(Τ)σόκλης

Αναπάντεχο (;) κουρνιαχτό ξεσήκωσε ένα απόσπασμα εκπομπής της ΝΕΤ αφιερωμένης στο ζωγράφο Κώστα Τσόκλη, ο οποίος αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί στο θέμα του βιασμού:

Όπως ήταν αναμενόμενο (για όλους εκτός ίσως από τον ίδιο το ζωγράφο) οι περισσότεροι ζητήσανε τη λευκόκομη κεφαλή του στο καλό σερβίτσιο, αρκετοί ανακατέψανε δια της συλλογικής ευθύνης και την κόρη του, ενω βρέθηκαν και κάποιοι ελάχιστοι να «αναλύσουν τας γραφάς» και να πούνε ότι στην πραγματικότητα υψιπετή θέματα λεπτού ερωτισμού ήθελε να θίξει, και απλώς έτυχε να εκφραστεί λεκτικά ως Παπαχρόνης on steroids. A ναι, και φυσικά κι οι απαραίτητοι «πουντοκράτες» («πουν’ το κράτος; πουν΄το κράτος;») να αναρωτιούνται γιατι η κρατική «που την πληρώνουμε απ’ την τσέπη μας» δεν θυμήθηκε την ΥΕΝΕΔ πρόγονό της και να τον λογοκρίνει χωρίς σάλιο.
Μερικές σύντομες παρατηρήσεις πριν περάσουμε στο ζουμί:
A. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις όπου οι υστερικοί αλαλαγμοί του πλήθους είναι απόλυτα δικαιολογημένοι. Και λίγα του σούρανε. Και το να τα σούρνεις σε κάποιον ΔΕΝ είναι λογοκρισία και φίμωμα όπως κάποιοι πονηροί το παρουσιάζουν.
Β.Η «συλλογική ευθύνη» γενικά gets frowned upon απ’ την εποχή των Ναζί και δώθε, οπότε αφείστε την έρμη την κόρη του ήσυχη, δόξα τω θεώ δίνει ολόδικές της αφορμές για χώσιμο, δεν είναι ανάγκη να χρεώνεται και τις προγονικές.
Γ. Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι πιάνουν τόπο τα λεφτάκια μου όταν σε πανελλήνια εμβέλεια αυτοεκτίθεται ως προς το τι κουβαλάει στο κεφάλι του ένας κρατικοεπιδοτούμενος καλλιτέχνης. Το βρίσκω και καρμικά σωστό αν θέλετε.
Στην ουσία τώρα του θέματος: Κανονικά θα έπρεπε κανείς να δείξει κατανόηση. Είναι αρκετά ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι όλη αυτή η κακοχωνεμένη συλλογιστική του Τσόκλη είναι απλά η έκφραση αγωνίας ενός θνήσκοντος ερωτισμού. Σε μετάφραση για τους λιγότερο λόγιους: «απαξ και φτάσεις στην ηλικία που δε σου σηκώνεται, γάμησέ τα: αναγκάζεσαι να εκστομίζεις παραλλαγές του «το λέει ακόμα η περδικούλα μου».
Κατάσταση που θα ήταν για λύπηση, αν δεν είχαμε να κάνουμε από έναν προβεβλημένο εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού κατεστημένου, γεγονός που γεννά ένα δύο προβληματάκια κοινωνικής, αισθητικής και φιλοσοφικής φύσεως.
Ξεπεταμε ελαφρά τη φιλοσοφική («κατοχύρωση του δικαιώματος του Ισχυρού να πατά τον αδύναμο») και την κοινωνική («κι όλο αυτό εκφρασμένο απ΄ το επιδραστικότερο μέσο») για να σταθούμε στο ουχί ελάσσων αισθητικό (στο κάτω κάτω για την ιδιότητα του καλλιτέχνη διαθέτει δημόσιο βήμα ο κ. Τσόκλης).
Η εξιδανικευμένη αυτή παρουσίαση του βιασμού προδίδει έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα για την πραγματικότητα του βιασμού. Ούτε καν. Ούτε απ’ έξω. Το πλησιέστερο που θα έχει έρθει θα είναι κανένας αρχαιοπρεπής πίνακας με Σάτυρο και Νύμφη. Και έπλασε μια αφήγηση που ίσως είναι οκ να εκφράζεις στην εύπορη φιλότεχνη παρέα σου στη Ράτκα για να αποσπάσεις το πνιχτό γελάκι κάποιας ξαναμμένης ενζενί.
Πέρα από την άγνοια κινδύνου του να εκφράζεις τέτοιες ιδέες εκτός του μικρόκοσμου που στήνεις στο κεφάλι σου για τον αυνανισμό σου, τίθεται και το θέμα τι σκατά τέχνη μπορεί να παράγει ένα τόσο μονωμένο, εκτός επαφής με τον πραγματικό κόσμο πνεύμα.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι μια ευγενής προσφορά της (ακόμα) κάπως πιό «street» τέχνης των κόμικς: το απόσπασμα είναι από το «Widowmaker», όπου η Ανναμπέλα, σύζυγος μαφιόζου, πείθει την αδελφή της Τζένυ να παντρευτεί το διάδοχο μαφιόζο Τιμ, παραλείποντας να της πεί ότι πρόκειται για τελειωμένο σαδιστή. Ας δούμε λοιπόν «τι ωραίο πράγμα είναι η επίθεση». Κύριε Τσόκλη, παρακαλώ την προσοχή σας:

«δεν είναι ωραίο πράγμα η επίθεση βρε παιδί μου;»