηφάνια, είναι πόσους περισσότερους θα απολύσουν, πόσα περισσότερα πράγματα θα κλείσουν, πόσα λουκέτα θα βάλουν και πόσες δομές προστασίας θα κατεδαφίσουν. Πόσες Πορσε θα βγάλουν για το νταβά τους στήνοντας το δικό μας κώλο, τσατσάδες σε μπουρδέλο που όμως «έχτιζε παρθενώνες οταν οι άλλοι μαζεύαν βελανίδια’

Κι εσύ ακόμα πιστεύεις οτι «μας σώσανε απ’ τα χειρότερα» «μας κρατήσανε στην Ευρώπη» και «αν έρθει η Αριστερά θα ναι χειρότερα»;

Τότε νιώσε περήφανος-σε νικήσανε αυτοί που ούτε στον εαυτό τους δεν πιστεύουνε-αλλά τους πιστεύεις εσύ, τόσο λάθος του Δαρβίνου.

Αν όχι, κόψε τις μαλακίες, τις απεργοσπασίες, τα «ευτυχως που εχω ακόμα δουλειά εστω και για ψίχουλα», κόψε τα ληγμένα οτι «στις πορείες κατεβαίνουν οι αλήτες», χώσ’τους στον κώλο τις εξισώσεις «αντιμνημονιακοί κι εσείς αντιμνημονιακοί κι οι φασιστες», χόρεψε στον τάφο της «θεωρίας των δύο άκρων».

Σεβάσου τον εαυτό σου. Αλλιώς έγινες Αυτοί και δεν το χεις πάρει καν χαμπάρι.

EΡΤ-Ογάν

Ναί, είναι ΚΑΙ επικίνδυνοι ΚΑΙ βλάκες. Διότι τελικά αποδεικνύεται ότι ούτε καν τα Θελήματα της Τρόϊκας δεν ήταν το θέμα τους στην φαινομενικά αψυχολόγητη ενέργεια να κλείσουν νύχτα την ΕΡΤ. Σιγά-σιγά σχηματίζεται η εικόνα αγνής, πατροπαράδοτης, Σαμαρικής βλαχομικροπολιτικής. Σιγά σιγά φανερώνεται ότι είδε ο Σαμαράς χαρά στα δημοσκοπικά σκέλια του, και αποφάσισε να ωθήσει τα πράγματα προς εκλογές. Ναι, αυτές που όταν δεν έχει το προβάδισμα «βλάπτουν τη χώρα» διότι «άσκοπα χρήματα» και «ασφυκτικές προθεσμίες». Τόσο απλά, τόσο καγκούρικα, τόσο κουτοπόνηρα, τόσο Σαμαράς.

Τέρμα Ιπποκράτους

You really can’t make this stuff up: Το Πασόκ ψοφάει κι επισήμως, λόγω πλήρους αφραγκίας. Το κερασάκι στην τούρτα, (σύμφωνα με το ρεπορτάζ) ήταν η δικαστική διεκδίκηση χρωστούμενων απο συνεργαζόμενη εταιρεία η οποία συνεργασία είχε όλα τα χαρακτηριστικά του πασόκειου ελίγδην που όλοι αγαπήσαμε. «Κεντροαριστεροί» ποντικοί, πάντα μανούλες στην επιβίωση, ρίχνουν το σενάριο της σωτηρίας δια της χρεωκοπίας (σενάριο το οποίο σκίζαν τα καλσόν τους εντύπως οτι αν έστω και διανοούμασταν να εφαρμοστεί για τη χώρα θα πέφτανε ακρίδες να μας φάνε τα πρωτότοκα). Ταυτόχρονα ξαναβάζουν μπρος το χιλιοζεσταμένο σενάριο του «ενωμένου μεταρρυθμιστικού μετώπου» γιατί ποιός άλλος θα μπορούσε να σώσει τη χώρα από τύπους που επί λύνειν και δένειν τους η χώρα γονάτισε και ξεπουλήθηκε και το κόμμα τους φαλίρησε πρώτα πολιτικά και καπάκι οικονομικά;

Ιστορία Αστικής Ευγένειας και Καθωσπρεπισμού.

Back in the day. (Κάπου στο ημιλερωμενο ΄88 για την ακρίβεια). Δόκιμος σκιτσογράφος σε βραχύβια αθλητική εφημερίδα. Στον προθάλαμο εγκατεστημένη η Γραμματέας, στο γραφείο τέσσερα άτομα: Ο αφεντικός, εγώ, ο Ν.Ν. και ο Π.Μ. (μπορεί να θυμάμαι λάθος κανα μικρό όνομα, οπόταν μην προσπαθείτε να αντιστοιχίσετε αρχικά με ανθρώπους.) Ο Π.Μ. ήταν ενας βαρύθυμος μουσάτος ο οποίος  δεν ένιωθε άνετα με τις συνθήκες γαλέρας που υποχρεωνόταν να δουλέψει-και το έκανε σαφές αυτό. Επισήμαινε τις ελλείψεις και τις αδικίες, διεκδικούσε (πολλές φορές με έντονο τρόπο) τα δέοντα, οχι μόνο για τον εαυτό του, αλλα και για τους υπολοίπους-και για την Γραμματέα. Ο Ν.Ν. αρχισυντάκτης, ήταν ο κλασσικός άχρωμος κουστουμάτος. Το μόνο που διεκδίκησε ήταν το γραφείο της Γραμματέως να μετακομίσει στο γραφείο που μοιραζομασταν οι υπόλοιποι. Μοιράστηκε μαζί μας τον πρακτικό λόγο που καθιστούσε αυτή τη μετακόμιση απαραίτητη: «να βλέπουμε και τα μπούτια της».

Μία μέρα συγκυριακά είμασταν μόνοι στο γραφείο εγώ και η Γραμματέας. Φυσιολογικά το γυρίσαμε στο shop talk. «Δεν τον μπορώ τον Π.Μ. Πολύ αγροίκος, όλο φωνάζει και βρίζει. Ενω ο Ν.Ν., τι κύριος! Τι τζέντλεμαν!»

Τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία αυτές τις μέρες που η συνηθισμένη Συνεννοημένη Πανστρατιά ανέπτυξε απ΄τις έντυπες πολεμίστρες της τις καρμπόν οιμωγές για την Έλλειψη Αστικής Κομψότητος που διακρίνει το λόγο και της πράξεις των Ημιαγράμματων Μούτσων της Συριζαριστεράς. Γιατί το μείζων όταν έχεις απέναντί σου εναν εξουσιομανή ευελιξία σαν το Βενιζέλο ή ενα πρώην μέλος των Επίσημων Πρωινών Καφέδων του Σημίτη και στέλεχος του πρώην Διοικητή Αγίου Όρους σαν τον Πρετεντέρη, είναι να μην ξεχνάς να σηκώνεις το δαχτυλάκι όταν πίνεις το τέϊον στο χoρό των ντεμπυντάντ.

Στην τελική, οι φωνακλάδες είναι που κάνουν το χώρο εργασίας αβίωτο, όχι το αντίστροφο.

Ο κυρ Βενιζέλος το μόνο που θέλει είναι να βλέπει λίγο τα μπουτάκια σου.

Ευρωπαϊκή Πορεία, Έκσο οι Ξένι, Αγοράζω Χρυσό

O Γιάννης Πρετεντέρης, εν τω περισσεύματι προσωπικότητας που διαθέτει, το ομολόγησε σε συνέντευξή του στην i-efimerida: «Λέγαμε ψέμματα οτι είναι βιώσιμο το χρέος», για «να μη βλαφτεί η εθνική προσπάθεια»-και στα καπάκια πιστεύει ότι τον βρίζουν «επειδή έχει χαρακτήρα».

Το ΔΝΤ, στα πλαίσια του εσωτερικού του soulsearching, ανακοίνωσε ότι η «συνταγή» της λιτοτητας, βασίστηκε σε λάθος υπολογισμούς κι ότι δεν είχαν υπολογίσει ότι αν σου κόψει κάποιος χέρια και πόδια, κατα πάσα πιθανότητα δεν είναι αρκετά ρεαλιστικό να τρέξεις μαραθώνιο.

Παράλληλα, σε εξέλιξη βρίσκεται η δικαστική διερεύνηση για το κατα πόσον μαγειρεύτηκαν τα στοιχεία του ελείμματος, για να μπούμε ντε και σώνει στο Μνημόνιο.

Μια λάθος συνταγή, για μια λάθος διάγνωση, σερβιρισμένη με ψέμματα.

Τρία όπλα με τα οποία θα μπορούσε οποιαδήποτε κυβέρνηση (το ελάχιστο) να διαπραγματευτεί σκληρά, και παρ’ όλα αυτά, η παρούσα, η οποία με αυτή ακριβώς την υπόσχεση υφάρπαξε τη μισερή ψήφο, πλειοδοτεί σε απαρέγκλιτη τήρηση του θανάσιμου φαρμάκου.

Αλλά τι κάθομαι και σου λέω. Σε ακούω στο ταξί, σε βλέπω στο περίπτερο, σε διαβάζω στα σόσιαλ μήντια: το πρόβλημά σου είναι ότι μια κατηγορία εργαζομένων,( δεν εχει σημασία ποιά, αρκεί να είναι μία) δε δέχεται να της κόψουν τον κώλο. Το θαυμάσιο επιχείρημά σου «μαλάκες είμαστε εμείς που φάγαμε το αγγούρι; αυτοί τι είναι, οι έξυπνοι;».

«Μαλάκες» είναι ελαφρύ, μου έρχονται βαρύτερες λέξεις για την περίπτωσή σου, αλλά δεν τις εκστομίζω.

Υπάρχει περίπτωση να πιστέψεις ότι σε βρίζω επειδή «έχεις χαρακτήρα».

Κλαίνε κι οι χήρες, κλαίνε κι οι παντρεμένες

Disclaimer: Ακολουθεί «σοβαροφανής» πρόλογος. Μην ψαρώσετε, δεν είναι αγόρευση της Βουλής των Εφήβων, θα αποζημιωθείτε πολύ σύντομα.

(πίνει νερό, καθαρίζει λαιμό, μικροφωνισμός, ξεκινάει):

» Το μεγαλύτερο παράσημο για ένα Δημοσιογράφο, είναι να ενοχλεί την εξουσία. Επάγγελμα υψηλής αδρεναλίνης, προσελκύει στις τάξεις του ρομαντικούς και τυχοδιώκτες. Η αφρόκρεμα αυτών είναι όσοι κράτησαν τη σημαία της Αλήθειας γράφοντας ενάντια στα πιό καταπιεστικά απ’ τα καθεστώτα, πληρώνοντας το αντίτιμο με πολυετείς φυλακίσεις σε hellhole φυλακές, βασανιστήρια, ή και τη φυσική τους δολοφονία, όπως η Πολιτόβσκαγια.»

(φέρνει το χέρι στην καρδιά, κατεβάζει ελαφρώς το κεφάλι, δίνοντας το αόρατο σύνθημα για το θερμό χειροκρότημα του κοινού).

«Mια τέτοια περίπτωση ήρθαμε σήμερα να τιμήσουμε»

Εδώ, ο καθένας που είναι σ’ αυτό το επάγγελμα, φαντασιώνεται κρυφά ή φανερά ότι ακολουθεί τ’ όνομά του.

Τί συμβαινει όμως όταν έχεις ξεπουληθεί ελεεινά, όταν έχεις διαφθαρεί όλοκληρωτικά, όταν η πένα σου έχει ταχθεί αναφανδόν και με θράσος απ’ την πλευρά της εξουσίας;

Ευκολάκι. Όταν δεύτερη φύση σου έχει γίνει η προσαρμογή, προσαρμόζεις κι εδώ απλά τα γεγονότα στις δικές σου αφηγηματικές ανάγκες.

Έτσι, ο Ηλίας Κανέλλης, πρώην πύρινη αριστερή πένα, νυν «υπέρμαχος των ανοιχτών (από μέσα προς τα έξω αλλά προς θεού όχι αντίστροφα) συνόρων» και του «Διαφωτισμού» (αλλά ντεκαφεινέ αν σας βρίσκεται, χωρίς Γαλλική Επανάσταση), παρουσίασε (και οι συνοδοιπόροι υπερθεμάτισαν) εαυτόν ως θύμα ανήκουστης ποσότητας βίας επί του θνητού σαρκίου του. Αντιγράφω απ’ το status του:

«Ήταν ένας εφιάλτης. Κατέρρευσα. Αλλά κατάλαβα ότι δεν έχω δυνάμεις να υπερασπιστώ ούτε το αυτονόητο. Και επίσης ένιωσα ότι η βία και η ανελευθερία, ο εξευτελισμός των σωμάτων και η προσβολή της ανθρώπινης υπόστασης είναι ίδια, είτε γίνεται από χρυσαυγίτες είτε από αριστεριστές είτε από κεντρώους είτε από αναρχικούς. Η κοινωνία μας θα πληρώσει μεγάλο και ακριβό τίμημα στη βία.»

Bία και ανελευθερία! Εξευτελισμός σωμάτων! προσβολή ανθρώπινης υπόστασης! Ποιός Ηλία μου; ποιός έσβηνε τσιγάρα πάνω στο αλυσοδεμένο σου κορμί; ποιός αόρατος δήμιος, σε ποιά εκτός χάρτη φυλακή του Αφγανιστάν σου στερούσε τον ύπνο, σου έκαιγε τις πατούσες, σου έκανε εικονική εκτέλεση και σού βαζε ηλεκτρόδια στις ρώγες; Damn you, Ανελεύθερα Καταπιεστικά Καθεστώτα! Δεν θα τον φιμώσετε! Ως εδώ!

Από κοντά κι ο άλλος κατατρεγμένος, υπερθεματίζει: Ο Ηλίας Κανέλλης είναι η νέα Ρόζα Παρκς που διεκδικεί το δικαίωμα να μην είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας, και να μπορεί έτσι να εργαστεί μια μερα σε κανα δημοτικό ραδ…(ουπς). Ο Πάσχος μας, ο άνθρωπος-hashtag της προπαγανδιστικής ανακρίβειας, εξ ίσου κυνηγημένος και βασανισμένος. O Νέλσον Μαντέλα (σύμφωνα με πηγές εξ ίσου αξιόπιστες με του Πάσχου) φέρεται να δηλώνει «νόμιζα ότι ήξερα τι σημαίνει καταπίεση, μεχρι που έμαθα για την τρίμηνη διαγραφή του Πάσχου απ΄την ΕΣΗΕΑ».

Και μετά συνέρχεσαι, και θυμάσαι ότι στην Ελλάδα βεβαίως βεβαίως «δεν έχουμε χούντα», και ό,τι κι αν έχουμε, ο Ηλίας είναι απ΄τα πρωτοπαλίκαρα του καθεστώτος, απ΄αυτή την υπέροχη πάστα αντικρατιστών που πάντα βρίσκουν μία ή πολλές δημόσιες καρέκλες να τους σιτίζουν, κανα δημοτικό ραδιοσταθμό, κανα επίσημο φρη πρες κρατικού φεστιβάλ, ξερετε τώρα πόσο καταπιεστικά μπορούν να γίνουν τα καθεστώτα προς τους δημοσιογράφους που τα πολεμάνε.

Μια (αχεμ) εναλλακτική βερσιόν του τι έγινε πραγματικά εκείνη την ημέρα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ.

Μπορεί κανείς κάλιστα να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια των λεγομένων των άνωθεν πηγών. Το μόνο που δεν μπορεί να τους καταλογίσει είναι αοριστία ως προς τα γεγονότα. Την ίδια ώρα, ο «εκπρόσωπος του Ορθού Λόγου», με τόση μαεστρία στην πένα και πείρα στη συγγραφή, αδυνατεί να μας πεί τι ακριβώς του κάνανε την ώρα που «αμέριμνος» πήγαινε να περάσει τα 32 ηλεκτρονικά τσεκ ιν που χρειάζονται για να μπεί στα άδυτα του ΔΟΛ και βγάλει το ψωμάκι του απ΄τον Ψυχάρη.

«Mια τέτοια περίπτωση ήρθαμε σήμερα να τιμήσουμε»

Δεοντολογία των Πολιτών

Η «Δημοσιογραφία των Πολιτών» αυτοδιαφημίζεται όλο και πιό πολύ ως το υγιές αντίβαρο στην top to bottom καθεστωτική, μονόδρομη, «ενσωματωμένη» δημοσιογραφία των εργολάβων και των συμφερόντων. Και είναι. Κι ακριβώς επειδή είναι, γεννάει και την υποχρέωση που η πνέουσα τα λοίσθια ¨παραδοσιακή δημοσιογραφία» έκανε κουρελόχαρτο: τη δεοντολογία.

Απαίδευτοι ως πομποί, οι περισσότεροι χρήστες των social media μοιράζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τιδήποτε είδαν και τους έκανε εντύπωση/συμφωνεί με τις προκαταλήψεις τους/έχει πολλά κεφαλαία και ερωτηματικά. Ακριβώς τα τρία στοιχεία τα οποία κάνουν μπάμ ότι η «είδηση» θέλει διπλοτσεκάρισμα, έρευνα και ξανακοίταγμα.Αλλά εδώ αυτά δεν τα κάνουν ούτε οι «σοβαροί», θα τα κάνει ο χρήστης που κάνει log-in στη ζούλα εν ώρα εργασίας, και με τα pm να του κουνάνε τις λάγνες κόκκινες ειδοποιήσεις τους;

To τελευταίο κρούσμα είναι σχεδον case study: πρόκειται για την είδηση για τον Ισπανό καταστηματάρχη που κάποιες μέρες πριν έδινε άσυλο στο μαγαζί του σε διαδηλωτές που κινδύνευαν απ’ τα γκλόμπς των ισπανικών ΜΑΤ, τα οποία «δεν τον ξέχασαν» και μέρες μετα του έκαναν το μαγαζί λαμπόγυαλο, λέει η είδηση, της οποίας η σπαραχτική εικόνα «έβαλε φωτιά» σε walls και timelines.

Ποιό είναι το πρόβλημα; Ότι ενώ δεν αμφισβητείται η είδηση οτι τελικά τον άνθρωπο τον απαύτωσε η αστυνομία , η δακρυοφίλ εικόνα που περιφέρεται δεν απεικονίζει τον ίδιο. «Σιγά το πρόβλημα ρε άθρωπα-τι σημασία έχει αν η εικόνα δεν ήταν η σωστή, αν η είδηση ήταν αληθινή;»

Τρείς λέξεις: «Κορμοράνος του Περσικού». Κι αν χρειάζεται να επεκταθώ, τότε γάμα τη «δημοσιογραφία των πολιτών», σε καλύπτει υπέροχα η έγκυρη «Εσπρέσσο» και το αντικειμενικό «Πρώτο Θέμα», τι τα θέλουμε «αυτα τα καινούργια μαραφέτια;»

Άλλο παράδειγμα αφορά την «κοπέλα που δεν υπάκουσε στο εγιέρθητου», την αστυνομικό συντάκτη (όχι, δεν ειναι ορθογραφικό)  Νάντια Αλεξίου, η οποία έγινε για κατι μέρες το poster child της «γενναίας αντίστασης στο χρυσαυγητισμό». Και πάλι, ενα ψάξιμο που δεν θα ξεπερνούσε το πεντάλεπτο, θα αποκάλυπτε διάφορες τρύπες στο σενάριο αυτό, και το πρώτο red herring ήταν στο ίδιο το βίντεο, όπου η οικειότητα με την οποία τη ρώτησε ο Μιχαλολιάκος «τι πρόβλημα υπάρχει Νάντια;» έβγαζε μάτι. Στους παροικούντες του τουήτερ, η καλλικέλαδη παπαγαλίαση της γραμμής της ΕΛΑΣ ήταν γνωστή από καιρό, ενώ εύκολα βρίσκεται και το βίντεο απο τη μέρα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, όπου «ανεπιβεβαίωτα» η Αλεξίου ενημέρωνε τους τηλεθεατές του Alter ότι «οι αναρχικοί έριχναν μολότωφ στους αστυνομικούς».Αλλά αυτά αφορούν απλά γενικώς τη δεοντολογία, πως τεκμέρεται οτι η αστυνομοφίλ συντάκτρια δεν είναι και αντι-Χ.Α. ; Again, μια ματιά στα tweets της στο θέμα της Υπατίας ας πουμε, θα ήταν αρκετά, πλην η ακάματος νομοσταγής ρεπόρτερ προσθέτει συνεχώς καινούργια λιθαράκια: σε κάθε μέσο, όσο βαθιά συστημικό κι αν είναι, η χθεσινή είδηση ήταν «σύγκρουση αντιφασιστών με ακροδεξιούς». Για την αγέρθητη ρεπόρτερ, οι «ακροδεξιοί»¨μετατράπηκαν σε «κατοίκους», και μάλιστα εγκαλούσε και όποιον είχε αντίρρηση γι αυτό.

Ακόμα περήφανος/η για τα shares/retweet σου;

Οχι, εντάξει, περιμένω, απάντα πρώτα σε εκείνο το pm.