Είναι η Δημοσιογραφία, Ηλίθιε!

Διάβασα με ανάμικτο ενδιαφέρον το review του Θ. Γεωργακόπουλου για τη νέα «Ελευθεροτυπία». Απο τη μία σπανίζουν σαν το νεράκι της ερήμου άρθρα-προβληματισμοί για την «μετα-εφημερίδα», από την άλλη, όταν γράφονται απο καινοτομολάγνα ted-x darlings, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό για το οποίο κατηγορεί ο Θ.Γ. τις χάρτινες εφημερίδες: η ημερομηνία λήξης τους είναι πολύ σύντομη.

Η κοντόφθαλμη οπτική της Λατρείας του Τωρινού καθιστά λίγο αστεία την προσπαθεια του Θ.Γ. να αναλύσει το content μιας εφημερίδας με κύριο γνώμωνα το θνητό της περίβλημα, (και παραείναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει την αξία των «χτεσινών νέων» σε κάποιον δηλωμένο απολιτίκ) ο δε παιάνας στο φινάλε του κομματιού προς το Νέο Βασιλιά, το Ίντερνετ, σχεδόν προκαλεί το practical joke, την ώρα που ενσωματώνει το λινκ του enet.gr, κάποιος απλά να κατεβάσει το διακόπτη του ηλεκτρικού στους servers της Μίνωος.

Ωστόσο έστω κι έτσι, έχει κάποιες χρήσιμες παρατηρήσεις για τα nuts and bolts της λειτουργικότητας μιας εφημερίδας σε μια εποχή που την έχει ξεπεράσει, πλην όμως δεν την έχει (ακόμα) αντικαταστήσει.

Ναί, οι εφημερίδες είναι κακοδομημένες, ναι, είναι όλο και συχνότερα κακογραμμένες, με άρθρα που δείχνουν να είναι αποτέλεσμα πρόχειρου patchwork κάποιου overworked editor. Και ναί, η εμμονή τους στην παραπολιτική, απότοκο  μιας εποχής που οι εφημερίδες «ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις», τις κάνει αδιάφορες σε ένα κοινό που δεν τρέφεται πια απο τη φιλοσοφία των πάλαι ποτέ κλαδικών.

Και, πολύ περισσότερο, η εφημερίδα πλέον είναι α-πε-λπι-στι-κά αργή. Σε εναν 24-news-cycle κόσμο, δυσκολεύεται και λαχανιάζει, έρχεται δεύτερη, καταιδρωμένη και ταπεινωμένη.

Αναζητείται η λύση, πέρα απ’ τα technicalities. Το «ερασιτεχνικό βίντεο απο τον τόπο της είδησης» δε μπορεί να είναι η λύση. Ο Warren Ellis είχε εξερευνήσει μια ενδιαφέρουσα ιδέα στο «global frequency»: μιας υπερεθνικής οργάνωσης «ταχείας επεμβάσεως» που απαρτιζόταν πάντα από 1000 και 1 μέλη, αλλά ποτέ πάντα τα ίδια: για κάθε καινούργια πρόκληση, επιστράτευε το μείγμα εκείνο ειδικών που ήταν οι καταλληλότεροι στον τομέα τους για να το αντιμετωπίσουν. Είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα για μεταλαμπάδευση στο δημοσιογραφικό χώρο: στην καινούργια αμεσοδημοκρατία του διαδικτύου όπου ένα κομμάτι γραμμένο απο εναν υπερεκμεταλευμένο δημοσιογράφο (που αναγκάζεται να γίνει on the go σεισμολόγος και καπάκι οικονομολόγος και καπάκι συνταγματολόγος) αποδομείται σε κοινή θέα και σε νανοδευτερόλεπτα από ανθρώπους που κατέχουν καλύτερα το αντικείμενο, είναι ίσως καλύτερα οι δημοσιογράφοι να υπερεξειδικεύονται, και να γίνονται οι ίδιοι ο «go-to-guy» για πολλαπλά μεσα ενημέρωσης.

Είναι απλά μια ιδέα, είμαι σίγουρος ότι καρποφορεί κι αυτή ενα καινούργιο σετ απο προβλήματα, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο να εστιάσουμε στον πυρήνα του τι είναι και τι προσφέρει η εφημερίδα για να διατηρήσουμε αυτά τα απολύτως απαραίτητα συστατικά στο σύγχρονο media diet: Η εφημερίδα δεν είναι η Γρήγορη Ενημέρωση, δεν είναι και δεν πρέπει να ειναι το «OMG!» μέσο των viral pics & videos αγνώστου αυθεντικότητας και αξιοπιστίας. Η εφημερίδα είναι η Προέκταση και η Εμβάθυνση. Είναι η Θέση και η Ανάλυση. Είναι η Εξήγηση του τι μόλις είδαμε, είναι αυτή που θα δώσει προτεραιότητα στο «είδαμε» αντι για το «μόλις».

Είναι η Δημοσιογραφία, Ηλίθιε!