«Συμφωνούμε όλοι, κυρία Θέκλα…»

Το «Show Business» είναι από τις καλύτερες δουλειές του Αρκά, πρωτοδημοσιευμένη στο «Σχολιαστή» πίσω στα βαθιά ’80ς, πολυδιαβασμένη έκτοτε και συγκέντρωμένη κι αυτή σ’ εναν καλαίσθητο επιχρωματισμένο τόμο απ’ τις εκδόσεις «Γράμματα».

Για μάς ωστόσο που τη διαβάζαμε (από) τότε μέσα στο «ιστορικό της πλαίσιο» (μετάφραση: σκατά, πέρασαν τόσα χρόνια;) η σειρά χαρίζει έξτρα επίπεδα αστείου που απ’ ό,τι ανακάλυψα οι νεότεροι αναγνώστες αγνοούν. Έρχομαι το λοιπόν να γεφυρώσω το ιστορικό τούτο κενό, προσφέροντας δύο παραδείγματα του πως η σειρά συχνά-πυκνά παρακολουθούσε την πραγματική καλλιτεχνική επικαιρότητα της εποχής!

 Case no 1: «Συμφωνούμε όλοι κυρία Θέκλα»

Μη μου ζητήσετε να θυμηθώ ακριβή ημερομηνία, αλλά τέλος πάντων είναι περίπου αρχή κυκλοφορίας του ελληνικού Playboy, το οποίο ομολογουμένως είχε ξεκινήσει δυναμικά, με άρθρα που διαβαζόσαντε, και φωτογραφίσεις που ήθελε αρκετή διαστροφή για να τις χαρακτηρίσεις «wanking material» (Πωλίνα; Ντενίση; Λάσκαρη; you name it). Η έκπληξη ωστόσο ήταν η γυμνή φωτογράφιση της (αγαπημένης μου) Δήμητρας Γαλάνη.

Λίγο μετά, ο Αρκάς σχολιάζει στο κόμικ το δρώμενο, μην παραλείποντας στην τελική ατάκα να κλωτσήσει ‘εξτρα στα @@ και τη θεωρητική υποστήριξη της φωτογράφισης. Enjoy:

Case no 2: «Οι τρίχες θα μοιραστούν στους θαυμαστές μου»

Διονύσης Σαββόπουλος. Ο Σαββόπουλος χωρίζεται σε δύο οντότητες, που περιγράφονται γλαφυρά από το στίχο του «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη». Σε ίσες ποσότητες ονειρεύομες και καραγκιόζης, ο Σαββόπουλος τίμησε τη δεύτερη ιδιότητά του με τον αλησμόνητο δίσκο «το Κούρεμα», ίσως όχι τη μοναδική, αλλά πάντως την πιό αξιομνημόνευτη στιγμή που το κοινό του αναγκάστηκε να ασχοληθεί με τρίχες.

Στον απόηχο του ιστορικού γεγονότος, η θιασάρχης Θέκλα λειτουργεί και πάλι σαν την κράζουσα φωνή του κομίστα:

Καλή έξτρα απόλαυση!

Εσχατο-γερος;

Το επεισόδιο του «Εσχατόγερου» που κανονικά θα δημοσιευόταν σήμερα στην «Ε». Εύχομαι ο αντιπαθής γέρος να ξαναφιλοξενηθεί στο έντυπο που πάει κόντρα στην όλη του κοσμοθεωρία

 

Καλά Χ-ούγεννα!

«I ‘d like to thank the Academy…»

Αφιερωμένο.

Στους Σταύρους, τους Φώτηδες, τους Πάσχους, τους Ηλίες, τους Μπάμπηδες, τους Απόστολους, τις Όλγες.

Καταδικάστε τώρα «τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Σχολιάστε σαν τη μαντάμ σουσού το τρέ αγροίκ της μούντζας.

Επικαλεστείτε τη νηφαλιότητα. Τη νομιμότητα. Την υπευθυνότητα.

Όταν απεμπλακεί η γλώσσα σας απ΄το γλείψιμο του Φυτευτού, μιλήστε. Θα έχει ενδιαφέρον, είμαι πραγματικά περίεργος μέσω ποιάς ανεγκεφαλικής διαδρομής θα ftaiei κι εδώ o syriza.

Όταν ένα καθεστωτικό του ελέους έντυπο δικαιώνει τη μάχη για ανθρώπινη αξιοπρέπεια με εικονογράφηση μια σφιγμένη γροθιά, ειδικά για σας η γροθιά έχει το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο.

Απολαύστε «υπεύθυνα».

Ήταν μόνο η αρχή.

σκίτσο από το "Occypy Sketchbook" του CartoonMovement

 

Υ.Γ. Μόνο Αγάπη γι αυτό το άρθρο του εν λόγω αφιερώματος.

Σύσκατα.

Είναι τόσο τελειωτική η απαξίωση κάθε ένοιας fair play στην Ομερτάνδη που λέγεται καταχρηστικώς Ελλάδα, που ακόμα κι αν σκάσει μύτη ημίγυμνος υπουργός στην ταράτσα της βουλής κραδαίνοντας ένα χασαπομάχαιρο και  το κομένο κεφάλι της γυναίκας του ουρλίάζοντας στους περαστικούς «Helter Skelter», η πλειοψηφία δεν θα σηκώσει ούτε φρύδι, και δέκα αρθρογράφοι θα επιχειρήσουν μια διασταλτική ερμηνεία της νομολογίας που να το επιτρέπει.Οι έξι θα είναι απ’ το ΔΟΛ.

Oμολογουμένως η τοποθέτηση του Παντελή Καψή (της πολιτικοδημοσιογραφικής δυναστείας των Καψέων) στο ρόλο του επίσημου κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν της τάξης του ενός κλίκ πιό συνηθισμένου θεάματος, στην ηλιόλουστη χώρα όπου απ’ τις εφημερίδες διαδρομιστών που έχουν χρηματίσει μέχρι και διοικητές Αγίου Όρους, μπορούμε να λοιδωρούμε του Ιταλούς για το Μπερλουσκόνι.

Μια σαββατιάτικη γαργάρα στα «ΝΕΑ» επιχείρησε να δείξει ότι παιδιά δεν είναι κάτι αξιοπερίεργο ή ανώμαλο δημοσιογράφοι να κατεβαίνουν στο στίβο της πολιτικής, γίνεται κατα κόρον και σε βάθος χρόνου, και έχει μια εσάνς σοβαρότητας που οδηγεί σε καλαίσθητα memoir.

Αυτό που με πολλά λόγια αποφεύγει να πεί ο αρθρογράφος, είναι ότι απ’ τους δημοσιογράφους που «μεταπηδούν» στην πολιτική, αφύσικα μεγάλος αριθμός εξ’ αυτών είναι του ΔΟΛ, όπως (και κυριότερο), είναι τελείως διαφορετικό το «κατεβαίνουν στην πολιτική» που σημαίνει θέτουν εαυτόν στην ψήφο του εκλογικού σώματος, και τελείως διαφορετικό το «διορίζονται εν μία νυχτί» σε ρόλο απολογητή της κυβερνητικής γραμμής. Φυσικά λαϊκίζουμε, και στη λίστα προσόντων κυβερνητικού εκπροσώπου θα περιλαμβάνεται αποκλειστικά γνώση του χώρου των media που διαθέτει κι η τελευταία pr-ατζού διαφημιστικής, κι όχι τα editorial γλειψίματα από «μαγαζιά γωνία» και μια αποδεδειγμένη προδιάθεση να «do as you are told» όπως π.χ. οταν ο κύριος Καψής πήρε «δυσμενή μετάθεση» απο τη διεύθυνση των «Νέων» στην ομόσταυλη του «Βήματος».

Περισσότερος λαϊκισμός επί του θέματος, εδώ απ’ το Στάθη, κι εδώ απ’ το Φίλιππο Συρίγο.

Και μια και λαϊκίζουμε που λαϊκίζουμε: αυτή είναι η κυβέρνηση που θα διορθώσει τα κακώς κείμενα και θα απεπευθερώσει τα επαγγέλματα απ’ τις στρεβλώσεις των ομάδων συμφερόντων, ναι;

The Name of the Cut Rose

Κόμικ δημοσιευμένο στη "Γαλέρα" εν μέσω των γεγονότων

΄»Βρισκόμαστε στην πιό απόμακρη και ακραία περιοχή του ανθρώπινου μυαλού, σε έναν σκοτεινό, υποσυνείδητο υπόκοσμο. Σε μια ακτινοβολούσα άβυσσο όπου οι άνθρωποι συναντούν τον εαυτό τους. Στην Κόλαση, Νήτλευ. Είμαστε στην Κόλαση.»

Το απόσπασμα είναι από το «From Hell», του Άλαν Μούρ, και είναι η ακριβέστερη περιγραφή της Κόλασης που έχω δεί μέχρι τώρα. Και του Παραδείσου, come to think of it. Η Κόλαση είναι το σημείο στο οποίο φέραμε τον εαυτό μας. Ο Παράδεισος, το ίδιο.

Τρία χρόνια σήμερα από τη μέρα που η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού τίναξε το καπάκι μιας κοινωνίας-χύτρας που έβραζε. Όταν αυτή η κοινωνία είναι η Ελληνική, όταν οι άνθρωποι αναγκαστούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους, «είμαστε στην Κόλαση». Η εξέγερση, η βία, η αμηχανία των συστημικών διανοούμενων («τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης», το πιό χαρακτηριστικό άρθρο/προστατευτική κουβέρτα), η αναδίπλωση, η μνήμη, η επαίτειος, η σιωπή μερικών σήμερα που ισούται με αποσιώπηση, τα ηχητικώς παραποιημένα βίντεο του mega, έξτρα θόρυβος που ισούται με αποσιώπηση, τα πάντα όλα, είναι άνθρωποι που αντικρύζουν τον εαυτό τους.

Ξεκίνησα από χθες μια τυπολατρική κατα πολλούς μονοπρόσωπη σταυροφορία για να λέμε σωστά το όνομα του αγοριού. Όπλο μου το συγκινητικό γράμμα του συμμαθητή του: «Αλέξανδρο τον φωνάζαμε, ή Γκρέγκορυ. Κανείς δεν τον έλεγε Αλέξη». Στάθηκα ιδιαίτερα αυστηρώς (οι κακές γλώσσες θα λέγανε «σφιχτοκώλης») σε όσους ποστάρανε μετα μανίας υπερεπεναστατικές πύρκαυλες κραυγές, πάντα με αηδία και σηκωμένο δάχτυλο προς την κοινωνία που «ξέχασε» «συμβιβάστηκε» «συνεχίζει σα να μη συνέβει τίποτα» «ο Αλέξης που σήμερα θα τανε αυτό, εκείνο, το άλλο», «ο Αλέξης», «ο Αλέξης», ουρλιάζουν στη διαπασων ότι είναι ο δικός τους άνθρωπος, το δικό τους τοτέμ, η δική τους σημαία. Και ούτε το όνομά του δε μπορούν να πούν σωστά.

«Δεν τον είπε και Κώστα», μου τα έχωσε σαρκαστικά ένας φίλος.

Μπορεί να είμαι υπερβολικός. Αλλά θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο: βρισκόμαστε στην Κόλαση.

Όταν στο όνομα ενός νεκρού έφηβου η κοινωνία καλείται να αναγνωρίσει το πρόσωπό της, πόσο καθαρκτική μπορεί να είναι η εμπειρία όταν ούτε καν αυτό το απλό, το όνομα, δεν μπορούμε να το δούμε, να το πούμε, όπως είναι;

The Cards of Christmas Past

Παραδοσιακά κάθε χρόνο (από τότε που απέκτησα γκομπιούτερ βασικά) φτιάχνω όπως οι περισσότεροι ιλουστραδόροι την home-made xmass κάρτα μου που στέλνω (πάλι μέσω του γκομπγιούτερ) σε φίλους και γνωστούς. Συνήθως (ειδικά σε φορτισμένες χρονιές) στοχεύοντας και σε ένα paint it black αποτύπωμα της χρονιάς που πέρασε.

Ζεσταίνοντας τις μηχανές για τη φιλοτέχνηση της φετινής (πιθανότατα της πιό black από ποτέ), παραθέτω εδώ ένα γκάλερι των μέχρι τώρα καρτών, απ’ το 2001 ως σήμερα. (δε βρίσκω πουθενά στα αρχεία μου το 2007. Μυρίζομαι δάχτυλο Καραμανλή).

Enjoy:

2001. Αθώες, μεταmillenium εποχές. Σεξισμός και ζωοφιλία, πρώτη αμήχανη απόπειρα σε ένα θέμα που θα βρεί την ολοκλήρωσή του λίγα χρόνια μετά.

2002. Oικολογικό demotivation μύνημα (ατςςςςς!)

2003. Στο στόχαστρο η άνοδος του ακροδεξιού λόγου. Έβερτ, Καρατζαφέρης Παπαθεμελής παθαίνουν έμφραγμα στο θέαμα ενός μή Άριου Χριστούλη

2004. Η τελευταία λέξη στο θέμα «σεξισμός και ζωοφιλία», σε ένα interspecies erotica κομψοτέχνημα που αξίζει να στείλετε σε κάθε θεία.

2005. Tα παρισινά προάστεια καίγονται. Για τρία χρόνια ακόμα, αυτό το θέαμα θα είναι «έξω από τον κώλο μας»

2006. Προφανώς μια αδιάφορη χρονιά, οπότε pause για το λανσάρισμα του «Bad Boy Santa»

2008. Το κέντρο στις φλόγες, μια εξέγερση-συναγερμός, σε ώτα μη ακουόντων.

2009. To ιδεολόγημα «μαζί τα φάγαμε» εικονογραφημένο για τους μικρούς μας φίλους

2010. Το ιδεολόγημα «μαζί τα φάγαμε», εικονογραφημένο για τους μεγάλους μας φίλους

2011 «Xριστός Φαντάρος»-για την ακρίβεια, εργαζόμενο παιδάκι σε sweatshop που παράγει χριστουγεννιάτικες κάρτες για την παγκόσμια αγορά.