«Λουκά, μη φοβηθείς» -(η γλίτσα φεύγει με το πλύσιμο)

Όπως οι γριές που δεν έχουν ρολόϊ και ρωτάνε τους περαστικούς «τι ώρα είναι, παληκάρι μου;» έτσι κι εγώ, οταν θέλω να μάθω τι κυβέρνηση έχουμε, κοιτάω ποιόν γλύφει ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Θυμάστε τα ωσαννά, τις ψαλμωδίες, τα βάγια, τα «ιδού ο νυμφίος έρχεται» όταν ανήλθε ο Γιωργάκης επί του θρόνου; Την ανετίλα, την αειφορία, τις «γόβες του υπουργικού συμβουλίου», το στεναγμό ανακούφισης που «ήρθαν οι δικοί μας»;

Για πότε κατέβηκαν τα εξαπτέρυγα, πότε σκίστηκαν οι αφίσες, πότε άλλαξε ο άνεμος, πότε άρχισαν τα καινούργια χειροφιλήματα, είναι αντικείμενο έρευνης του CERN για σωματίδια που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός.

«Λουκά, μη φοβηθείς» σε γνήσιο Αυριανικό πρώτο ενικό «συνομιλητή» και «χρήσιμου». Δε χρειάστηκε φυσικά καν ο «Λουκάς» να  του δώσει αμέσως τα άπλυτα για μπουγάδα. Κάθε καλός υπηρέτης ξέρει τα καθήκοντά του. Στο megaλο πλυντήριο της τηλεόρασης, ο πιστός νέος φίλος της νέας εξουσίας (μέχρι να γίνει ο ακόμα πιστότερος της αμέσως επόμενης) ανέλαβε να λειάνει όποιες «γωνίες» είχαν αντιαισθητικά προκύψει στην ένωση πτωμάτων που είναι απαραίτητη για την κατασκευή κάθε Πλάσματος Φρανκενστάϊν: «Ο Βορίδης δεν είναι τόσο ακραίος, η Διαμαντοπούλεν πτέρυγα κινήθηκε από αγνη Συναίσθηση Ευθύνης, και το σχήμα δεν είναι τόσο μονόπαντα Δεξιό όσο βλέπετε με τα μάτια σας, απλά παίχτηκε κάπου μαλακία και παρέπεσε η πρόσκληση της ΔημΑρ, που είναι σωστοί αριστεροί, και υπεύθυνοι, οπότε θεωρείστε ότι έχουμε ΚΑΙ αριστερά στην Τελειότερη των Δυνατών Κυβερνήσεων»

-Τι ώρα είναι παληκάρι μου;

-Ωρα να κρεμάσω άλλη μια διαφημιστική καταχώρηση Τράπεζας στο portal μου, γιαγιάκα!